Elk einde is een nieuw begin

Beste MoederSalon-vriendinnen en iedereen,

Ik ga ermee stoppen, met elke dinsdagvoormiddag MoederSalon te houden bij me thuis. We doen deze maand nog "uit" om in schoonheid te eindigen. Dus nu dinsdag 11 november nog (Sinte-Mette bovendien! Er is iemand voorzien die de deur telkens zal opendoen zodat wij rustig kunnen blijven zitten indien gewenst, oudere kindjes trouwens ook altijd welkom om mee de deur te openen met Lena en haar papa voor de talrijke Muizense zangertjes) en dan nog de dinsdag twee weken later, de 25ste november, dat zal de laatste zijn. Feestje?! De dinsdag ertussen heb ik andere afspraken en mijn agenda slibt sowieso dicht omwille van andere professionele en persoonlijke ontwikkelingen.

Ik hoef me niet te verantwoorden, maar soms kon ik de laatste periode pas om halfelf beginnen (wat overigens niet zo'n groot probleem was, want mama's met kleine baby's geraken soms tegen dat uur pas op pad :-) Daarnaast is er vanalles voor mij aan het veranderen. Ik ben onder andere ook met een Groots Project bezig met twee andere vrouwen dat eigenlijk in het verlengde ligt van wat ik met het MoederSalon probeerde te doen. U hoort er nog wel van! And last but not least; het is ook niet echt van de grond gekomen. Soms was er niemand, wie kwam waren vrienden, kennissen of via via. Toch ook wel enkele onbekenden die plots opdoken, heel fijn. Serieuze reclame heb ik nooit gemaakt, flyers waren eenmalige actie, affiche is nooit ontworpen geraakt. Ik geloof dat het maximum aantal mama's tegelijk drie was. Dit was ook puur vrijwilligerswerk. Anyway.

Het was goed zo, ik heb het graag gedaan. Al die ontmoetingen hebben mij ook veel gebracht. Ontdekt en ervaren dat ik graag over dit thema spreek, kennis deel, informeer, inspireer, vragen opwerp, op de barricade spring, ... Interessante mensen (beter) leren kennen. Zoveel meer nog dan ik eventjes kan noteren. De blog er rond blijft bestaan, ik heb wel nog enkele stukjes die onaf zijn. Ofwel komen ze hier online te staan, ofwel verschijnen ze ergens in een andere vorm. Dat ik ga blijven schrijven staat boven kijf. Hoe of waar of wat dan ook.

Een jaar is dan rond, ik was vorig jaar gestart rond 1 december als ik me niet vergis. Dat vind ik wel mooi. In tussentijd is er zoveel gebeurd, dat kan je je moeilijk voorstellen. Ik heb het gevoel dat ik van ver kom. In dat ene dikke boek (hoe kon het anders dan dat ik naar een boek zou verwijzen, hehe) dat ik heb aangekocht voor mijn mama-bibliotheek, namelijk "Het mysterie van je geboortedag", staat bij 18 maart, de mijne, dat het de dag is van de gesloten cirkel. Dat is echt wel op mij van toepassing. Als meditatie/spreuk onderaan staat er op de desbetreffende pagina "Afronding is vaak het startsein voor een nieuw begin". Bij deze!

De laatste tijd laat ik me wel meer inspireren door citaten, teksten, wijsheden, noem maar op. Ik weet niet meer precies vanwaar ik het haal, maar ergens heb ik iets moois gelezen, over hoe een of andere bevolkingsgroep ergens op aarde elkaar begroeten. Ze zeggen een zinnetje dat neerkomt op "hallo, ik ben een andere jij". Of jij bent een andere ik. Dit vind ik zo mooi verwoord. Het maakt zo goed duidelijk dat we als mensen allemaal met elkaar verbonden zijn, of een beetje hetzelfde zijn. Uit hetzelfde hout gesneden, van sterrenstof gemaakt, met een hart dat put uit een oerbron of hoe je het ook bekijkt. Dan is er nog een mooi krachtig oeroud gebed (Latifa-gebed heet het) dat ik gehaald heb uit het laatste Happinez-magazine. (Misschien is zondag wel een beetje een heilige dag...) Het is zo eenvoudig en simpel maar zeg het voor jezelf en het kan wonderen doen. Het gaat voor zovele dingen op en het kan zeker helpen als je jonge ouder bent. Hiermee wil ik dit stukje eindigen. Ik heb trouwens voor mezelf een variante gecreëerd: vervang het woordje "ik" door "wij" en maak van alles meervoud. Lieve mama's, tot ziens!

ik besta
ik verlang
ik hoop
ik geloof en vertrouw
ik laat los
ik heb lief
ik ben bereid

Hoe schrijven kan helpen...

Schrijven voor jezelf kan helpen als je het wat moeilijker hebt. Over dat soort schrijven wil ik het even hebben. Dagboekachtig schrijven of brieven schrijven aan jezelf of anderen en die al dan niet versturen, verscheuren, verbranden. Je kan ook op een blog je ei kwijt, dan heb je wel mogelijks secundaire lezers :-) Er zijn vele mamablogs, ik kwam ze al in alle soorten en maten tegen. Je kan ook gewoon een los vel kladpapier nemen en even je gedachten en gevoelens al schrijvend ordenen. Het gaat om het schrijven an sich, de woorden laten stromen. Creatief of expressief schrijven noemen ze dit onder andere. Geen heuse poëzie, geen literatuur, maar zinnen met haken en ogen aan en stiekem zoveel taalfouten als je maar wil. Echt de moeite waard om eens te proberen! Ik spreek uit eigen ondervinding en er is naar 't schijnt zelfs al wetenschappelijk bewijs voor dat schrijven therapeutisch kan zijn. Zoals hardlopen dat bijvoorbeeld ook kan zijn, ieder zijn eigen uitlaatklep uiteraard. Ik werd aan de deugd van schrijven herinnerd door verschillende stukjes lectuur die op mijn pad kwamen.

Eerst was daar een stukje dat ik las in de nieuwsbrief van Veerle Schaltin van WiebelWoorden. Zij ondervond zelf aan den lijve dat schrijven zelfs niet alleen goed is voor je psychisch welzijn maar ook voor je lichaam (logisch eigenlijk, want die twee hangen samen). Ze onderging een operatie en genas wonderwel heel snel. Er is al enig wetenschappelijk onderzoek gedaan naar het feit dat mensen sneller herstellen na een medische ingreep als ze dagelijks wat schrijven, waarnaar wordt verwezen. De links in haar stukje zijn interessant. Schrijven helpt om je levensverhaal te structureren en om je gezondheid op peil te houden.

Dan ontleende ik in de bib een mini-boekje over piekeren, een brochure bijna, uit de reeks Actuele Onderwerpen (een overigens onvolprezen reeks die kort en helder elke maand op een ander thema ingaat en telkens is geschreven door een professional, heel geschikt voor onderwijsdoeleinden, afkomstig uit Nederland). Piekeren dus, we hebben er allemaal wel eens last van. Het kan nuttig zijn maar trop is teveel. Het boekje heeft het over quasi dagelijks piekeren of overmatige, oncontroleerbare piekergedachten. Wanneer je dus in kringetjes denkt en steeds hetzelfde zinloos door je hoofd maalt. Er wordt uitgelegd wat piekeren eigenlijk is (een soort reactie op stress die meestal nergens toe leidt en veel energie vreet) en welke invloed het op onze slaap heeft en algemeen welzijn. Je krijgt ook praktische tips en één daarvan is... tatataaaa... wat had u gedacht; schrijven natuurlijk! Ze zeggen er meteen bij voor wie houdt van schrijven, dat het kan helpen om de piekerstromen op papier te zetten. Zo doe je meteen ook eens iets anders, het is een soort actie i.p.v. niks doen en in je bed liggen woelen omdat je de slaap niet kan vatten bijvoorbeeld. Het herlezen ervan kan je op ideeën brengen en misschien ga je na verloop van tijd wel patronen ontdekken. Dit kan je helpen relativeren of tot echte oplossingen leiden voor je eventuele problemen.

Het gaat hier van klein naar groot: eerst een blogachtig stukje, dan een mini-boekje en tot slot las ik een volledig boek dat helemaal illustreert hoe schrijven kan helpen voor de schrijfster zelf en bij uitbreiding de lezers die iets aan haar verhaal zouden kunnen hebben. Ik vond tussen de ramsj-boeken de titel "Vlinder van verdriet" met als ondertitel "Hoe ik mijn postnatale depressie overwon". Het boek is intussen al tien jaar oud, geschreven door Inge Janssens, een gewone vrouw die na haar derde zwangerschap hiermee werd geconfronteerd. Ik stond een beetje sceptisch tegenover de titel maar heb dit autobiografisch document uiteindelijk in twee rukken uitgelezen. Het leest heel vlot en beschrijft mooi haar proces van de dieperik ingaan en ook er weer uit geraken. Het is een mix van dagboekfragmenten, gedichtjes en denkbeeldige brieven aan o.a. haar psychiater (waar ik wel mijn bedenkingen bij heb, dit geheel terzijde). In haar voorwoord en nawoord lees je dat vooral geduldig wit papier haar erdoorheen hielp. Schrijven dus! Uiteindelijk bleek ze het nog een beetje goed te kunnen en werd het in een herschreven versie klaargemaakt voor publicatie alvorens ze een andere weg in haar leven insloeg. Wat een prachtig voorbeeld!

Als je het dus even niet meer zo goed ziet zitten, neem eens pen en papier ter hand. Ik heb het de laatste tijd zelf weer meer gedaan. Mezelf een mooi dagboek cadeau gedaan, brieven en allerlei stukjes geschreven, een schriftje dat bij de Flow (tijdschrift) zat ingewijd, enzovoort en daardoor wat minder hier geblogd. De frequentie zal momenteel wat lager blijven omdat ik met verschillende ideeën rondloop en ein-de-lijk aan mijn eigen boek beginnen schrijven ben. Niet hoe ik mijn postnatale depressie overwon, maar een allegaartje van pogingen tot natuurlijk en bewust ouderschap, laten we het daarbij houden. Een "mamaboek anders" zoals er wel al enkele bestaan, maar nog niet genoeg! Ik moet het gewoon DOEN en eigenlijk ook niet hier erover schrijven, maar wilde toch deze blogpost online. Het MoederSalon op dinsdag blijft voorlopig gewoon zo doorgaan. Ik haal er trouwens ook elke keer weer inspiratie uit want mama's zijn oerbronnen ;-) Tot kijk dus graag. En hopelijk binnenkort of binnenlang hoort u nog op een andere manier van me...

Borstvoedingsidee

(Oei, bijna een maand niks geblogd. Met andere dingen bezig. Sommige nog Moedersalon-gericht, u hoort er nog wel van allicht, maar het moet eerst wat verder rijpen.)

Ik was zo aan het bedenken dat je met een hele kleine baby wel heel veel aan de borst zit (echt letterlijk zitten in de zetel) en tegelijk niet veel anders kan doen. Er zijn mama's die er heel handig in zijn en tegelijkertijd een boek kunnen lezen of met hun smartphone slim zitten zijn of gewoon de boel in het oog houden als er oudere kindjes in huis zijn of o ja, sommigen hebben ook tv in huis of gewoon radio. Of je voedt aan de keukentafel of al rondstappend in de draagdoek. In dit alles zit natuurlijk: afleiding of gewoonweg proberen verder te doen wat je tevoren gewoonweg deed. Maar er zijn er ook andere die echt alleen met voeden bezig zijn en neerzitten en kijken naar hun baby en nadenken... Die vergeten zijn hun gsm of iets leesbaars bij de hand te leggen, die niet vlotjes kunnen opstaan om de afstandbediening ergens tussenuit te vissen, die nog maar pas hebben leren aanleggen en uitzoeken wat ze nu precies wanneer moeten doen met hun tepels en dat zuigmondje, die uitgeput in de zetel ploffen of in een verkrampte houding zitten en het gevoel hebben tijdelijk vast te hangen aan hun baby. Die dit telkens weer beseffen maar tegen de volgende voeding niks wezenlijks hebben kunnen veranderen en daar dan weer bewust van worden. Dus, je zit daar dan alleen thuis in de zetel met de baby voor de zoveelste keer zonder afleiding en kan weer beginnen nadenken, twijfelen, zuchten, aan zelfbeklag doen, honderd dingen tegelijk bedenken, ontredderd geraken, in stille paniek schieten, janken of wat dan ook. In het beste geval zit je goed om even weg te soezen en de illusie van slaap op te wekken. Nu, situatie geschetst, ik kan nog ontelbare andere voorbeelden opduikelen uit mijn tijd ooit in een ver ver ver verleden.

