Beste MoederSalon-vriendinnen en iedereen,
Ik ga ermee stoppen, met elke dinsdagvoormiddag MoederSalon te houden bij me thuis. We doen deze maand nog "uit" om in schoonheid te eindigen. Dus nu dinsdag 11 november nog (Sinte-Mette bovendien! Er is iemand voorzien die de deur telkens zal opendoen zodat wij rustig kunnen blijven zitten indien gewenst, oudere kindjes trouwens ook altijd welkom om mee de deur te openen met Lena en haar papa voor de talrijke Muizense zangertjes) en dan nog de dinsdag twee weken later, de 25ste november, dat zal de laatste zijn. Feestje?! De dinsdag ertussen heb ik andere afspraken en mijn agenda slibt sowieso dicht omwille van andere professionele en persoonlijke ontwikkelingen.
Ik hoef me niet te verantwoorden, maar soms kon ik de laatste periode pas om halfelf beginnen (wat overigens niet zo'n groot probleem was, want mama's met kleine baby's geraken soms tegen dat uur pas op pad :-) Daarnaast is er vanalles voor mij aan het veranderen. Ik ben onder andere ook met een Groots Project bezig met twee andere vrouwen dat eigenlijk in het verlengde ligt van wat ik met het MoederSalon probeerde te doen. U hoort er nog wel van! And last but not least; het is ook niet echt van de grond gekomen. Soms was er niemand, wie kwam waren vrienden, kennissen of via via. Toch ook wel enkele onbekenden die plots opdoken, heel fijn. Serieuze reclame heb ik nooit gemaakt, flyers waren eenmalige actie, affiche is nooit ontworpen geraakt. Ik geloof dat het maximum aantal mama's tegelijk drie was. Dit was ook puur vrijwilligerswerk. Anyway.
Het was goed zo, ik heb het graag gedaan. Al die ontmoetingen hebben mij ook veel gebracht. Ontdekt en ervaren dat ik graag over dit thema spreek, kennis deel, informeer, inspireer, vragen opwerp, op de barricade spring, ... Interessante mensen (beter) leren kennen. Zoveel meer nog dan ik eventjes kan noteren. De blog er rond blijft bestaan, ik heb wel nog enkele stukjes die onaf zijn. Ofwel komen ze hier online te staan, ofwel verschijnen ze ergens in een andere vorm. Dat ik ga blijven schrijven staat boven kijf. Hoe of waar of wat dan ook.
Een jaar is dan rond, ik was vorig jaar gestart rond 1 december als ik me niet vergis. Dat vind ik wel mooi. In tussentijd is er zoveel gebeurd, dat kan je je moeilijk voorstellen. Ik heb het gevoel dat ik van ver kom. In dat ene dikke boek (hoe kon het anders dan dat ik naar een boek zou verwijzen, hehe) dat ik heb aangekocht voor mijn mama-bibliotheek, namelijk "Het mysterie van je geboortedag", staat bij 18 maart, de mijne, dat het de dag is van de gesloten cirkel. Dat is echt wel op mij van toepassing. Als meditatie/spreuk onderaan staat er op de desbetreffende pagina "Afronding is vaak het startsein voor een nieuw begin". Bij deze!
De laatste tijd laat ik me wel meer inspireren door citaten, teksten, wijsheden, noem maar op. Ik weet niet meer precies vanwaar ik het haal, maar ergens heb ik iets moois gelezen, over hoe een of andere bevolkingsgroep ergens op aarde elkaar begroeten. Ze zeggen een zinnetje dat neerkomt op "hallo, ik ben een andere jij". Of jij bent een andere ik. Dit vind ik zo mooi verwoord. Het maakt zo goed duidelijk dat we als mensen allemaal met elkaar verbonden zijn, of een beetje hetzelfde zijn. Uit hetzelfde hout gesneden, van sterrenstof gemaakt, met een hart dat put uit een oerbron of hoe je het ook bekijkt. Dan is er nog een mooi krachtig oeroud gebed (Latifa-gebed heet het) dat ik gehaald heb uit het laatste Happinez-magazine. (Misschien is zondag wel een beetje een heilige dag...) Het is zo eenvoudig en simpel maar zeg het voor jezelf en het kan wonderen doen. Het gaat voor zovele dingen op en het kan zeker helpen als je jonge ouder bent. Hiermee wil ik dit stukje eindigen. Ik heb trouwens voor mezelf een variante gecreëerd: vervang het woordje "ik" door "wij" en maak van alles meervoud. Lieve mama's, tot ziens!
ik besta
ik verlang
ik hoop
ik geloof en vertrouw
ik laat los
ik heb lief
ik ben bereid
zondag 9 november 2014
maandag 6 oktober 2014
Hoe schrijven kan helpen...
