about me

Ik ben een beetje eigenwijs en van het milieubewuste type. Ik heb zelf een dochter geboren in februari 2012, een Lena. De bevalling was thuis met een zelfstandige vroedvrouw. Ons eerste kindje was gewenst en gepland maar na een eigenlijk zorgeloze en hoopvolle zwangerschap veranderde alles compleet. IK WIST NIET MEER WAAR IK HET HAD. En kleine Lena weende ook veel. Reken daarbij te weinig begrip en échte hulp vanuit de omgeving (ook omdat ik wat eigenwijs ben). Ben heel blij dat die eerste maanden - bijna dat hele eerste jaar zelfs - voorbij zijn. Ik dacht vroeger naïef en totaal onrealistisch "oh maar wij blijven hetzelfde, er komt gewoon een kind bij". Bleek dat die baby erbij niet zomaar gewoon was (24 uur op 24, stel je voor) en een eindeloze zoektocht begon, heel eenzaam. Borstvoeding zou ik gewoon even doen want dat is toch de natuur en op instinct (en wat moet je in godsnaam anders aan een baby geven, geen idee, echt) en ik ging "lang" thuisblijven om zelf voor onze kleine te zorgen (want waarom kies je anders voor kinderen). Stiekem droomde ik ook van alle tijd die ik zou hebben om te lezen en te schrijven en huisvrouw te spelen. Wat een klucht, ik leek nog geen tijd te hebben om 5 minuten ergens over na te denken! Een baby neemt alles in beslag. Alle ouderschapsverlof opgenomen en nog een jaar loopbaanonderbreking erbij, om vooral zelf terug op mijn plooien te komen, stilaan het huishouden te beredderen, gewoon blij te zijn met die kleine erbij en dat alles ondanks de grootste vermoeidheid ooit. Nou ja, dit is niet alleen mijn verhaal maar dat van velen in onze maatschappij die niet veel baby's van dichtbij hebben gezien vooraleer ze er zelf constant voor eentje moeten zorgen en dan in een soort niemandsland terechtkomen.

Er waren lichtpuntjes: andere kersverse eerlijke mama's die ik ontmoette die zich dezelfde vragen stelden, die in het begin ook pas na de middag aangekleed geraakten, die onzeker waren over vanalles en nog wat, die geen tijd meer hadden voor zichzelf (zelfs niet om op je gemak naar toilet te gaan, laat staan om op tijd een volwaardige maaltijd te koken) en die het welbevinden van hun baby boven alles stelden. Die moeders kwamen op de maandelijkse moedergroep van mijn vroedvrouw (1) en occasionele meetings van een internetforum voor "natuurlijk ouderschap". Daar waren ook oermoeders bij die het allemaal vanzelf afging en waar ik naar opkeek, uiteraard. Ik zocht naar alle mogelijke manieren om bij te leren en vooral of er iemand toevallig de handleiding voor mijn baby kende (wat een illusie is) en me wilde bijstaan. Ik leerde echte draagdoeken kennen (geweven doeken en ergonomische draagzakken) en zelfs knooptechnieken (2). We kochten een eenvoudige zogenaamde co-sleeper. Ik ontdekte zelfs iets volkomen surreëels: babyzindelijkheidscommunicatie (niet te verwarren met potjestraining) (3). Dit was toch niet zo raar, want Lena kon als baby van zes maanden boven de lavabo pipi en kaka doen, wonderlijk maar waar! Ik won wat later een online cursus babygebarentaal (4). Een nieuwe onbetreden wereld begon open te gaan, hoewel alles nog stroef verliep maar dit was het pad. Daarbij begon heel langzaam mijn idee te groeien voor een wekelijks trefpunt voor jonge moeders dat ik dan maar zelf zou organiseren. Ik had zelf veel meer nood aan dergelijke moedergroepjes (en later speelgroepjes) en in de buurt van Mechelen waren er weinig initiatieven (of ik kwam ze niet op het spoor). Het heeft misschien nog een jaar geduurd voor ik het in de praktijk bracht want er was altijd wel een "maar" om het uit te stellen. Ik moest er ook zelf toe in staat zijn, samen met Lena. NU STAAN WE HIER. Ik ben zoveel (eigen)wijzer geworden de voorbije twee jaar, dankzij dat mini-mensje dat ons leven op zijn kop zette.

Dit was even open en bloot, maar het schetst wel wat achtergrond. Overigens heb ik professioneel niks met baby's of opvoeding te maken, ik werk niet in de sociale sector en mijn opleiding was iets totaal anders. O ja, sinds 1 juli ben ik wel terug aan het werk, halftijds. Ik kan ook een beetje meespreken van crèches en onthaalmoeders. Geen fulltime thuisblijfmoeder/huisvrouw meer dus. Laten we zeggen dat ik het beste van twee werelden combineer. Ik doe het echt allebei graag nu en de afwisseling speelt daarin mee. Mijn job heeft in de verte allicht wel iets te maken met wat ik hier doe. Ik werk in de bib (niet die van Mechelen). Bibliotheekmensen hebben een drang om informatie te verspreiden en ik merk dat ik dat met deze blog ook wil doen (naast de ontmoetingsfunctie, ook al iets van De Bib :-) Ziezo, wie weet herschrijf ik deze nieuwjaarsbrief wel nog eens helemaal.

Elke, 1 januari 2014

Nou ja, hup, een foto erbij van ons.

Zo zien wij eruit (met wallen).

En met hetzelfde speldje, moeder en dochter!

Voor de eerste keer iets in haar haar!

Lena was toen een jaar en twee maanden.

Nog getrokken in ons vorige huis,

dat te klein was om MoederSalon te houden

(één van die "maren" om uit te stellen).

Toch mooi hè, deze lachende gezichten.

Enkele stapstenen van ons pad in Mechelen die jou ook kunnen helpen

(1) Mijn vroedvrouw was Kitty van Geboortehuis Inanna.

(2) In het Mechelse heb ik twee geweldige draagconsulenten leren kennen: Krista van Draagling en Elke van Het Draagbeest.

(3) Ik woonde een eenmalig infomoment bij over BZC in een indianentipi (ja, hè, hoe hippie) van Doula dolfijn die op haar website ook veel uitleg geeft.

(4) De online (Engelstalige) cursus baby sign language volgde ik bij Our mamas rock.

(5) Nog niet vermeld, maar we hebben ook babywatergewenning gedaan via Kdanse vzw in een zwembad in Londerzeel. Hoewel het voor ons niet goed liep (lag aan ons), leerde ik er wel essentiële dingen bij over het haptonomische benaderen van een kindje. Onthou dit: probeer een baby te ondersteunen onder zijn zitvlak. Pak hem niet onder zijn armpjes op zodat hij daar in het ijle hangt.

(6) Nog net op tijd ontdekten we dat er muzieksessies voor min-driejarigen in onze buurt bestaan. Wij gaan nog steeds naar de Kinderklanken in Bonheiden. Ook in Mechelen zelf.