Mijn idee was nu dat je het helemaal anders kan gaan bezien en je telkens iets voorstellen dat je je baby laat drinken. Hij drinkt natuurlijk melk uit je borsten, daar bestaat geen twijfel over, echte moedermelk. Maar mijn kleintje heeft veel stress gedronken in het begin. Er hing een zwaarte over het borstvoedingsgebeuren en dat pikt de kleine natuurlijk perfect op, die voelt alles. Hij drinkt eigenlijk van jou en je melk wordt beïnvloed door hoe jij je voelt. Letterlijk of figuurlijk, hoe je het ook bekijkt. Als iemand me deze tip had gegeven of ik er zelf eerder was achtergekomen, ik had wel eens het verschil willen weten. Achteraf weet je natuurlijk alles van vooraf aan. Dus, gewoon, tijdens dat je borstvoeding geeft: iets positiefs bedenken dat je je kindje nu doorgeeft, eventueel met visualiseren erbij. Als je je dit zo hard voorstelt, kan het toch alleen maar beter worden. Misschien werkt het zoals meditatie dat kan doen. Ik heb enkele voorbeelden.

"Nu drink je puurheid. Zoals helder water uit een bronnetje. Puur en vers. Iets meer puurs bestaat er niet, recht uit moeder aarde, lekker en fris." En je denkt aan een verre vakantie waar er drinkbaar water uit de rotsen kwam en het heerlijk was om je dorst te lessen. Jij bent eigenlijk voor je baby zo'n bron, de enige echte. Het is pure puurheid. Bedenk eens wat voor iets zuivers je jouw kindje geeft (is zelf zo als je zelf iets ongezonder leeft, je melk haalt het beste uit je lichaam). "Ik geef je zuiverheid door, echtheid, puurheid."

"Ik geef je warmte. Mijn melk is zo lekker warm, het heeft de ideale lichaamstemperatuur. Ik verwarm je zoals warme chocomelk dat met mij doet. Warme melk, dat is zo hartverwarmend." Wat meer geschikt voor in de wintermaanden maar desalniettemin, op een koude septemberavond ook mooi. Gewoon denken aan het begrip 'warm' en wat je er mee associeert en met je hele lijf en intenties warmte doorgeven aan je baby.

"Nu drink je plezier. Ik ben aan het lachen om binnenpretjes. Ik denk aan de lol die we ooit samen gaan beleven. Ik denk aan de lol die je vader en ik ooit samen beleefden. Er bestaan zoveel plezierige dingen, er is zoveel om mee te lachen. En jouw gesmak klinkt soms ook wel grappig. Of je scheetjes of kakaluiers. Kijk, nu begin je zeker al drinkend nog te lachen ook!" Een ouder kindje kan je zo zelfs aan het grinniken krijgen, pure fun! Melk met humor, dat moet kunnen.

Bij grote honger: "en nu krijg je kilo's calorieën binnen, volle vetten, verzadigende maaltijden, friet met vol-au-vent, dikke boterhammen met kaas, chocolademousse à volonté, homemade lasagne, scampi's in roomsaus" en je bedenkt alles wat jouw maag goed doet vullen en je honger wegneemt. Pas op dat je niet zelf begint te watertanden, stel je enkel voor dat je je baby op deze manier helemaal volledig voedt en fantaseer gerechten voor hem, gezond of wat minder. "Dit zit vol koolhydraten, vezels, goeie vetten, ... Deze melk is een volwaardige maaltijd, je buikje wordt goed gevuld."

"Ik geef je iets unieks, iets dat helemaal alleen van mij is en helemaal alleen voor jou. Het is heel speciaal, deze samenstelling van melk is origineel en perfect afgestemd op jou en mij. Het is ons unieke 'vraag en aanbod'. Hoe jong je ook bent, deze melk is op dit moment speciaal voor jou gemaakt, een buitenkansje. Zo voelt uniciteit, originaliteit, authenticiteit." En denk aan pluisjes in de wind, een mens alleen op tocht in de bergen, een speld in een hooiberg, een molecule in je lichaam, kortom alles wat piepklein lijkt maar toch zo bijzonder is.

"Dit is nu verbondenheid. In mijn buik waren we samen en nu zijn we dat nog altijd. Als jij aan mijn borsten zuigt, zijn we extra met elkaar verbonden, nog meer dan dat we elkaar gewoon vasthouden. Jij leeft nog altijd via mij. Eerst groeide je door mijn moederkoek, nu door mijn melk. Die melk is een onzichtbare band waardoor het leven stroomt. Alle leven op aarde is met elkaar verbonden op een of andere manier, we ademen dezelfde lucht in en hebben dezelfde diepmenselijke verlangens. Meer verbonden dan tijdens een zwangerschap kunnen we niet zijn, maar als jij bij mij drinkt zitten we weer samen even in onze cocon. Verbinding en samenzijn is magie, het voelt zo eindeloos goed."

Afhankelijk van het moment bedenk je zelf wel nog vanalles. Eindeloze variaties mogelijk!

't Is niet erg!

Je kan mij wat overgevoelig noemen, ja. Maar ik heb ook een punt. Ik hoor het zo dikwijls en we staan er niet meer bij stil wat we steeds weer zeggen tegen onze kinderen. Welke boodschap we hen onbedoeld of zelfs goedbedoeld meegeven. Onlangs nog de zoveelste keer aan de overkant van de straat op de fiets. Ik rij voorbij in de zon en mijn gemoed zakt in. Kindje, vijf jaar ofzo, op haar eigen fietsje valt helemaal omver op het fietspad bij het vertrekken en begint natuurlijk luid te wenen. (Wat ik overigens heerlijk vind, dat kinderen dat nog zo ongeremd en voluit doen.) De mama spreekt haar mantra uit "het is niet erg", hoewel ze zelf wel geërgerd klinkt. Het is bijna een bezwering. Kind doet zich pijn en huilt hartverscheurend: 't is niet erg. We zien geen bloed, we schatten de val of stoot of schrik niet als direct levensbedreigend in, het is geen groot ongeluk: 't is niet erg. Het kind weent maar "voor niks": 't is niet erg.

Hoe kunnen wij dat nu in godsnaam weten? Wanneer is iets erg? Misschien is het voor dat ene kind op dat ene moment wel heul heel erg. Sommige kinderen gaan het zelfs roepen en schudden zo hun ouders wakker: "is wél erg!". Voilà. Nagel op de kop. Iets erg vinden is iets heel persoonlijk. Soms is het gewoon verschrikkelijk en dan wil je dat uitschreeuwen. Is niks mis mee, kan geen kwaad. Is niet erg, eigenlijk (moehaha). Gaat namelijk over. Duurt soms even wat langer misschien, maar het hoort erbij. Pijn, angst, verdriet; van die dingen die vanzelf opkomen en wegebben vroeg of laat. Als dit echter altijd weer wordt bestempeld als iets dat niet erg voelt, hum, waar sta je dan. Wanneer zou het dan wel erg zijn? Als ik echt verga van de pijn? Als er iets gebroken is (letterlijk of figuurlijk)? Mag ik wel verdriet hebben? Zou het soms kunnen dat we ons dat als volwassene nog steeds afvragen? Ja, we voelen ons slecht, maar het zal wel niet erg zijn. We antwoorden standaard "goed" als iemand vraagt "hoe gaat het" want het is toch niet erg.

Ik overdrijf natuurlijk en trek het te ver door. Maar denk er eens over na. Het zit er zo ingebakken: "het is niet erg". Wat een loos zinnetje. Daar heb je toch niks aan als je gevallen bent of in de put zit, al is dat maar voor een kort moment. Ik begrijp het wel, hoor. Je wilt je kind troosten, kalmeren, bemoederen. Of wil je dat het zo snel mogelijk stopt met wenen? Kan je het niet goed verdragen dat het alweer valt, alweer schreeuwt, alweer luid en duidelijk van zich laat horen? Enfin, ik begrijp het echt wel, zenne. Je wil zeggen dat het niet erg is want je moet niet naar de spoedafdeling van het ziekenhuis, er is geen ramp gebeurd, er is geen vulkaan uitgebarsten en er zijn geen doden gevallen en er zijn veel ergere dingen. Je bedoelt dat het wel nog meevalt. Een kusje of een plakker erop en 't is al over. Maar beslis alsjeblieft niet voor je kind hoe erg het is. Laat het hem zelf voelen en benoem gewoon wat er gebeurd is of wat je ziet of hoort. Zeg gewoon "oei, je bent gevallen" of "nu moet je heel hard wenen, kom hier gij". Doe het niet teniet maar ga ook niet aan de andere kant overdrijven "oh nee, dat is kei-erg, je hebt je hard pijn gedaan" bij een duwtje ofzo. Het is wat het is, laat het zijn. Het heeft bestaansrecht. Ontkenning heeft geen zin. Het ondermijnt zelfs op de lange termijn. Enfin, zo denk ik het toch en zo probeer ik het. Ik ben eigenlijk helemaal niet goed in zo'n dingen, ik wil jullie helemaal niet zeggen wat je dan wel zou moeten doen. Het raakt me alleen wanneer ik dat standaardzinnetje altijd maar weer hoor. Ik voel dat het niet klopt, het stoort me, het irriteert me. Ik word er plaatsvervangend opstandig of verdrietig van. Misschien kunnen we gewoon vragen "oei, wat is er?" of "is het erg?". Of gewoon niks zeggen en een arm om je kind heen slaan. Het is slechts een idee.

Ik zeg u dus: 't is niet erg, mensen. Maar het is wel erg.

Zien dragen doet dragen

Gisteren op de rommelmarkt van de Veemarkt (elke zondag in de zomer vanaf 11u), een leuke anekdote meegemaakt. Geen fotobewijzen van, helaas pindakaas. Dochtertje van tweeënhalf intussen, krijgt haar tweede(!) cadeautje van de marktkramers die zo moeilijk van hun rommel vanaf geraken. Het is wel lief, want het is een groter meisje dat zelf naar ons toekomt om de mat met spullen heen en ietwat bedeesd een knuffelaap in onze richting houdt. We hebben al zoveel knuffelbeesten in huis, ook al verschillende gewoon zomaar gekregen van wildvreemden, maar daar zwijg ik wijselijk over. Lena is in de wolken en blijft maar staan terug glimlachen naar de gulle schenkster. Dit is echter niet de anekdote, die komt nu. We dralen nog verder rond, op zoek naar wat we niet vinden, en de kleine meid begint last te krijgen met haar aap. Ze had eerst nog een ander speeltje in haar handen dat ik al had weggestoken in mijn tas. Zo een redelijk grote aap al wandelend vasthouden is niet alles, die zit wat in de weg om mama nog goed een handje te kunnen geven. En dan komt het: "Mama, die aap moet op mijn rug". Geweldig toch, dat een kind zelf op dat idee komt. Gelukkig had ik een zomersjaal bij, die ik terstond als draagdoekje begon te knopen. Eerst probeerde ik op haar buik zoals bij baby'tjes - don't ask why - maar dat was niet goed. Slim, want op de rug heb je toch iets meer vrijheid, en kan je bovendien nog door mama gepakt worden met aap en al. Het was geen perfect geknoopte poppendraagdoek zoals ze dat noemen, maar aap viel er niet uit en zat daar goed. Zo stapten we verder hand in hand over de markt en dat vond ik stiekem wel een beetje cool al is het eigenlijk de gewoonste zaak van de wereld.