Schrijven voor jezelf kan helpen als je het wat moeilijker hebt. Over dat soort schrijven wil ik het even hebben. Dagboekachtig schrijven of brieven schrijven aan jezelf of anderen en die al dan niet versturen, verscheuren, verbranden. Je kan ook op een blog je ei kwijt, dan heb je wel mogelijks secundaire lezers :-) Er zijn vele mamablogs, ik kwam ze al in alle soorten en maten tegen. Je kan ook gewoon een los vel kladpapier nemen en even je gedachten en gevoelens al schrijvend ordenen. Het gaat om het schrijven an sich, de woorden laten stromen. Creatief of expressief schrijven noemen ze dit onder andere. Geen heuse poëzie, geen literatuur, maar zinnen met haken en ogen aan en stiekem zoveel taalfouten als je maar wil. Echt de moeite waard om eens te proberen! Ik spreek uit eigen ondervinding en er is naar 't schijnt zelfs al wetenschappelijk bewijs voor dat schrijven therapeutisch kan zijn. Zoals hardlopen dat bijvoorbeeld ook kan zijn, ieder zijn eigen uitlaatklep uiteraard. Ik werd aan de deugd van schrijven herinnerd door verschillende stukjes lectuur die op mijn pad kwamen.
Eerst was daar een stukje dat ik las in de nieuwsbrief van Veerle Schaltin van WiebelWoorden. Zij ondervond zelf aan den lijve dat schrijven zelfs niet alleen goed is voor je psychisch welzijn maar ook voor je lichaam (logisch eigenlijk, want die twee hangen samen). Ze onderging een operatie en genas wonderwel heel snel. Er is al enig wetenschappelijk onderzoek gedaan naar het feit dat mensen sneller herstellen na een medische ingreep als ze dagelijks wat schrijven, waarnaar wordt verwezen. De links in haar stukje zijn interessant. Schrijven helpt om je levensverhaal te structureren en om je gezondheid op peil te houden.
Dan ontleende ik in de bib een mini-boekje over piekeren, een brochure bijna, uit de reeks Actuele Onderwerpen (een overigens onvolprezen reeks die kort en helder elke maand op een ander thema ingaat en telkens is geschreven door een professional, heel geschikt voor onderwijsdoeleinden, afkomstig uit Nederland). Piekeren dus, we hebben er allemaal wel eens last van. Het kan nuttig zijn maar trop is teveel. Het boekje heeft het over quasi dagelijks piekeren of overmatige, oncontroleerbare piekergedachten. Wanneer je dus in kringetjes denkt en steeds hetzelfde zinloos door je hoofd maalt. Er wordt uitgelegd wat piekeren eigenlijk is (een soort reactie op stress die meestal nergens toe leidt en veel energie vreet) en welke invloed het op onze slaap heeft en algemeen welzijn. Je krijgt ook praktische tips en één daarvan is... tatataaaa... wat had u gedacht; schrijven natuurlijk! Ze zeggen er meteen bij voor wie houdt van schrijven, dat het kan helpen om de piekerstromen op papier te zetten. Zo doe je meteen ook eens iets anders, het is een soort actie i.p.v. niks doen en in je bed liggen woelen omdat je de slaap niet kan vatten bijvoorbeeld. Het herlezen ervan kan je op ideeën brengen en misschien ga je na verloop van tijd wel patronen ontdekken. Dit kan je helpen relativeren of tot echte oplossingen leiden voor je eventuele problemen.