Dit is normaal voor onze situatie, want zien dragen doet dragen, zoals met zoveel dingen des levens. Onze dochter wordt zelf nog steeds gedragen af en toe in een peuter-draagzak (Boba of Tula). En in onze directe omgeving zien we in verhouding best veel kindjes bij mama in de doek. De dag tevoren was ik zelfs nog bij een vriendin haar eerste rekbare draagdoek gaan brengen voor haar pasgeborene. Mijn knooptechniek was niet meer geweldig om het even te demonstreren, maar Lena werd toch maar weer eens getoond hoe je een baby draagt. Dát je een baby draagt. Ze speelt thuis soms ook dat er knuffelbeesten in de doek moeten (zoveel mogelijk zelfs), dat is al een poosje geleden eigenlijk. Blijkbaar zit het er toch goed in. Dat juichen we natuurlijk alleen maar toe! Hoe meer dragen in het straatbeeld in zicht komt, hoe beter me dunkt. Onze kinderen en kleinkinderen zullen ons er dankbaar om zijn.

Books, books, books

Vrijdagavond-post met beetje vertraging.

Het MoederSalon is haar boekencollectie aan het uitbreiden, met het oog op haar bezoeksters. Bij een salon hoort ook een eigen bibliotheek. Ik had al een paar interessante titels in huis die de moeite waard bleken voor nieuwe mama's. Intussen heb ik veel extra gelezen rond (natuurlijk) ouderschap, vooral geleend uit de bib. Nu ga ik stelselmatig aankopen wat er hier toch écht in huis moet zijn, zo van die basiswerken. Dat wil niet zeggen dat alles wat er in staat waar is en ik het er mee eens ben, maar de meeste zijn gewoonweg eye-openers of degelijke informatie. Niet uit de boekskes of van misplaatste opvoedgoeroe's.

Dus wat was ik blij toen ik 's avonds van mijn werk thuiskwam en het nieuwe pakketje boeken was aangekomen! Ik had geluk gehad voor de helft van het pak, ook online doen ze solden. Kijk mee naar mijn buit op de keukentafel:

Dat dikke boek links wou ik toch wel graag zelf hebben voor in het MeoderSalon ter inzage, omdat het je verbaast welke frappante dingen erin staan over ieders geboortedag. Nieuwsgierig? Kom nog eens langs :-) De andere drie boeken kan je lenen, die heb ik zelf al verslonden vroeger. Ik verspreid ze graag op deze manier. Hetzelfde voor de boeken die al in huis waren en ik ook even fotografeerde:

Deze hebben allemaal (ruim) met moederschap/opvoeding/baby's te maken. En het is nog maar een begin, want we gaan uitbreiden :-) Tijdens de grote opruimactie hier in huis, ontdekte ik ook nog een  "survivalkit for new mom's" met 30 tips op handige kaartjes, om je te helpen ontstressen. Ook best leuk!

Lichte lectuur

Ik geef jullie graag een paar boekentips voor tijdens de zomer, overigens ook genietbaar in een andere tijd van het jaar...
Het zijn letterlijk twee leestips; titels waarvan ik zelf heb genoten omdat ze zo vlot lezen, eerder luchtig zijn en toch nog over het ouderschap gaan, haha. Nou, het is geen lulkoek die ik je voorschotel, hoor. Eerlijke vertelsels met een melodramatische schwung, meer zoiets.

Het eerste boek is van cabaretier Wouter Deprez: "Waarom je moeder en ik bijna altijd een kamerjas dragen". Op de achterflap staat dat ie pas vader is geworden (dat was in 2008). 'Met tederheid, humor en verwondering beschrijft hij hoe hij de eerste levensmaanden van zijn zoon ervaart.' Dat doet hij in de vorm van korte brieven die hij aan hem richt. Ze worden vergezeld van zwart-rood-witte tekeningetjes van de hand van Frow Steeman. Er volgden bij uitgeverij De Eenhoorn trouwens twee vervolgtitels ook in briefvorm, ditmaal met illustraties van Randall Casaer. Zowel "Gelukkig heeft je moeder twee oren" als "De hond is een beetje kapot" moet ik eerst zelf nog lezen voor ik ze kan aanraden. Ik citeer graag een ietwat toepasselijke brief, kwestie van de stijl al eens te proeven.

"Dag zoon,

Eind april geboren,
en daarna altijd maar warmer.

Wat dacht je?

Dat we met zijn allen in een grote oven leven?
Dat we langzaam maar zeker worden gebakken?
Dat we allemaal vleesbroodjes zijn?

En dan nu SEPTEMBER.
Ben je opgelucht als je die frisse ochtend voelt, met je koude neus?

Je leeft al je derde seizoen.
Vorige week nog gewone muggen in je kamer.
Vanochtend, plots, je eerste langpootmug.

Wat dacht je?

Verdorie,
die groeien snel?

Je vader"

En dan laat ik graag nog een andere BV aan het woord (Bekende Vader in deze context). Dirk Draulans schreef "Dagboek voor mijn dochter". Hetzelfde principe dus, echter geen korte briefjes gericht aan het nageslacht, maar hele epistels. Het boek leest als hoofdstukken, niet om zomaar los in te bladeren en hier en daar iets mee te pikken. Zeer ontspannend nog wel en met interessante lesjes biologie erin verweven. Draulans omschrijft zichzelf als nieuwe man en dat merk je ook. Hier kondigt de achterflap ons aan: 'een ontroerend boek over biologie, nieuwsgierigheid en vaderliefde'. Er zit veel natuurlijk ouderschap in zijn verhaal, het charmeert. Het laatste hoofdstuk is geschreven door de moeder van zijn dochter, die de speciale naam Yahmina kreeg. Daaruit citeer ik graag een mooi paragraafje om dit stukje mee te eindigen.

"Ik zie je zo graag, Yahmina, als de ruimte tot het verste sterrenstelsel in het heelal en weer terug. Dat zeg ik elke avond tegen je, als we de dag doorlopen, voor we slapen gaan. En dan strek jij je handjes ten hemel en lach je je melktandjes bloot, alsof je begrijpt wat ik bedoel. En dan val je vredig in slaap, aan de borst. Veilig."

Veel leesplezier, mama's!

ook op facebook

Het MoederSalon heeft de eerste stappen op facebook gezet met een fanpagina. Sharen en liken dus die handel... KLIK.

Regenweer

Slecht weer hè de laatste dagen...

Conversatie met Lena op de fiets terwijl we op het vispad reden, deed mij hier anders over denken. Eerst en vooral het vispad verduidelijken: dat is geen verspreking, maar een woordspeling. Echte kindertaal. Ineens kwam ze erop dat we op een vispad reden ("Nee, geen fietspad, mama!") en mama deed dan maar alsof ze een vis was ("Blub, ik ben een vis, blub. Ben jij ook een blubvis, Lena?"). Nou ja, hilariteit verzekerd en wat een leuk spel om in op te gaan want toen ik sneller fietste werd ik een echte piranha! Maar dat was dus een andere conversatie dan die over het weer. Was op een fietspad vol regenplassen wel, dat telde misschien mee.

Kinderen in deze fase van spreken houden je een wonderbaarlijke spiegel voor. Al is dat slechts door het simpele feit dat al wat je zegt of doet eenvoudigweg wordt vastgesteld door een wedervraag. Alles wordt bevraagd. Wij dus op de fiets en dan converseer je met iemand achter je rug die je niet ziet maar heel goed hoort. Ik flap er iets uit met een zucht van dat het slecht weer is. "Is het slécht weer, mama?" Het hoge stemmetje kan ik er niet bij schrijven, maar de toon is zo mooi kinderlijk, eerlijk, ernstig. Mja, wat antwoord je daar nu op... "Ja, Lena, dat zeggen de mensen zo, dat het slecht weer is als het regent." En meteen begin ik te filosoferen, want dat gaat heel goed met kinderen. "Maar eigenlijk is dat geen slecht weer. Slecht of goed weer bestaat niet, het weer is altijd goed zoals het is. Of mooi. Eigenlijk is dat stom om te zeggen dat het weer slecht is, het regent gewoon. Dus zullen we zeggen dat het regenweer is, ja." En ik bedenk erbij dat daar tenminste geen oordeel in zit, waarom moeten we het weer toch bestempelen als iets dat goed of slecht is. Het weer, ocharme. Wij geven zo onbewust vele gekke dingen mee aan onze kinderen. Dat het buiten met bepaald weer slecht kan zijn bijvoorbeeld, omdat we zelf niet graag in de regen lopen. Maar er is helemaal niks mis met regen, het is alleen maar wat nat water. We hebben paraplu's en regenjassen en botten! En lekvrije huizen en auto's! En het is zelfs redelijk warm buiten momenteel, eigenlijk is deze zomerregen helemaal niet zo erg. Ik heb ook graag wat zon op tijd en stond en zeker in deze tijd van het jaar, maar ik heb helemaal niks te willen van het weer. Het heeft echt geen zin om het weer stom te vinden. Door de aanhoudende regen te beklagen, maken we het alleen maar mistiger. Mijn enthousiaste gebabbel op de fiets tegen Lena was nog niet gedaan. "Het is regenweer! Da's eigenlijk nog wel leuk hè." That's the spirit!

Ik ben wel geen boerin, da's nog een ander verhaaltje. Nu met ons afhaalpunt van groentepakketten en meer rechtstreeks contact met wie je groenten teelt, besef je wat regen meer kan betekenen dan iets wat een dag zogezegd mooi maakt of niet. Het is echt niet goed voor de groenten op het veld momenteel, zo kunnen ze beginnen rotten. Er kan niet gewerkt worden door de supernatte grond. Dat is even slikken. Denk aan al die boeren en velden en boomgaarden en wijngaarden en wat nog meer. Zij hebben regen nodig maar best wat meer gedoseerd. Hier is het weer echt nog van belang en bepalend. Niet gewoon een bijkomstigheid voor een leuke dag met de kinderen of een factor voor de belevenis van een sportevenement, nog onbenulliger in mijn ogen. Ik heb toch zo gelachen toen ik hoorde dat een voetbalmatch moest stilgelegd worden. Maar goed dat de mensen nog met hemelwater worden geconfronteerd, je hebt er werkelijk niks over te zeggen.

Vind je het lastig om de kinderen bezig te houden binnen met dit weer? Of als je nog met een kleine baby zit, heb je het gevoel dat de regen je belemmert om naar buiten te gaan? Jammer allemaal. Ga naar buiten, deze regen is zalig! Het zijn geen voortdurende pijpenstelen maar heerlijke buien en gezever, bijna een zoete atmosfeer. Mooie wolken en luchten ook en speciaal licht soms als de zon even komt meespelen. Kies of je je nat laat worden of niet, je krijgt er trouwens niet meteen kou van nu. Dit weer is ideaal om met een kindje op je buik of rug te gaan wandelen met een paraplu boven je hoofd. Het is zo gezellig en veel kans dat er geslapen wordt terwijl jij een frisse neus krijgt. In regen fietsen met groter kindje is dan weer wat avontuurlijker. Ik ga hier niet allerlei tips geven voor wat te doen met kinderen als het regent. Binnentips genoeg te vinden overal denk ik. Zelfs dat het leuk is om naar buiten te gaan en lekker in de plassen te stappen. Ook in de regen is het leuk om naar paarden te kijken of kikkers te zoeken of te schommelen (met een handdoek onder de poep). Misschien zelfs leuk om "kokenetentje" te spelen naast de bbq, of in de modderbak te spelen die vroeger zandbak was. Of gewoon rondlopen in het natte gras en spelen zoals anders. Ik geloof dat ik zelfs een kruipertje nu even buiten de vrijheid zou geven op een mooi stukje gazon, halfbloot. Met de voetjes in het natte gras, wat een sensatie! En daarna lekker warm en droog weer binnen. Altijd heerlijk om van achter het raam naar de regen buiten te kijken. Naar de tuin of de mensen op straat. Naar druppels op de wereld. Het is zo mooi.

Hopelijk is het morgen nu geen mooi weer hè ;-)

Praktische mededeling: zomerstop

Beste bezoeksters,

Nu dinsdag is het nog één keer MoederSalon, daarna doe ik drie weken dicht. Tijd om eventjes te bezinnen en vakantie te nemen. Waarschijnlijk verschijnt het MoederSalon daarna ook op facebook. Het blijkt een communicatiemiddel dat sommige mama's missen. De blog zal blijven bestaan, daarvoor zitten er nog te veel stukjes klaar in mijn hoofd om uitgetypt te worden.

Een zijsprongetje: wie interesse heeft in een moedergroepje in de regio rond geweldloos communiceren met kinderen, gelieve me te mailen. Enkele moeders waaronder ik zijn daarover namelijk aan het brainstormen.

Ik wil jullie nog de volgende "extreme fotoreeks" meegeven. Ik werd er zelf op geattendeerd. Het geeft stof tot nadenken en discussiëren.

Dus zie ik jullie graag terug vanaf dinsdag 8 juli weer elke week, same time, same place. Of nu dinsdag nog eens natuurlijk!

Groetjes,
Elke

Kom maar gewoon binnenvallen

Stel; al meer dan een maand geleden heb je een baby gekregen. Je eerste kindje. Wat was dat voor een avontuur! Of een ware beproeving? Zwanger worden, een dikke buik krijgen en eventuele bijhorende ongemakken, terwijl nog eens aan het werk buitenshuis, altijd maar meedraaien in de maatschappij, hoogzwanger zijn en dan de langverwachte geboorte. Je weet nu waar de uitdrukking "'t Was een zware bevalling" vandaan komt, ook al ging het nog enigszins vlot zonder te veel medische interventies. Of je hebt enigszins geschokt het ziekenhuis na een weekje verlaten. En dat was pas het begin. Nu leef je samen met een baby en de papa van jullie kindje. Een hele nieuwe situatie, een hele aanpassing en dan heb je bovenop nog een pas bevallen en ontzwangerend lichaam. Je bent al gestopt met bloeden, je hebt de eerste maand borstvoeding en quasi slapeloze nachten overleefd. Je leeft nog maar bent eigenlijk doodmoe. Er zijn al enkele momenten geweest waarvan je intens hebt genoten van dat prachtige wonder, ergens in je halfwerkende geheugen kan je dit opgraven. Je wil toch vooral nog veel slapen en zo weinig mogelijk doen. En dat ze je alsjeblieft zoveel mogelijk helpen want je hebt bijna geen handen en tijd vrij.

Dagen bestaan uit voedingen, verschonen, dutjes, je afvragen wat de baby nodig heeft, voor je uit staren, proberen iets in het huishouden te doen, voortdurend onderbroken worden en tegen de avond terug andere volwassenen zien. Je vervloekt soms de werkende mens, want jij zit voortdurend alleen thuis met af en toe bezoek dat eerlijk gezegd altijd op het verkeerde moment komt. Dagen hebben geen ritme; orde en regelmaat blijken fabeltjes uit boekjes. Een baby valt niet te voorspellen, ook al zijn er niet veel mogelijkheden voor hem. Slapen, melk drinken, wat rondkijken, kaka doen; weinig andere opties in optimale gezondheidstoestand. Enfin, er is toch niks mis want hij weent eigenlijk dikwijls? Of doe je zelf iets mis? Waar blijft dat moedergevoel? En wanneer wordt alles weer terug normaal? Wanneer kan je weer eens gewoon even de deur uit als je dat zou willen, al is het slechts voor een korte boodschap? Wanneer krijg je alles weer geregeld zoals vroeger? Wanner kan je nog eens op je gemak naar de wc? De tijd lijkt eindeloos voort te kabbelen. Elke dag is anders en tegelijkertijd lijkt er geen enkele vooruitgang. Hoe geraak je hier ooit uit? Hoe doen andere mama's dit in godsnaam? Dit had je je in de verste verte niet kunnen voorstellen, zo een vermoeiend leven. Een uitputtingsslag en tegelijk zo gewoon mogelijk proberen te doen want wat heb jij nou te klagen...

Maar je probeert een beetje uit je cocon te kruipen, je krijgt stilaan terug oog voor de rest van de wereld. Je wil naar buiten ook al lukt het sommige dagen van geen kanten (ben je bijvoorbeeld pas uit je pyjama tegen vijf uur 's avonds). Het besef is gekomen dat dit nu eenmaal je nieuwe leven is. There's no way back. Je bent moeder geworden en zal het nu voor altijd zijn. Die baby is jouw constante verantwoordelijkheid, elke moment van de dag. Deze gedachten drijven je soms tot wanhoop of regelrechte waanzin. Hier en daar ontmoet je andere jonge mama's en vang je een glimp op van hetzelfde. Je bent niet alleen hierin, al kan je dat niet helemaal geloven. Waarom wordt er dan zo weinig over gezegd? Waar kan je terecht? Je durft het bijna niet onder woorden te brengen. Onzekerheid knaagt. En je energiepeil is bovendien ver beneden nul. Je hebt wel de papa en wat familie en enige hulp maar zij zijn niet zo doordrongen van jouw besef. Eigenlijk zou je willen instorten maar dat kan je je niet veroorloven. Dus ploeter je voort en zoekt lichtpuntjes in het donker. Die mama daar met die onrustige baby, zou die ook misschien... En op internet lees je ook vanalles dat helemaal niks met rozengeur en maneschijn te maken heeft. Want je hebt tenminste nog een computer thuis of zelfs een foon altijd bij de hand. De verbinding met de buitenwereld. Gek als je erover nadenkt hoe online onze samenleving is, maar je bent al gek genoeg. Als het zo moet gaan, dan maar zo. Via facebook, forums, blogs en wat nog meer. Je ziet door de bomen het bos niet meer, maar ach.

Je hebt viavia van het MoederSalon gehoord, één van die vele nieuwe initiatieven. En je woont in het Mechelse. Oef, Muizen dat moet nog te doen zijn. Je zal er eens proberen langsgaan, je weet maar nooit of het iets oplevert. Of het iets helpt. Of je er écht iets aan hebt. Of er andere moeders zijn een beetje zoals jij.

Lieve mama, probeer het niet. Aarzel alsjeblieft geen seconde en kom gewoon de eerstvolgende dinsdag naar hier. Doe het voor jezelf. Zó help je pas je baby. Er zal in de ochtend nooit een goed moment zijn om te vertrekken. Nog niet genoeg melk gedronken, dan weer een natte luier, dan juist in slaap, dan vuile kleren, dan blablabla. Zet de baby gewoon in die autostoel. Neem wat reservedingen mee en vergeet zoveel als je wil, we zullen je hier helpen. Je kan hier even op adem komen. Hoe warrig je kapsel ook is, hoe groot je wallen ook zijn. Hoe het huilen je soms nader staat dan het lachen. Het kan en mag hier allemaal.

Hoe hou ik een baby vast? (EHBB 2)

Eindelijk een tweede deel in de reeks Eerste Hulp Bij Baby's - hoe pak je nou een baby? (Alsof je dat nog niet kan intussen, hum. Toch wat interessants erover te zeggen, hoor.)

Eerst en vooral: hou hem heel veel vast, gewoon in je armen of met behulp van een draagdoek. Baby's liggen over het algemeen niet graag (lang) neer. Bovendien groeien ze zo het best, voor hun spieren, gewrichten, wervelkolom en algehele ontwikkeling. Dus ons uitgangspunt is al goed! Maar hoe precies hou je een baby vast als je dat niet gewend bent? Het gaat natuurlijk vanzelf, dat bolletje op je lijf dat net uit de baarmoeder is getuimeld. Toch enkele weetjes en tips hier om uit te proberen tijdens het koesteren en dragen, die ik zelf ooit apprecieerde.

Als je kijkt naar een pasgeborene, heeft die een soort natuurlijke kromming. Het is geen uitgestrekt lichaampje zoals wij dat hebben die al rechtop lopen met een rechte rug. Je herkent de foetushouding nog van het opgeplooid in je buik zitten. De beentjes van baby zijn opgetrokken, met de knietjes omhoog en gespreid. De armpjes zijn ook gebogen met de handjes dicht bij het gezichtje. Het is precies een bolletje zoals gezegd, dat perfect in je wiegende armen past of zelfs zo mooi in de kom van twee grote mensenhanden. Baby's zijn ook net kleine aapjes. Als ze konden, klampten ze zich aan jou vast om nooit meer los te laten. Getuige al die grijpreflexen. Dat is simpelweg de natuur. En hoe ondersteun je dit het beste?

Denk daarbij niet aan maxi-cosi's (hoewel soms wel handig zo'n ding), want die hebben een te harde rugleuning en te weinig been-spreidruimte eigenlijk, ook al lijken ze op het eerste zicht de natuurlijke kromming van een baby te respecteren. Vergelijk het met te lang in een vliegtuig zitten voor een grote volwassene. De ondersteuning moet de natuurlijke houding volgen en flexibel zijn. Een draagdoek is ideaal want volledig ergonomisch. Baby's rugje en kontje worden ondersteund op een zachte en beweeglijke manier en hij zit er in de zogenaamde kikkerhouding in (beentjes en knietjes omhoog). Dat is zowat de essentie: de rug van aan de poep tot in het nekje wordt gedragen, de rest volgt vanzelf. En de poep en de billen worden ondersteund van knieholte tot knieholte. De ledematen en het hoofdje zitten vanzelf mee in de draagdoek, die volgen wel. Deze laatste misschien wat rare uitdrukking dient om het volgende te illustreren. We komen aan het belangrijkste punt van mijn kleine uiteenzetting. Dat draagdoeken of andere ergonomische babydragers een must zijn, wisten we eigenlijk al...