Het gaat hier van klein naar groot: eerst een blogachtig stukje, dan een mini-boekje en tot slot las ik een volledig boek dat helemaal illustreert hoe schrijven kan helpen voor de schrijfster zelf en bij uitbreiding de lezers die iets aan haar verhaal zouden kunnen hebben. Ik vond tussen de ramsj-boeken de titel "Vlinder van verdriet" met als ondertitel "Hoe ik mijn postnatale depressie overwon". Het boek is intussen al tien jaar oud, geschreven door Inge Janssens, een gewone vrouw die na haar derde zwangerschap hiermee werd geconfronteerd. Ik stond een beetje sceptisch tegenover de titel maar heb dit autobiografisch document uiteindelijk in twee rukken uitgelezen. Het leest heel vlot en beschrijft mooi haar proces van de dieperik ingaan en ook er weer uit geraken. Het is een mix van dagboekfragmenten, gedichtjes en denkbeeldige brieven aan o.a. haar psychiater (waar ik wel mijn bedenkingen bij heb, dit geheel terzijde). In haar voorwoord en nawoord lees je dat vooral geduldig wit papier haar erdoorheen hielp. Schrijven dus! Uiteindelijk bleek ze het nog een beetje goed te kunnen en werd het in een herschreven versie klaargemaakt voor publicatie alvorens ze een andere weg in haar leven insloeg. Wat een prachtig voorbeeld!
Als je het dus even niet meer zo goed ziet zitten, neem eens pen en papier ter hand. Ik heb het de laatste tijd zelf weer meer gedaan. Mezelf een mooi dagboek cadeau gedaan, brieven en allerlei stukjes geschreven, een schriftje dat bij de Flow (tijdschrift) zat ingewijd, enzovoort en daardoor wat minder hier geblogd. De frequentie zal momenteel wat lager blijven omdat ik met verschillende ideeën rondloop en ein-de-lijk aan mijn eigen boek beginnen schrijven ben. Niet hoe ik mijn postnatale depressie overwon, maar een allegaartje van pogingen tot natuurlijk en bewust ouderschap, laten we het daarbij houden. Een "mamaboek anders" zoals er wel al enkele bestaan, maar nog niet genoeg! Ik moet het gewoon DOEN en eigenlijk ook niet hier erover schrijven, maar wilde toch deze blogpost online. Het MoederSalon op dinsdag blijft voorlopig gewoon zo doorgaan. Ik haal er trouwens ook elke keer weer inspiratie uit want mama's zijn oerbronnen ;-) Tot kijk dus graag. En hopelijk binnenkort of binnenlang hoort u nog op een andere manier van me...
Eerst was daar een stukje dat ik las in de nieuwsbrief van Veerle Schaltin van WiebelWoorden. Zij ondervond zelf aan den lijve dat schrijven zelfs niet alleen goed is voor je psychisch welzijn maar ook voor je lichaam (logisch eigenlijk, want die twee hangen samen). Ze onderging een operatie en genas wonderwel heel snel. Er is al enig wetenschappelijk onderzoek gedaan naar het feit dat mensen sneller herstellen na een medische ingreep als ze dagelijks wat schrijven, waarnaar wordt verwezen. De links in haar stukje zijn interessant. Schrijven helpt om je levensverhaal te structureren en om je gezondheid op peil te houden.
Dan ontleende ik in de bib een mini-boekje over piekeren, een brochure bijna, uit de reeks Actuele Onderwerpen (een overigens onvolprezen reeks die kort en helder elke maand op een ander thema ingaat en telkens is geschreven door een professional, heel geschikt voor onderwijsdoeleinden, afkomstig uit Nederland). Piekeren dus, we hebben er allemaal wel eens last van. Het kan nuttig zijn maar trop is teveel. Het boekje heeft het over quasi dagelijks piekeren of overmatige, oncontroleerbare piekergedachten. Wanneer je dus in kringetjes denkt en steeds hetzelfde zinloos door je hoofd maalt. Er wordt uitgelegd wat piekeren eigenlijk is (een soort reactie op stress die meestal nergens toe leidt en veel energie vreet) en welke invloed het op onze slaap heeft en algemeen welzijn. Je krijgt ook praktische tips en één daarvan is... tatataaaa... wat had u gedacht; schrijven natuurlijk! Ze zeggen er meteen bij voor wie houdt van schrijven, dat het kan helpen om de piekerstromen op papier te zetten. Zo doe je meteen ook eens iets anders, het is een soort actie i.p.v. niks doen en in je bed liggen woelen omdat je de slaap niet kan vatten bijvoorbeeld. Het herlezen ervan kan je op ideeën brengen en misschien ga je na verloop van tijd wel patronen ontdekken. Dit kan je helpen relativeren of tot echte oplossingen leiden voor je eventuele problemen.