Zorg ervoor dat een baby niet "hangt", maar werkelijk gedragen en ondersteund wordt aan de basis. Zonder hulpmiddelen, met je blote handen dus, doe je dat eveneens door kontje en rugje vast te houden. Wanneer het kleintje half tegen jou ligt, is een hand onder de poep of onderaan het ruggetje zelfs voldoende. Als je een baby van iemand aanpakt, steek dan eerst een hand onder zijn poep/billen en ondersteun hem met je andere hand ongeveer aan zijn bovenrug/nekje. Niet onder de schoudertjes grijpen en zo naar je toe trekken! Dat is een overbekend beeld, een cultureel bepaalde gewoonte, maar er scheelt iets aan. We doen het ook vaak om een baby vanuit lighouding op te pakken. Het lijkt lekker makkelijk en snel, maar beeld je eens in dat jij onder je oksels wordt omhoog getrokken met je hele gewicht. Niet aangenaam. Geleerd vanuit de hoek van de haptonomie. Dit was voor mezelf iets nieuws en tegelijk ook niet want het voelt logisch om het zo te doen, mits een beetje oefenen. Het lijkt misschien onbenullig, want het duurt slechts enkele seconden om een baby te pakken. Toch zorg je er ook op dat moment voor dat je dit mini-mensje beschermt en hem niet eventjes in het ijle laat hangen als een bolletje uit vorm. En het maakt je ervan bewust dat je op andere momenten ook vooral het kontje dient te ondersteunen. Hou de basis vast. Begeleid met zachte hand op de juiste plaats. Het is vasthouden en tegelijk een beetje loslaten. Dat heet vertrouwen. Als een baby groter is en al kan zitten en hij deze aanpak gewoon is, kan je hem zo zelfs vasthouden balancerend op één grote mensenhand. Een wonderlijk zicht! Hieronder een ander mooi plaatje ter illustratie.

http://www.annegeddes.com/picture-galleries/?album=1&gallery=12

Bronnen:
http://doekentheek.be/voordelen.html#kikkerhouding
http://hetdraagbeest.be/waarom-dragen/
http://draagzolder.be/ergonomie.html
http://www.kdansevzw.be/Home/index.php?wpid=3&front_id=1
http://www.basvanderveen.nl/bascinaties/babybjorn-potentieel-risico-voor-elk-babylichaam

bordje voor de deur

Wij houden dapper vol, ooit komen er meer mensen over de vloer op dinsdagvoormiddag! Vandaag - in blijde verwachting van half aangekondigde bezoeksters - iets nuttigs gemaakt; een plakkaat om voor de deur te hangen. Gewoon wat kladpapier, de kleurpotloden van kindje en een alcoholstift (niet voor kindjes!); meer moet dat niet zijn om een soort bordje te maken zoals ze dat in winkels hebben met open en gesloten. Lekker ambachtelijk met wat verschillende kleurtjes, niks op de computer of met reclamebureau. Zo een plastieken mapje eromheen en het kon meteen aan de haak in de voordeur die daar hangt sinds de kerstperiode (toen hing er echte Duitse maretak aan). Wat fotootjes nemen, we zijn nog niet binnen en de zoveelste regenbui van de afgelopen dagen is daar. Meteen een test voor de waterproof-heid. Test met glans geslaagd. Om 12 uur stipt bordje van de voordeur gehaald en krijg ik de post in mijn handen in plaats van door de gleuf op de grond in de gang. Wat een timing, toffe postbode! Lees je volgende week het bordje? Het MoederSalon zal nog wel eens bekend worden in Muizen en omstreken. Je zal dat zien! 

Zoek deze deur in de August Lenaertsstraat en bel aan! Er wordt voor u opengedaan.

Een glimp van onze hall waarin de pop Schanulleke samen met haar pluchen vriendjes je verwelkomt van hoog in haar luchtballonmandje zonder luchtballon.

Zolang ze nog niet naar school gaat, hebben we een kleine portier met uitwaaierende haardos.

Veel gedroomd

Meisjes, meisjes toch,
Het is al mei geworden. Voorbije dinsdag was het MoederSalon leeg, ik herinner me nog de regenachtige voormiddag. Ideaal om nog wat aan de achtergrond van deze blogsite te sleutelen; de pagina "I have a dream" is eindelijk niet meer blanco. Hoera! Je komt er wat meer te weten over mijn idealen. Intussen is de locatie van het MoederSalon ook bezig om een afhaalpunt te worden van de Doederij. Vanaf zaterdag 17 mei kunnen Muizenaars in onze garage hun wekelijkse groentepakket afhalen. Dit staat volledig los van het MoederSalon, maar het is een klein succesverhaal dat ik hier wil delen. Het is waar ik de laatste tijd o.a. mee bezig geweest ben; mensen vertellen over deze CSA-boerderij en ze proberen warm maken, via o.a. flyertjes bij de warme bakker om de hoek. Het is soms verbazend hoe snel iets kan gaan als je een beetje moeite doet of gewoon ermee naar buiten komt. Minstens 5 nieuwe oogstdeelnemers was de vereiste van de boerin voor een afhaalpunt in onze eigen garage, zodat ook wijzelf niet meer zo ver moesten naar het afhaalpunt in Mechelen tegenover de McDonalds. En er zijn al meer dan 5 nieuwe groentepakketten besteld! Misschien een idee om mijn MoederSalon ook wat meer in de kijker te brengen door mijn eigen voorbeeld voor die andere goede zaak op te volgen... In mei worden er veel eieren gelegd. Nu gaan uitbroeden - lekker in het zonnetje zitten wachten en dromen. :-)

P.S. "Opvoeders en huttenbouwers" van Kiind is ondertussen aangekomen en ik heb het plan om het extra exemplaar van het MoederSalon te laten rondreizen van mama tot mama. Wie wil de eerste zijn? Het is echt een verademing om te lezen.

Gesloten 22/4

Beste nieuwe mama's in het Mechelse,

Nu dinsdag - de dag na paasmaandag - is het MoederSalon uitzonderlijk niet open.

Graag tot volgende week!

BZC, doe je mee?!

De vtm-nieuwsuitzending is intussen al lang oud nieuws, maar op vrijdagavond 21 maart 2014 kon je op tv een item horen over BZC, de afkorting van babyzindelijkheidscommunicatie. Wie het wil terugkijken: op dit filmpje vanaf minuut 23, met dank aan de vermelding ervan op de pagina van Doula Dolfijn.

Babyzindelijkheid?!?!?! Zijn baby's dan al zindelijk? Ja en nee. Hier komt iets wat je misschien niet meteen gelooft maar baby's hebben vanaf ze geboren zijn de neiging om zichzelf droog te houden, om het eigen nest niet te bevuilen. Getuige daarvan iets wat je vaak hoort: dat baby'tjes gaan plassen of kaka doen als ze op het verzorgingskussen ontbloot worden. Het is een soort signaal voor de kleintjes: nu kan ik mijn behoefte doen. Ouders die aan BZC doen, geven bewust dit signaal. Je kan je baby in de houding zetten (onder de billetjes vastpakken met het ruggetje tegen je aangeleund) zoals je ook af en toe aan de kant van de weg grotere kindjes door mama/papa ziet helpen naar de wc te gaan (die er niet is in de vrije natuur). Een gouden tip is om bij deze houding - boven een potje maar evengoed de lavabo, de grote wc, het bad, de tuin - een soort pssss-geluidje telkens te maken. Een herkenbaar en toepasselijk geluid dus. Dit is het sein voor de baby: "nu kan/mag ik lossen". En het werkt, ik heb het zelf ondervonden en vele anderen met mij. Het is geen conditionering of training, zoals de reguliere potjestraining heden ten dage pas vanaf de leeftijd van zo'n twee jaar. Je biedt dit je baby aan én probeert eveneens op de signalen van je baby in te spelen. Deze kan laten merken wanneer hij moet gaan; wriemelen, een ongemakkelijk gevoel, een bepaalde spanning die zich opbouwt of subtiele gezichtstrekjes. Het is een combinatie, op elkaar inspelen, communiceren.

Ho maar, wacht eens even. Er bestaat zoiets als pampers en luiers en dat draagt toch elke baby en dat verloopt toch zonder problemen. Mja, klopt. Ongeveer. Wij zijn dit helemaal ontwend sinds enkele generaties. BZC is geen nieuwe uitvinding of trend, heus niet. Het is iets logisch en in andere culturen is het vaak minder vreemd want nog niet helemaal verdwenen uit het straatbeeld of het geheugen van de mensen. Vraag het misschien ook eens aan een oud familielid: toen werd er nog anders omgegaan met zindelijkheid van kinderen. Een oudere tante van me vertelde bijvoorbeeld dat haar twee kinderen rond de leeftijd van een jaar of anderhalf toch al ongeveer geen doeken meer droegen. Ik hoorde eens van mijn vroedvrouw dat het in China de taak van de inwonende grootouders was om zich hiermee bezig te houden. Er is een volledig wetenschappelijk onderbouwd boek over geschreven in het Nederlands. Een aanrader, redelijk vlot leesbaar en uitermate interessant: Je baby op het potje: vroeg en vrolijk zindelijk door Laurie Boucke.

Ik heb dit dus ook gedaan met onze dochter, maar er pas mee begonnen op zo'n zes maanden. Volgens deze zienswijze is dat aan de late kant. Ik had er al hier en daar over gehoord en dacht wat een gek gedoe, maar na het lezen van bovenstaand boek trok een verhelderende workshop van een uur me over de streep. Gewoon eraan begonnen. De tweede keer dat ik Lena boven de wc hield, deed ze als het ware pipi alsof ze het helemaal snapte. Ongelooflijk maar echt waar. BZC heeft vele voordelen maar ook nadelen. Ik was er nu mee begonnen, eerder uit nieuwsgierigheid, en had het gevoel dat ik niet meer terug kon. Eens je het dagelijks enkele keren doet, kan je er voor je baby toch niet ineens weer mee stoppen, dan weet ie ook niet meer waar ie het heeft. Het is omslachtig als je bovendien niet zo'n handige luiers gebruikt. Het vraagt wat extra tijd en oplettendheid en verzorging natuurlijk. Ik wou het doen vanwege deze "wonderbaarlijke ontdekking" en vanuit het idee dat ik alles moest doen om mijn baby zich goed te laten voelen. Eigenlijk was het voor mij op dat moment te veel erbij, hoewel het een hele fijne benaderingswijze is. Maar ik deed het te veel met mijn verstand (zoals andere dingen toen, helaas). Wel leuke herinneringen: de oma die ervan versteld stond en bij wie het ook "lukte", in het park naast de struiken, op een familiefeest boven de lavabo van de overgrootouders en ik dacht alleen pipi zal het nu zijn maar het was meer dan dat (oeps), samen achterstevoren op de wc zitten als ochtendritueel, de nabijheid, enzovoort.

O ja, in deze nieuwsaflevering op vtm lieten ze iemand van Kind&Gezin aan het woord. Kwam nogal betuttelend op mij over. De mama leek me geloofwaardiger en eerlijker. Het is geen strijd om wat baby's al dan niet al zouden kunnen. Geloof gewoon in hen en in jezelf als hun begeleider. Voel dat het goed zit. Het is geen wedstrijd om ter snelst zindelijk. Wat is zindelijk? Is Lena het nu overdag nu ik de luiers verbannen heb (enkel nog pamperbroekjes per uitzondering) maar wel nog ongelukjes heeft? BZC helpt om kindjes sneller zindelijk te "krijgen", net als echte luiers daarbij ook helpen. Vochtabsorberende pampers helpen niet trouwens, da's nog een ander verhaaltje voor het slapengaan. BZC is een manier, een middel, een wijze om baby's te helpen in het zindelijkheidsproces. Ze hebben wel degelijk al enige controle over hun sluitspieren, daar twijfelt geen enkele BZC'er aan. Ik weet het niet meer precies wanneer maar het is misschien al meer dan een jaar dat Lena haar ochtendplas kan ophouden tot ze op het potje zit. Proper willen blijven is een aangeboren instinct dat wij naar westerse gewoonte helaas twee tot drie jaar zo goed als negeren. Maar 't is niet erg, je hebt nu net dit gelezen! ;-) Doe je mee met BZC? Voor je baby, voor het milieu, voor je relatie met je kind, omdat pipi en kaka er nu eenmaal bij horen van in het begin? En scheetjes en protjes, ooooh die glimlach van Lena als ze er eentje op het potje doet i.p.v. iets "echts"!

Dankbaarheidsbetuiging van een mama

Dankjewel kindje
dat jij er bent
dat ik jou gekregen heb
dat je nu bij ons bent.

Dankjewel kindje
omdat je mijn leven overhoop hebt gegooid. Het was nodig.

Dankjewel kindje
omdat je mij aan belangrijke dingen herinnert zoals liefde, nabijheid, verbondenheid, hechting, back to basics, ...

Dankjewel kindje
voor de spiegel die je me voorhoudt.
Dag na dag, uur na uur, soms minuut na minuut als ik niet grondig terugkijk.

Dankjewel kindje
dat je ons leert met nieuwe ogen te kijken, met heel ons lichaam te voelen, te luisteren naar stilte en geruis en te ruiken en te proeven van meer dan smaken,
oh dat feest der zintuigen.

Dankjewel kindje
om onze harten te openen en onze ziel, ons levensvuur aan te wakkeren.
En dat ik geen schroom heb om dat zomaar te zeggen, om over zo'n kwetsbare gevoelens open te zijn.