Het gaat hier van klein naar groot: eerst een blogachtig stukje, dan een mini-boekje en tot slot las ik een volledig boek dat helemaal illustreert hoe schrijven kan helpen voor de schrijfster zelf en bij uitbreiding de lezers die iets aan haar verhaal zouden kunnen hebben. Ik vond tussen de ramsj-boeken de titel "Vlinder van verdriet" met als ondertitel "Hoe ik mijn postnatale depressie overwon". Het boek is intussen al tien jaar oud, geschreven door Inge Janssens, een gewone vrouw die na haar derde zwangerschap hiermee werd geconfronteerd. Ik stond een beetje sceptisch tegenover de titel maar heb dit autobiografisch document uiteindelijk in twee rukken uitgelezen. Het leest heel vlot en beschrijft mooi haar proces van de dieperik ingaan en ook er weer uit geraken. Het is een mix van dagboekfragmenten, gedichtjes en denkbeeldige brieven aan o.a. haar psychiater (waar ik wel mijn bedenkingen bij heb, dit geheel terzijde). In haar voorwoord en nawoord lees je dat vooral geduldig wit papier haar erdoorheen hielp. Schrijven dus! Uiteindelijk bleek ze het nog een beetje goed te kunnen en werd het in een herschreven versie klaargemaakt voor publicatie alvorens ze een andere weg in haar leven insloeg. Wat een prachtig voorbeeld!
Als je het dus even niet meer zo goed ziet zitten, neem eens pen en papier ter hand. Ik heb het de laatste tijd zelf weer meer gedaan. Mezelf een mooi dagboek cadeau gedaan, brieven en allerlei stukjes geschreven, een schriftje dat bij de Flow (tijdschrift) zat ingewijd, enzovoort en daardoor wat minder hier geblogd. De frequentie zal momenteel wat lager blijven omdat ik met verschillende ideeën rondloop en ein-de-lijk aan mijn eigen boek beginnen schrijven ben. Niet hoe ik mijn postnatale depressie overwon, maar een allegaartje van pogingen tot natuurlijk en bewust ouderschap, laten we het daarbij houden. Een "mamaboek anders" zoals er wel al enkele bestaan, maar nog niet genoeg! Ik moet het gewoon DOEN en eigenlijk ook niet hier erover schrijven, maar wilde toch deze blogpost online. Het MoederSalon op dinsdag blijft voorlopig gewoon zo doorgaan. Ik haal er trouwens ook elke keer weer inspiratie uit want mama's zijn oerbronnen ;-) Tot kijk dus graag. En hopelijk binnenkort of binnenlang hoort u nog op een andere manier van me...
dinsdag 2 september 2014
Borstvoedingsidee
(Oei, bijna een maand niks geblogd. Met andere dingen bezig. Sommige nog Moedersalon-gericht, u hoort er nog wel van allicht, maar het moet eerst wat verder rijpen.)
Ik was zo aan het bedenken dat je met een hele kleine baby wel heel veel aan de borst zit (echt letterlijk zitten in de zetel) en tegelijk niet veel anders kan doen. Er zijn mama's die er heel handig in zijn en tegelijkertijd een boek kunnen lezen of met hun smartphone slim zitten zijn of gewoon de boel in het oog houden als er oudere kindjes in huis zijn of o ja, sommigen hebben ook tv in huis of gewoon radio. Of je voedt aan de keukentafel of al rondstappend in de draagdoek. In dit alles zit natuurlijk: afleiding of gewoonweg proberen verder te doen wat je tevoren gewoonweg deed. Maar er zijn er ook andere die echt alleen met voeden bezig zijn en neerzitten en kijken naar hun baby en nadenken... Die vergeten zijn hun gsm of iets leesbaars bij de hand te leggen, die niet vlotjes kunnen opstaan om de afstandbediening ergens tussenuit te vissen, die nog maar pas hebben leren aanleggen en uitzoeken wat ze nu precies wanneer moeten doen met hun tepels en dat zuigmondje, die uitgeput in de zetel ploffen of in een verkrampte houding zitten en het gevoel hebben tijdelijk vast te hangen aan hun baby. Die dit telkens weer beseffen maar tegen de volgende voeding niks wezenlijks hebben kunnen veranderen en daar dan weer bewust van worden. Dus, je zit daar dan alleen thuis in de zetel met de baby voor de zoveelste keer zonder afleiding en kan weer beginnen nadenken, twijfelen, zuchten, aan zelfbeklag doen, honderd dingen tegelijk bedenken, ontredderd geraken, in stille paniek schieten, janken of wat dan ook. In het beste geval zit je goed om even weg te soezen en de illusie van slaap op te wekken. Nu, situatie geschetst, ik kan nog ontelbare andere voorbeelden opduikelen uit mijn tijd ooit in een ver ver ver verleden.
Mijn idee was nu dat je het helemaal anders kan gaan bezien en je telkens iets voorstellen dat je je baby laat drinken. Hij drinkt natuurlijk melk uit je borsten, daar bestaat geen twijfel over, echte moedermelk. Maar mijn kleintje heeft veel stress gedronken in het begin. Er hing een zwaarte over het borstvoedingsgebeuren en dat pikt de kleine natuurlijk perfect op, die voelt alles. Hij drinkt eigenlijk van jou en je melk wordt beïnvloed door hoe jij je voelt. Letterlijk of figuurlijk, hoe je het ook bekijkt. Als iemand me deze tip had gegeven of ik er zelf eerder was achtergekomen, ik had wel eens het verschil willen weten. Achteraf weet je natuurlijk alles van vooraf aan. Dus, gewoon, tijdens dat je borstvoeding geeft: iets positiefs bedenken dat je je kindje nu doorgeeft, eventueel met visualiseren erbij. Als je je dit zo hard voorstelt, kan het toch alleen maar beter worden. Misschien werkt het zoals meditatie dat kan doen. Ik heb enkele voorbeelden.
"Nu drink je puurheid. Zoals helder water uit een bronnetje. Puur en vers. Iets meer puurs bestaat er niet, recht uit moeder aarde, lekker en fris." En je denkt aan een verre vakantie waar er drinkbaar water uit de rotsen kwam en het heerlijk was om je dorst te lessen. Jij bent eigenlijk voor je baby zo'n bron, de enige echte. Het is pure puurheid. Bedenk eens wat voor iets zuivers je jouw kindje geeft (is zelf zo als je zelf iets ongezonder leeft, je melk haalt het beste uit je lichaam). "Ik geef je zuiverheid door, echtheid, puurheid."
"Ik geef je warmte. Mijn melk is zo lekker warm, het heeft de ideale lichaamstemperatuur. Ik verwarm je zoals warme chocomelk dat met mij doet. Warme melk, dat is zo hartverwarmend." Wat meer geschikt voor in de wintermaanden maar desalniettemin, op een koude septemberavond ook mooi. Gewoon denken aan het begrip 'warm' en wat je er mee associeert en met je hele lijf en intenties warmte doorgeven aan je baby.
"Nu drink je plezier. Ik ben aan het lachen om binnenpretjes. Ik denk aan de lol die we ooit samen gaan beleven. Ik denk aan de lol die je vader en ik ooit samen beleefden. Er bestaan zoveel plezierige dingen, er is zoveel om mee te lachen. En jouw gesmak klinkt soms ook wel grappig. Of je scheetjes of kakaluiers. Kijk, nu begin je zeker al drinkend nog te lachen ook!" Een ouder kindje kan je zo zelfs aan het grinniken krijgen, pure fun! Melk met humor, dat moet kunnen.
Bij grote honger: "en nu krijg je kilo's calorieën binnen, volle vetten, verzadigende maaltijden, friet met vol-au-vent, dikke boterhammen met kaas, chocolademousse à volonté, homemade lasagne, scampi's in roomsaus" en je bedenkt alles wat jouw maag goed doet vullen en je honger wegneemt. Pas op dat je niet zelf begint te watertanden, stel je enkel voor dat je je baby op deze manier helemaal volledig voedt en fantaseer gerechten voor hem, gezond of wat minder. "Dit zit vol koolhydraten, vezels, goeie vetten, ... Deze melk is een volwaardige maaltijd, je buikje wordt goed gevuld."
"Ik geef je iets unieks, iets dat helemaal alleen van mij is en helemaal alleen voor jou. Het is heel speciaal, deze samenstelling van melk is origineel en perfect afgestemd op jou en mij. Het is ons unieke 'vraag en aanbod'. Hoe jong je ook bent, deze melk is op dit moment speciaal voor jou gemaakt, een buitenkansje. Zo voelt uniciteit, originaliteit, authenticiteit." En denk aan pluisjes in de wind, een mens alleen op tocht in de bergen, een speld in een hooiberg, een molecule in je lichaam, kortom alles wat piepklein lijkt maar toch zo bijzonder is.