Dankjewel kindje
omdat je gewoon mijn melk zo lekker vindt, dat je ervan houdt en daarop groeit.

Dankjewel kindje
voor je engelengezichtje, je gouden haartjes, je gelach.

Dankjewel kindje
voor je tomeloze enthousiasme en je oervertrouwen in alles om je heen.

Dankjewel kindje
voor dat armpje 's nachts om mij heen, voor die knuffels en kusjes en al dat vastpakken.

Dankjewel kindje
dat je vanzelf dankuwel en alstublieft begint te zeggen zomaar omdat wij dat ook doen en jij ons voorbeeld volgt.

Dankjewel kindje
dat ik dankzij jou moeders leer kennen en andere mensen die bezorgd zijn om onze wereld.

Dankjewel kindje
dat ik een nieuwe wereld heb leren kennen, een visie dicht bij de natuur en onze moeder aarde.
Het zijn boeiende tijden vol transitie.

Dankjewel kindje
dat ik door jou een nieuwe papa aan mijn zijde heb.

Dankjewel kindje
voor de veranderingen, de innerlijke transformaties, de leerschool, de noodgedwongen ontstressing.

Dankjewel kindje
voor zoveel, veel te veel om op te noemen en ook woordeloze betekenissen.

Dankjewel kindje
dat ik, hoe moeilijk het soms toch ook is, dat ik jouw mama mag zijn.

Sjalom!

paasvakantie

Het is 2 weken schoolvakantie maar het MoederSalon sluit niet. We kunnen naar buiten gaan spelen met de grotere kindjes. Vorige blogpost blijft geldig als uitnodiging, welkom in onze tuin! Natuurlijk moeten we wel eventjes wachten tot het gras wat is opgedroogd, maar dan nog. En ik was alweer bijna vergeten dat Lena voor haar tweede verjaardag een iglo-speeltentje cadeau had gekregen. Dat kunnen we morgen eens buiten uitproberen. Het is alweer een week geleden dat ik nog iets schreef, jammer, het komt er minder van. Het is lenteschoonmaak in huis en ik val meestal mee in slaap tijdens Lena haar middagdut, dat zijn enkele redenen. O ja, er staat hier een grote reistas vol te kleine kleertjes (veel rompertjes/body'kes of hoe heet dat eigenlijk officieel) en ook een slaapzakje. Die doe ik binnenkort weg naar de kringloopwinkel, maar als ik er bezoekers van het MoederSalon mee plezier kan doen, graag. Ik laat de zak nog even staan tot na de paasvakantie.

Naar buiten, da's kinderspel!

Wat een prachtig weer was het vandaag. De lente is echt in het land nu. En morgen - dinsdag, MoederSalon - geven ze nog zo'n weer. Dus verwelkomen we jullie graag in onze tuin ditmaal. De gazon is zaterdag voor de eerste keer van het seizoen gemaaid en dit weekend hebben we onze tuintafel weer buiten gezet. We hebben ook enkele leuke tuinstoeltjes en een deken om op te zitten kan ik wel tevoorschijn toveren. Het is heerlijk in ons afgesloten tuintje met struiken en bomen die in bloei komen en allerlei takjes en zaadjes nog van de herfst. Deze namiddag hebben we veel tijd buiten doorgebracht, met nootjes gepicknickt in onze eigen tuin en gespeeld op het gras. We kregen zelfs bezoek van een koppeltje vlinders waarvan eentje naast ons kwam zonnen. Lena wou hem graag pakken en was teleurgesteld als een kind toen hij wegvloog. Enkele fotootjes ter illustratie voor een outdore MoederSalon.

Onze "kindvriendelijke" tuin heeft een babyschommel in de boom hangen, dat is die geel-rode veeg rechts op de foto (kindje inbegrepen). Je ziet ook een mini-kruiwagentje, ideaal om bijvoorbeeld bonen in te verzamelen. Die bonen hangen aan onze boom en zijn eigenlijk grote peulen, reeds verhout. Achteraan naast de boomstronk links staat onze enige echte tuinkabouter Colombo. We hebben ook een insectenhuisje hangen en een vogelhuisje staan. Nou ja, de typische kinder-tuin-dingen?! Diertjes hebben we (nog) niet, enkel vogels uit de vrije natuur en af en toe een buurkat op bezoek.

En we kunnen ook bellen blazen! Wat een vreugde. Andere buitenspelletjes kunnen we vast nog verzinnen. Voor een badje is het nog wat koud. Binnen wel genoeg speelgoed om tijdelijk naar buiten te verhuizen, dan zie je het eens in een ander licht figuurlijk en letterlijk. En als het weer toch tegenslaat, is er nog dit idee hieronder. Je hebt enkel een stevige geweven draagdoek nodig en een lege keukentafel. Ik ben blij dat ik deze tip ergens zag passeren, beter laat dan nooit, want ik wou altijd al een hangmatje voor de kleine. Zo eenvoudig kan het dus zijn. Je hebt meer in huis dan je denkt, letterlijk en figuurlijk. Tot morgen?!

Be ki(i)nd to each other

"Opvoeders en huttenbouwers"

Een nieuw boektijdschrift dat binnenkort in de winkel ligt, releasedatum 12 april.

Ik heb mee gecrowdfund, woehoe.

Voor het MoederSalon een extra exemplaar besteld. Ik geloof dat ik het sneller met de post zal krijgen.

Kende je Kiind eigenlijk al? Bestaat nog maar vijf jaar.

Gratis online informatie over allerlei kind-gerelateerde onderwerpen in heldere artikeltjes voor ouders die op zoek zijn naar waarachtigheid en andere wijsheden dan die van de commercie.

Klik.

Vrouwelijke wijsheid for free

Mom, are you tired of being tired?

Lieve bezoeksters van het MoederSalon,

Ik heb een filmpje gevonden dat jullie en mij, dat ons rechtstreeks aanspreekt. Ik heb een vrouwelijke stem gevonden die speciaal tot ons spreekt. Het is in het Engels met een accent dat het soms wat moeilijk verstaanbaar maakt, maar de boodschap en de energie die eruit straalt, kom zeker en vast over. Ik kan niet anders dan het hier delen. Het is onderdeel van de ideeën-waterval uit het vorige bericht. Je zal het snel begrijpen. Je moet er eventjes wat langer de tijd voor nemen, want een filmpje van dikke tien minuten, dat zijn we niet meer gewend. Maar het loont de moeite. It's very inspiring.

Click on yourfertilelife.com and meet Blanca.

Hum. Dit is volledig gratis. Je kan je e-mailadres opgeven en zes geheimen van krachtig moederschap krijgen, zomaar voor niks. Lijkt raar. Makes me think and associate. Ten eerste, er zullen wel meer geheimen zijn (of minder, misschien zelfs maar één). Dit doet toch wel wat zweverig/new age aan. Maar het openingsfilmpje is wel zeer down to earth en zo heb ik "spiritualiteit" het liefst. Ik wacht het vervolg nog af. En dan ten tweede, gratis bestaat niet. Zeggen ze. There is no such thing as a free lunch. Voor wat, hoort wat. Dat herzie ik bij deze. Het zijn allicht mannelijke uitspraken, vanuit de economie, een mannelijk bastion. In het vrouwelijke schuilt overvloed; wij delen, wij voeden, wij dragen, wij zorgen, wij moederen - eindeloos en vol overgave, gratis en voor niks. Wij zijn bronnen, in eerste instantie van melk. Doet me bedenken dat het "excuus" van "te weinig melk bij borstvoeding" allicht ook niet van ons vrouwen zelf komt, in eerste instantie. Want als je geen voedingsschema of uurwerk volgt (mannelijke uitvindingen?!), maar gewoon de natuur of je eigen biologische klok (die samen tikt met die van je baby in het prille begin), dan heb je altijd melk genoeg en dat kan zelfs jaren duren. Jongens, jongens toch! Wij zijn in se dus waterbronnen, aan ons kunnen kinderen zich laven. Kúnnen, als we niet opgedroogd of uitgeblust geraken. Van beeldspraak gesproken. Had u ook de mythische figuur Inanna al tussen de lijnen door herkend? Ik vind het eveneens heerlijk dat dit nu weer mondeling wordt overgeleverd, ik hou van orale verteltradities.

Oh, please, cut the crap.

Het mooiste cadeautje dat ik op mijn verjaardag kreeg naast de usual suspects thuis.

Ideeën-waterval, blijf zen

Gisteren was het een echt MoederSalon, vol ideeën. Op een speciale dag, dat was ik nog vergeten zeggen. Nou ja, gisteren ben ik 31 geworden. Was wel leuk zo.

Ineens moest ik - door al die nieuwe ideeën - weer terugdenken aan de kleine affiche die ik recent in het natuurwinkeltje zag hangen, van ZenKids. Moest ik nog eens opzoeken op internet. Het is blijkbaar niet in Mechelen maar in Mortsel. En het is eigenlijk bedoeld voor kindjes vanaf 4 jaar. (Dat lijkt nog mijlenver weg als je een (eerste) baby'tje in huis hebt, maar ach. Misschien heb je ook al wel een ouder kindje rondlopen, of onthou je dit voor als een soort vervolg op de babymassage.) Wat is het? Kindermassage en werken met massageverhaaltjes. Dat laatste woord alleen al, klinkt als goud in de oren voor een bibliothecaris. Het is iemand die dit professioneel doet en er ook workshops over geeft aan ouders en wie met kinderen werkt. De filosofie erachter sluit helemaal aan bij die achter het MoederSalon. De basisbehoeften die kinderen nodig hebben om op te groeien zijn o.a. geborgenheid, verbondenheid, (zelf)vertrouwen, zelfbewustzijn en speelsheid. Dit wordt hier bereikt d.m.v. massage(verhaaltjes) aangevuld met oefeningen uit andere disciplines waaronder acrogym en kinderyoga. ZenKids biedt iets waardevols in onze soms jachtige maatschappij waarbij we veel met ons hoofd werken.

Hum, al die andere ideeën zijn voor andere blogposts, anders wordt het teveel in één keer. Rondlopend kindje in huis vertelt het me ook. We gaan over naar zen naast het scherm...

Ook dat nog

Filmpje op YouTube van een vader die work-out doet naar het voorbeeld van zijn baby van zes maanden, is een grote hit.

Zag u het al online passeren? Wat inspiratie om eens je eigen kinderen na te apen in plaats van andersom. Mooi ook, de interactie tussen die twee. Enjoy!

Update website

Er is op de achtergrond aan de blog verder gewerkt, namelijk de pagina "Wat is dit?" is nu gefinaliseerd. Ik heb de Mechelse initiatieven gelijkaardig aan het MoederSalon opgelijst. Aanvullingen en opmerkingen welkom zoals altijd.

 

In het MoederSalon

Daar schijnt de zon

Kom er eens naartoe

Je bent toch niet te moe...

Baby'tje in bad (EHBB 1)

Eerste Hulp Bij Baby's - deel 1 Hoe doe ik een baby in bad?

Dit is het eerste stukje van een reeks praktische blogposts m.b.t. de verzorging van je baby. De essentie komt steeds neer op niet te veel tralala maar gewoon basic stuff. Niet moeilijk, enfin, als je het maar weet (and deep down, you know!). Laten we voor deze editie een inspirerend filmpje bekijken van Sonia Rochel, een Franse kinderverzorgster die een speciale manier ontwikkeld heeft om baby'tjes een ontspannende "badmassage" te geven. Het is uniek en tegelijk ook heel gewoon zacht en lief.