"Dit is nu verbondenheid. In mijn buik waren we samen en nu zijn we dat nog altijd. Als jij aan mijn borsten zuigt, zijn we extra met elkaar verbonden, nog meer dan dat we elkaar gewoon vasthouden. Jij leeft nog altijd via mij. Eerst groeide je door mijn moederkoek, nu door mijn melk. Die melk is een onzichtbare band waardoor het leven stroomt. Alle leven op aarde is met elkaar verbonden op een of andere manier, we ademen dezelfde lucht in en hebben dezelfde diepmenselijke verlangens. Meer verbonden dan tijdens een zwangerschap kunnen we niet zijn, maar als jij bij mij drinkt zitten we weer samen even in onze cocon. Verbinding en samenzijn is magie, het voelt zo eindeloos goed."
Afhankelijk van het moment bedenk je zelf wel nog vanalles. Eindeloze variaties mogelijk!
Ik was zo aan het bedenken dat je met een hele kleine baby wel heel veel aan de borst zit (echt letterlijk zitten in de zetel) en tegelijk niet veel anders kan doen. Er zijn mama's die er heel handig in zijn en tegelijkertijd een boek kunnen lezen of met hun smartphone slim zitten zijn of gewoon de boel in het oog houden als er oudere kindjes in huis zijn of o ja, sommigen hebben ook tv in huis of gewoon radio. Of je voedt aan de keukentafel of al rondstappend in de draagdoek. In dit alles zit natuurlijk: afleiding of gewoonweg proberen verder te doen wat je tevoren gewoonweg deed. Maar er zijn er ook andere die echt alleen met voeden bezig zijn en neerzitten en kijken naar hun baby en nadenken... Die vergeten zijn hun gsm of iets leesbaars bij de hand te leggen, die niet vlotjes kunnen opstaan om de afstandbediening ergens tussenuit te vissen, die nog maar pas hebben leren aanleggen en uitzoeken wat ze nu precies wanneer moeten doen met hun tepels en dat zuigmondje, die uitgeput in de zetel ploffen of in een verkrampte houding zitten en het gevoel hebben tijdelijk vast te hangen aan hun baby. Die dit telkens weer beseffen maar tegen de volgende voeding niks wezenlijks hebben kunnen veranderen en daar dan weer bewust van worden. Dus, je zit daar dan alleen thuis in de zetel met de baby voor de zoveelste keer zonder afleiding en kan weer beginnen nadenken, twijfelen, zuchten, aan zelfbeklag doen, honderd dingen tegelijk bedenken, ontredderd geraken, in stille paniek schieten, janken of wat dan ook. In het beste geval zit je goed om even weg te soezen en de illusie van slaap op te wekken. Nu, situatie geschetst, ik kan nog ontelbare andere voorbeelden opduikelen uit mijn tijd ooit in een ver ver ver verleden.
Mijn idee was nu dat je het helemaal anders kan gaan bezien en je telkens iets voorstellen dat je je baby laat drinken. Hij drinkt natuurlijk melk uit je borsten, daar bestaat geen twijfel over, echte moedermelk. Maar mijn kleintje heeft veel stress gedronken in het begin. Er hing een zwaarte over het borstvoedingsgebeuren en dat pikt de kleine natuurlijk perfect op, die voelt alles. Hij drinkt eigenlijk van jou en je melk wordt beïnvloed door hoe jij je voelt. Letterlijk of figuurlijk, hoe je het ook bekijkt. Als iemand me deze tip had gegeven of ik er zelf eerder was achtergekomen, ik had wel eens het verschil willen weten. Achteraf weet je natuurlijk alles van vooraf aan. Dus, gewoon, tijdens dat je borstvoeding geeft: iets positiefs bedenken dat je je kindje nu doorgeeft, eventueel met visualiseren erbij. Als je je dit zo hard voorstelt, kan het toch alleen maar beter worden. Misschien werkt het zoals meditatie dat kan doen. Ik heb enkele voorbeelden.
"Nu drink je puurheid. Zoals helder water uit een bronnetje. Puur en vers. Iets meer puurs bestaat er niet, recht uit moeder aarde, lekker en fris." En je denkt aan een verre vakantie waar er drinkbaar water uit de rotsen kwam en het heerlijk was om je dorst te lessen. Jij bent eigenlijk voor je baby zo'n bron, de enige echte. Het is pure puurheid. Bedenk eens wat voor iets zuivers je jouw kindje geeft (is zelf zo als je zelf iets ongezonder leeft, je melk haalt het beste uit je lichaam). "Ik geef je zuiverheid door, echtheid, puurheid."
"Ik geef je warmte. Mijn melk is zo lekker warm, het heeft de ideale lichaamstemperatuur. Ik verwarm je zoals warme chocomelk dat met mij doet. Warme melk, dat is zo hartverwarmend." Wat meer geschikt voor in de wintermaanden maar desalniettemin, op een koude septemberavond ook mooi. Gewoon denken aan het begrip 'warm' en wat je er mee associeert en met je hele lijf en intenties warmte doorgeven aan je baby.
"Nu drink je plezier. Ik ben aan het lachen om binnenpretjes. Ik denk aan de lol die we ooit samen gaan beleven. Ik denk aan de lol die je vader en ik ooit samen beleefden. Er bestaan zoveel plezierige dingen, er is zoveel om mee te lachen. En jouw gesmak klinkt soms ook wel grappig. Of je scheetjes of kakaluiers. Kijk, nu begin je zeker al drinkend nog te lachen ook!" Een ouder kindje kan je zo zelfs aan het grinniken krijgen, pure fun! Melk met humor, dat moet kunnen.
Bij grote honger: "en nu krijg je kilo's calorieën binnen, volle vetten, verzadigende maaltijden, friet met vol-au-vent, dikke boterhammen met kaas, chocolademousse à volonté, homemade lasagne, scampi's in roomsaus" en je bedenkt alles wat jouw maag goed doet vullen en je honger wegneemt. Pas op dat je niet zelf begint te watertanden, stel je enkel voor dat je je baby op deze manier helemaal volledig voedt en fantaseer gerechten voor hem, gezond of wat minder. "Dit zit vol koolhydraten, vezels, goeie vetten, ... Deze melk is een volwaardige maaltijd, je buikje wordt goed gevuld."
"Ik geef je iets unieks, iets dat helemaal alleen van mij is en helemaal alleen voor jou. Het is heel speciaal, deze samenstelling van melk is origineel en perfect afgestemd op jou en mij. Het is ons unieke 'vraag en aanbod'. Hoe jong je ook bent, deze melk is op dit moment speciaal voor jou gemaakt, een buitenkansje. Zo voelt uniciteit, originaliteit, authenticiteit." En denk aan pluisjes in de wind, een mens alleen op tocht in de bergen, een speld in een hooiberg, een molecule in je lichaam, kortom alles wat piepklein lijkt maar toch zo bijzonder is.
"Dit is nu verbondenheid. In mijn buik waren we samen en nu zijn we dat nog altijd. Als jij aan mijn borsten zuigt, zijn we extra met elkaar verbonden, nog meer dan dat we elkaar gewoon vasthouden. Jij leeft nog altijd via mij. Eerst groeide je door mijn moederkoek, nu door mijn melk. Die melk is een onzichtbare band waardoor het leven stroomt. Alle leven op aarde is met elkaar verbonden op een of andere manier, we ademen dezelfde lucht in en hebben dezelfde diepmenselijke verlangens. Meer verbonden dan tijdens een zwangerschap kunnen we niet zijn, maar als jij bij mij drinkt zitten we weer samen even in onze cocon. Verbinding en samenzijn is magie, het voelt zo eindeloos goed."
Afhankelijk van het moment bedenk je zelf wel nog vanalles. Eindeloze variaties mogelijk!
woensdag 6 augustus 2014
't Is niet erg!
Je kan mij wat overgevoelig noemen, ja. Maar ik heb ook een punt. Ik hoor het zo dikwijls en we staan er niet meer bij stil wat we steeds weer zeggen tegen onze kinderen. Welke boodschap we hen onbedoeld of zelfs goedbedoeld meegeven. Onlangs nog de zoveelste keer aan de overkant van de straat op de fiets. Ik rij voorbij in de zon en mijn gemoed zakt in. Kindje, vijf jaar ofzo, op haar eigen fietsje valt helemaal omver op het fietspad bij het vertrekken en begint natuurlijk luid te wenen. (Wat ik overigens heerlijk vind, dat kinderen dat nog zo ongeremd en voluit doen.) De mama spreekt haar mantra uit "het is niet erg", hoewel ze zelf wel geërgerd klinkt. Het is bijna een bezwering. Kind doet zich pijn en huilt hartverscheurend: 't is niet erg. We zien geen bloed, we schatten de val of stoot of schrik niet als direct levensbedreigend in, het is geen groot ongeluk: 't is niet erg. Het kind weent maar "voor niks": 't is niet erg.