Zo, nu ben je helemaal emotioneel geworden van deze beelden met dromerige muziek. Dit is zo mooi! Ja, wie geniet er nu niet graag van een lekker warm omhullend bad... Je kan dit principe bij je eigen baby proberen, hoewel deze mevrouw Rochel benadrukt om dit als ouder niet zelf te imiteren. Voor mij ruikt het een beetje naar commercie, ik kan het niet goed plaatsen, deze Thalasso Bain Bebe. Ik betwijfel Rochels ervaring en kunde helemaal niet, maar zie niet in waarom ouders hiermee zelf niet aan de slag kunnen. Wij doen wat we willen, hoor. En alles wat helpt om het onze baby zo aangenaam mogelijk te maken, is meegenomen. Dus, wat kunnen we hiervan opsteken? Deze methode is zogezegd voor baby's tot twee maanden en een sessie duurt tot een kwartier. Het benadert duidelijk het baarmoedergevoel. Ach, dat kunnen we allemaal nog wel eens gebruiken klein of groot. Dus verwen lekker je oudere baby met dezelfde technieken. Thuis beschikken we niet over dergelijke infrastructuur en personeel, maar veel heb je eigenlijk niet nodig. Dure babybadjes of badproducten zijn zelfs overbodig.

Wat heb je hiervoor dan wel nodig?
1) Een baby! Hoera, daar moet je al niet naar op zoek. Die heb je altijd bij jou, gratis en voor niks ;-) Alle gekheid op een stokje: misschien wil iemand anders ook wel eens deze wekelijkse babyspa verzorgen. Of je doet het met iemand erbij in de badkamer, veel comfortabeler.
2) Een badje. Net als bij het eerste punt zijn hier talloze variaties mogelijk: van gewoon de grote lavabo die je al hebt over een stevige emmer die je ook al hebt tot de zogenaamde TummyTub (een veredelde emmer) of een typisch babybadje. Belangrijk punt is dat het badje niet kan omvallen en dat het niet te laag/hoog staat voor je eigen rug en schouders. Of baby gaat natuurlijk mee in het grote bad met mama/papa.
3) Warm water. Een thermometer kan handig zijn maar een blote volwassen elleboog is dat ook. Vertrouw jezelf of een meettoestel as you wish. Te koud of te warm water is uit den boze. (Dit kan je merken aan klappertandende baby of net rood wordende.) Exacte temperatuur weet ik helaas niet, ergens rond onze lichaamstemperatuur, was het niet?
4) Kabbelgeluiden, van het water dat blijft stromen uit de kraan (mmm, waterverspilling) of door het scheppen en plonzen in het water met je vrije hand of misschien heb je wel een gezellig achtergrondmuziekje (of zing je zelf).
5) Ondersteuning voor je kleintje in de vorm van je ene hand die je altijd onder zijn nekje houdt (niet lossen!) en zijn voetjes/poepje die ergens tegen rusten (badwand, onderkant emmer). Baby's zijn gewoon van in het water te zitten maar altijd in een cocon, niet vrij zwemmend in een groot zwembad. Zo voelen ze zich gedragen en beschermd.
6) Tot slot een warme zachte handdoek die klaarligt, bijvoorbeeld voorverwarmd op de chauffage of onder je t-shirt. Alles om de overgang van het bad naar het "niet-water" aangenaam te maken.

Nog enkele tips die ik zelf ooit eye-openers vond:
* Een baby moet niet elke dag in bad. Echt niet! Twee à drie keer per week is voldoende. Zie hoe het je uitkomt, meer of minder, het kan allemaal. Is het bij jullie een uitputtingsslag met veel onhandigheid/wenen/stress/(vul zelf in) en ver verwijderd van bovenstaand filmpje, nou, dan zijn er enkele opties. Ofwel vermijd je baden zo veel mogelijk (een keer per week is ook genoeg) ofwel probeer je toch een paar dingen te veranderen tot het iets wordt om naar uit te kijken. Of nou ja, misschien is dit voor jullie niet zo belangrijk, in bad gaan. Het is soms ook maar gewoon een wasbeurt.
* Wassen met water is genoeg. Echt! Baby's hebben geen zeep of shampoo nodig, dat reguleert zich allemaal zelf met eigen vet- en talgproductie en van die dingen. Ja, echt waar. Water is reinigend genoeg. Zeep verstoort het systeem, ontvet eigenlijk (en dan moet je gaan invetten met bodycrème ammehoela). Ken je Green Evelien? Zij kwam ooit in een reportage van Telefacts vertellen over hun eco-lifestyle. Daaruit heb ik onthouden dat hun kindjes perfect gezond waren met mooie haarlokken en dit met een bad tweemaal per week met enkel water. Wil je toch iets in het badwater doen voor de geur ofzo, dan bestaan er babyvriendelijke badproducten zoals die van Weleda (te koop in de biowinkel). Bijvoorbeeld gewoon een heel klein beetje (etherische) olie in bad.
* Als je schrik hebt om je baby in bad te doen, zal hij die angst voelen en zich ook niet kunnen ontspannen. Ook als je het te goed wil doen, kan dat perfectionisme alleen maar barsten. Baby's ruiken stress en nemen die over. Relax is het toverwoord. As always.

Krokusvakantie

Krijgen we morgen meer bezoek dan gewoonlijk? Als dat het geval is, bak ik nog een cake* ofzo vanavond om het extra feestelijk te maken...
Met de lente in het land, kunnen we al uitkijken naar de zonnige dagen wanneer we ook naar buiten kunnen tijdens het MoederSalon. Wij hebben een ideaal terras dat je kan afsluiten met een hekje en een middelgrote gazon met een grote boom die schaduw geeft en aardbeienplanten en bessenstruiken, heel kindvriendelijk. Ook een babyschommel (in de boom!).
En oh ja, we hebben een nieuwe sofa in huis, een driezit waarin eigenlijk plaats is voor vier. Veel comfortabeler! Vorige week reeds uitgetest.
Tot morgen, dames en kleintjes?!

*(avondlijke update) Deze mama surfte 's avonds nog vlug op het internet, in een gezonde poging; nakijken wat er in huis was en een niet te moeilijk recept. Ik voelde me even helemaal de mama/bakkerin. Ik herontdekte zelfs het speciale teaspoon-maatlepeltje dat wij gewoonweg in huis hebben en genoot van het mixen van de vet/eieren met onze superdeluxe mixer, één van de beste keukenaankopen ooit (de goedkopere versies begaven het altijd). N.B. Ik heb in het bovenstaande recept twee ingrediënten vervangen door net iets minder gezonde varianten (wijnsteenbakpoeder?!? kokosbloesemsuiker?!?), de rest is helemaal volgens het boekje. Wie curieus is, moet morgen maar eens komen proeven ;-)

Kangoeroetraining en mamayoga

- update onderaan -

In een vorig blogbericht vermeldde ik het fenomeen BabyCarryWorkout uit Nederland. Het is een soort fitness voor de combinatie moeder/baby in de draagdoek. Het principe erachter is dat je als nieuwe mama best wat lichaamsbeweging neemt voor je ontzwangerende lijf, maar waar laat je je baby terwijl? Het ideale is dat je kindje intussen bij je blijft en dat kan heel dichtbij nl. op de buik of rug ermee in een draagdoek of draagzak of ander rug- en babyvriendelijk draagsysteem. Ik dacht dat dit in België nog niet bestond, maar onlangs hoorde ik over Kangatraining! Dit is hetzelfde: ook een workout (zo noemen ze dat graag in het Engels: je lichaam in vorm houden) voor jonge moeders die hun baby dragen. Het komt oorspronkelijk uit Wenen (Oostenrijk) maar er worden overal officiële Kangatrainers opgeleid en in Brussel kan je ook terecht bij een zekere Babette. Dat is toch niet zo onbereikbaar voor een Mechelaar. Het adres is vlakbij metrostation Diamant en het Meiserplein, dus ook treinstationnetje Meiser en de VRT-toren. Er bestaat een aparte Facebookpagina met alle info: Kangatraining Brussels.

Voor ons komt dit een beetje laat, hoewel ik Lena dikwijls nog op mijn rug draag transportgewijs. Ja, ook peuters kan je nog dragen (zonder stijve armen te krijgen van ze gewoon te pakken)! In principe zouden we nog aan de "BabyCarryWorkout" kunnen meedoen, ik zag dat de Nederlandse lesgeefster zelf geen baby meer droeg maar een ouder kindje. De "Kangatraining" is meer voor moeders met kleine baby's precies. Echte "kangoeroetraining" dus, voor mama's die hun baby in een buidel dragen. Zo mooi! En helemaal niet zo gek als het misschien op het eerste zicht lijkt. Waarom niet?! Ik denk ook altijd spontaan aan al die Afrikaanse moeders die dit soort cursussen niet nodig hebben omdat ze in het dagelijkse leven alles doen met hun baby op de rug, al genoeg lichaamsbeweging dus. Ik droom intussen nog steeds van heuse - niet noodzakelijk Afrikaanse - danssessies voor "kangoeroemama's". Fitness is niet zo mijn ding, vooral de beweging en de muziek spreekt mij bij deze soort workouts aan. Ik geloof dat de tijd nog niet rijp is dat je je als jonge mama inschrijft voor danslessen en je baby meeneemt in de draagdoek (hoewel dat perfect zou kunnen, denk ik). Zo, hopelijk is er iemand van het MoederSalon geïnteresseerd of krijg je inspiratie? Of ken je nog andere gelijkaardige initiatieven?

UPDATE
Okay, ik heb duidelijk iets over het hoofd gezien en het speelt zich dan nog in de buurt af. Er bestaat zoiets als Carryoga, wat een samenvoeging is van carrying (dragen) en yoga. Helemaal in de lijn van het bovenstaande dus. Nou ja, yoga en fitness is nog wel iets anders. Dit principe komt al meer in de buurt van dans en balans... De slogan van deze Carryoga is "Balancing your new life". How great is that! Het komt alweer uit Nederland maar het goede nieuws is dat je het kan volgen bij Vroedvrouwenpraktijk Notebaert-Kemps in Boortmeerbeek (Haacht). Oh, wat kriebelt het hier!

Pilletjes om je beter te voelen

Daar gaan we met nog eens een echt stukje. Over antidepressiva dan nog wel. Twee nieuwsberichten onlangs gaven me het idee om hier luid en duidelijk te laten horen dat je misschien beter twee keer nadenkt alvorens over te gaan tot het nemen van deze medicijnen (en andere).

1) Op een zondagochtend vertelde men op de radio dat er in een dierenopvangcentrum in Engeland pinguïns zijn die nu antidepressiva krijgen. Als ik zoiets hoor kan ik alleen maar denken "jongens, waar gaat de wereld toch naartoe". Dit is toch al te gek. Wij zetten pinguïns in gevangenschap (in de dierentuin hè) volledig uit hun natuurlijke biotoop (die wel wordt geïmiteerd en de beestjes worden goed verzorgd, natuurlijk) en vervolgens geven die pinguïns blijk van zich raar (depressief) te gaan gedragen omdat ze ontheemd zijn. Het weer hier was niet hoe het moest zijn voor hun. Tja, en hoe lossen wij problemen op die we eigenlijk eerst zelf gecreëerd hebben? Bestrijden! Niet naar de oorzaak van de kern gaan, maar een lapmiddel erop. Dat zal wel geen kwaad kunnen zeker, er zijn zoveel mensen die antidepressiva pakken en dat "werkt"... Ik stel het hier wat simplistisch voor - geen oordeel over die Britten die met hun pinguïns (in)zitten - maar ik heb toch een punt, meen ik. Stiekem vind ik het cool dat de pinguïns hun voedsel met pilletjes erin verstopt weigeren op te eten. Zouden ze onraad ruiken?
(Artikeltje in de Standaard en filmpje van de redactie.be)

2) Een poosje later op de radio (wij hebben duidelijk geen tv in huis) nog iets onthutsends in het nieuws: een aantal geneesmiddelen "werkt" helemaal niet volgens een onderzoek van Test-Aankoop. Enfin, het is beter om deze medicijnen niet te nemen door de mogelijke bijwerkingen die meer kwaad dan goed doen. Dit wordt op de radio bevestigd door een grote meneer vanuit de medische wereld zelf. Het gaat om meer dan één op tien geneesmiddelen die je bij de apotheker kan verkrijgen al dan niet op voorschrift. Ik ben sowieso al niet voor pillen (en borstvoeding geven helpt daarbij want dan mag je niet zomaar alles slikken) en dergelijk nieuws versterkt alleen maar mijn gevoel dat je zoveel mogelijk van al die medische rommel moet afblijven. Het is een intuïtieve weerstand die ik al had maar die met het moeder worden nogal wat is uitgebreid.
(Artikel in de Standaard)

Dat waren de twee nieuwsfeiten die me triggerden om het er in het MoederSalon eens over te hebben. Want we moeten dat niet verzwijgen: nieuwe moeders kunnen zich heel slecht voelen en soms krijgen ze daarom antidepressiva voorgeschreven. Ik vind dat geen oplossing. En ik niet alleen. Bovendien ondervindt je baby er ook gevolgen van, ook al zijn het zogenaamde borstvoedingsvriendelijke varianten. Het lijkt aanlokkelijk; iets kunnen nemen dat de miserie verzacht zodat het maar snel overgaat. Pak jij ook een pilletje als je hoofdpijn hebt? Oeps, dan lees je misschien beter niet verder. Dat is niet zo'n goed idee namelijk. Ik denk altijd aan het gezegde dat ik ooit hoorde over griep. "Als je antibiotica neemt, ben je maar een week ziek. Als je niks doet, ben je zeven dagen ziek." Je bent niet zomaar ziek of voelt je niet zomaar slecht in je vel. Het is een sein van je lichaam dat er iets aan de hand is (van de stomste kortstondige spanningshoofdpijn over een keelontsteking tot een langdurige depressie zeg maar). Dat wil niet zeggen dat je er een instant oplossing moet tegenaan gooien in de vorm van een pil of drankje (of drugs) om het effect teniet te doen of te vergeten. Daarmee heb je je probleem niet aangepakt of het gewoon doorvoeld. Dat kan je namelijk helemaal zelf zonder afhankelijk te zijn van (dagelijkse) medicijnen of de farma-industrie. (En je leert je baby in één klap in de praktijk dat je niet naar pillen hoeft te grijpen.) Dat is tenminste mijn overtuiging en ik heb het zelf gaandeweg ontdekt en ervaren. Ik ben maar wat blij dat ik nu bijna drie jaar al (vanaf het begin van de zwangerschap) geen geneesmiddelen meer gebruik (op misschien 1 pilletje voor hoofdpijn per jaar na in uiterste noodgevallen).

Maar misschien zit jij als lezer wel diep in de put en dan heb je hier helemaal niks aan. Dan geloof je niet dat het ooit beter wordt en vraag je je af hoe je eruit komt. En denk je misschien dat antidepressiva wel zouden kunnen helpen. Al is het maar tijdelijk. Let op, die pillen hebben wel een werking natuurlijk. Ze kunnen je inderdaad tijdelijk helpen met het hoofd boven water te houden en in sommige extreme gevallen kan dat nuttig zijn. Je zal je "beter voelen". Maar vroeg of laat moet je zonder pillen en grote kans is dat je dan hervalt. Enfin, dan komt weer de kop opsteken wat je tijdelijk hebt weggemoffeld. Dat is dacht ik zelfs wetenschappelijk bewezen. Er zijn veel interessante dingen over geschreven, ik wil het hier gewoon even opwerpen. En nog meegeven waar je verder kan lezen, waar ze het goed en deftig gezegd krijgen. Ik vermeldde reeds het boek "Mijn baby lacht... nu ik nog!". Het derde hoofdstuk gaat hier helemaal over: "Iemand nog een pilletje? - Zin en onzin van depressies en antidepressiva". Er staan interessante dingen in zoals dat we ons precies in deze maakbare maatschappij altijd maar gelukkig moeten voelen en vooral genieten, anders ben je ziek. Het begrip moederrouw is iets nieuws en tegelijk iets normaals als je erbij stilstaat. Dan citeer ik nog uit een boek van een heel andere strekking maar waarin in één paragraafje toch weer een andere kijk op antidepressiva aan bod komt. Het gaat over de wisselwerking tussen lichaam en psyche. "Iemand die depressief is, kan antidepressiva slikken die de chemie in zijn lichaam beïnvloeden, waardoor hij zich beter zal voelen. ... Maar hij kan ook weigeren medicijnen te slikken en kiezen voor een therapie waarbij hij aan de hand van psychologische oefeningen een chemische reactie teweegbrengt in zijn lichaam waardoor hij zich ook beter zal voelen." (De wereld redden: met peer-to-peer naar een postkapitalistische samenleving van Michel Bauwens en Jean Lievens, pagina 154.)

Tot slot: enkele alternatieve pilletjes om je beter te voelen als kersverse mama.
*Tip nummer één: ga elke dag naar buiten, al is het nog maar een halfuurtje. En dit lenteweer is daarvoor een cadeau. Een hele wandeling hoeft niet, twee straten verder is er misschien wel een bankje om wat op te zitten en gewoon buiten te zijn. Hopelijk is baby'tje intussen in slaap gevallen.
*Zoek mensen op, ook al lijkt dat problematisch omdat iedereen zo ver weg is letterlijk of figuurlijk. Er is ook nog altijd de (super)markt.
*Een dooddoener maar gezond eten helpt echt om je energieker te voelen, net als lichaamsbeweging (maar die heb je al door naar buiten te gaan :-).
*Kijk niet naar de klok en al zeker niet 's nachts. Stop met vanalles te tellen.
*Lees boeken, tijdschriften of op internet enkel verder als ze je geen slechter gevoel bezorgen dan je al hebt maar er echt iets zinnigs staat waarmee je verder kan op een of ander punt.
*Tv en nieuws: vermijd drama's en slecht nieuws. Humor graag, of serieuze deftige dingen die echt interessant zijn.
*Trek een gek gezicht naar je spiegelbeeld. Of steek gewoon je tong uit naar jezelf.
*Als je baby al kan lachen: maak hem zoveel aan het lachen als je kan. Op kriebelen staat geen tijdslimiet.
*Huil mee met je baby zoveel je wil. Wat eruit moet, moet eruit. Tranen inhouden is emoties opkroppen en wat je onderdrukt komt toch later ooit tevoorschijn dus maak je er maar beter meteen komaf mee. Vertel je kleintje wat er aan de hand is, hij begrijpt je onbewust.
*Slaap zoveel als je kan want slaaptekort is een grote boosdoener. Echt, elk halfuurtje dat je overdag nog maar kan meesoezen in de zetel is gewonnen. Voorzie infrastructuur hiervoor. Kampeer desnoods op je slaapkamer met groot bed.
*Schaamte of schuldgevoel, verban ze!
*Yoga-achtige dingen (helaas zelf nog niet toe gekomen) of je concentreren op je ademhaling of kleine teen. Alles om meer in het hier en nu te zijn vrij van stress en zorgen.
*Doe zoveel mogelijk samen met je baby heel dicht bij jou maar laat hem ook los (letterlijk en in je hoofd) zoveel mogelijk in andere goede handen. Op tijd en stond alleen op je gemak naar de wc kunnen gaan is al een verademing.
*Schakel allerhande hulp in. Dat is een gouden tip. Want je hebt nu gewoonweg heel veel hulp nodig in deze levensfase en niet alleen van de papa van je kindje.
*Bedenk je eigen alternatieve pillen. Echt, zoek het helemaal zelf uit. Begin elke dag opnieuw.
*And last but not least: probeer het huishouden zoveel mogelijk te negeren. Er zijn wel belangrijker dingen dan dat en zeker nu. Wie niet tegen stof kan of ongestreken kleren, dikke pech voor hen. Binnen enkele jaren ben je allicht een superhuisvrouw net zoals mij (ahum).
*Nog een mooie gedachte: je hebt negen maanden een mensje zitten maken en nu ben je bezig met het allerbelangrijkste voor de mensheid: er zijn voor dat kleintje dat mee de volgende generatie wordt die de wereld bevolkt en beter maakt (want je eigen leerproces helpt het zijne). Gewoon moederen en mama zijn, niet meer of niet minder.
*En oh ja, vraag raad aan een échte hulpverlener zoals een goede dokter, therapeut, psycholoog, psychiater, homeopaat, osteopaat of whatever.

Amen.

Korte update

Even kort: het MoederSalon ligt niet stil, hoor! Het is hier alleen even druk geweest met de viering van een 2-jarige in huis. Er zit een echt blogbericht in mijn hoofd klaar. Meerdere eigenlijk. Alleen nog tijd maken om te schrijven... En om flyers te verspreiden. De eerste zijn al uitgeprint. De voorbije weken was het stil dinsdagochtend. Dat is wel eens leuk ter afwisseling, maar zowel moeder als dochter missen onze wekelijkse gasten. Heb geen schroom om te komen!!!

Flyers om de deur uit te gaan vliegen!

Ik heb een flyer ineen geknutseld en de proefdruk is geslaagd. Helaas begeeft die oude printer hier thuis het na welgeteld één exemplaar "voor echt", geen inkt meer. Dus 4 flyertjes klaar, haha. Dat wordt naar een kopiezaak lopen morgen. Of misschien heeft er iemand opmerkingen? Zou jij je aangesproken voelen om te komen als je dit zag liggen bij je vroedvrouw, draagconsulente, kinderarts, K&G, de bakker om de hoek (ik zeg maar wat :-)? Dan kan ik nog aanpassingen doen alvorens het echte drukwerk te starten. Nou ja, het is en blijft een amateuristisch iets - het MoederSalon - dus daar horen lekker ambachtelijke flyers bij gewoon gemaakt in Word...

Flyers moeten gaan vliegen, hopelijk wordt deze boodschap snel verder verspreid! Oja, op de achterkant ben ik van plan handmatig mijn naam te schrijven met Groetjes ervoor. Op elk flyertje, jawel, lijkt me zinvolle avondbezigheid voor enkele keren. Liefhebbers mogen altijd een bestelling plaatsen, of ik stuur de pdf door als je zelf wil printen en knippen.

eens een gedicht ter afwisseling

Vandaag eindigt officieel de Poëzieweek die begon met Gedichtendag vorige week donderdag. Daarom post ik het onderstaande dat ik vond in de dichtbundel "tot het bos zijn adem heft" (Vereniging voor Bos in Vlaanderen, uitgegeven door Bakermat in 2000). Er staan mooie beelden in dit gedicht. En het onderwerp beroert ons allen: wat is het om kind te zijn... Het trof mij - door zijn bevreemdendheid op het eerste gezicht zoals poëzie dat soms kan zijn - omdat er veel symbolen in voorkomen die ik tegenkom in het boek dat ik nu weer aan het lezen ben. Dat is "De weg van Inanna - het vrouwelijk spoor" door Marijke Baken. (Op de link links in het menu verder klikken naar boeken.) Ik moet er nog mijn weg in vinden alvorens er iets over te schrijven. Wel veelbelovend en heel speciaal in elk geval. De mythe van Inanna; nu pas heb ik die gelezen en ontdek ik deze "moedergodin". Maar een gedicht dus ter verstrooiing of net om dieper in jezelf te duiken (en weer terug boven te komen, niet vergeten!)...

Kind

Hier zou moeten zijn: een wereld
die geen wereld is, maar woud.
Een leven dat geen sterfte kent.
Een appelvrucht in een witte schil.

Een voortdurende geboorte. Want het kind
in mij heeft gezien: bouwsels en bewoners,
maar wat het wil is bos en mos.
Het kind heeft geproefd: de tijd

en haar geboden, maar wat het wil is water.
De natte koek van moeder kosmos.
Een oerschelp op het stalen strand
van dit bestaan.

Peter Goethals