Hoe kunnen wij dat nu in godsnaam weten? Wanneer is iets erg? Misschien is het voor dat ene kind op dat ene moment wel heul heel erg. Sommige kinderen gaan het zelfs roepen en schudden zo hun ouders wakker: "is wél erg!". Voilà. Nagel op de kop. Iets erg vinden is iets heel persoonlijk. Soms is het gewoon verschrikkelijk en dan wil je dat uitschreeuwen. Is niks mis mee, kan geen kwaad. Is niet erg, eigenlijk (moehaha). Gaat namelijk over. Duurt soms even wat langer misschien, maar het hoort erbij. Pijn, angst, verdriet; van die dingen die vanzelf opkomen en wegebben vroeg of laat. Als dit echter altijd weer wordt bestempeld als iets dat niet erg voelt, hum, waar sta je dan. Wanneer zou het dan wel erg zijn? Als ik echt verga van de pijn? Als er iets gebroken is (letterlijk of figuurlijk)? Mag ik wel verdriet hebben? Zou het soms kunnen dat we ons dat als volwassene nog steeds afvragen? Ja, we voelen ons slecht, maar het zal wel niet erg zijn. We antwoorden standaard "goed" als iemand vraagt "hoe gaat het" want het is toch niet erg.
Ik overdrijf natuurlijk en trek het te ver door. Maar denk er eens over na. Het zit er zo ingebakken: "het is niet erg". Wat een loos zinnetje. Daar heb je toch niks aan als je gevallen bent of in de put zit, al is dat maar voor een kort moment. Ik begrijp het wel, hoor. Je wilt je kind troosten, kalmeren, bemoederen. Of wil je dat het zo snel mogelijk stopt met wenen? Kan je het niet goed verdragen dat het alweer valt, alweer schreeuwt, alweer luid en duidelijk van zich laat horen? Enfin, ik begrijp het echt wel, zenne. Je wil zeggen dat het niet erg is want je moet niet naar de spoedafdeling van het ziekenhuis, er is geen ramp gebeurd, er is geen vulkaan uitgebarsten en er zijn geen doden gevallen en er zijn veel ergere dingen. Je bedoelt dat het wel nog meevalt. Een kusje of een plakker erop en 't is al over. Maar beslis alsjeblieft niet voor je kind hoe erg het is. Laat het hem zelf voelen en benoem gewoon wat er gebeurd is of wat je ziet of hoort. Zeg gewoon "oei, je bent gevallen" of "nu moet je heel hard wenen, kom hier gij". Doe het niet teniet maar ga ook niet aan de andere kant overdrijven "oh nee, dat is kei-erg, je hebt je hard pijn gedaan" bij een duwtje ofzo. Het is wat het is, laat het zijn. Het heeft bestaansrecht. Ontkenning heeft geen zin. Het ondermijnt zelfs op de lange termijn. Enfin, zo denk ik het toch en zo probeer ik het. Ik ben eigenlijk helemaal niet goed in zo'n dingen, ik wil jullie helemaal niet zeggen wat je dan wel zou moeten doen. Het raakt me alleen wanneer ik dat standaardzinnetje altijd maar weer hoor. Ik voel dat het niet klopt, het stoort me, het irriteert me. Ik word er plaatsvervangend opstandig of verdrietig van. Misschien kunnen we gewoon vragen "oei, wat is er?" of "is het erg?". Of gewoon niks zeggen en een arm om je kind heen slaan. Het is slechts een idee.
Ik zeg u dus: 't is niet erg, mensen. Maar het is wel erg.
Hoe kunnen wij dat nu in godsnaam weten? Wanneer is iets erg? Misschien is het voor dat ene kind op dat ene moment wel heul heel erg. Sommige kinderen gaan het zelfs roepen en schudden zo hun ouders wakker: "is wél erg!". Voilà. Nagel op de kop. Iets erg vinden is iets heel persoonlijk. Soms is het gewoon verschrikkelijk en dan wil je dat uitschreeuwen. Is niks mis mee, kan geen kwaad. Is niet erg, eigenlijk (moehaha). Gaat namelijk over. Duurt soms even wat langer misschien, maar het hoort erbij. Pijn, angst, verdriet; van die dingen die vanzelf opkomen en wegebben vroeg of laat. Als dit echter altijd weer wordt bestempeld als iets dat niet erg voelt, hum, waar sta je dan. Wanneer zou het dan wel erg zijn? Als ik echt verga van de pijn? Als er iets gebroken is (letterlijk of figuurlijk)? Mag ik wel verdriet hebben? Zou het soms kunnen dat we ons dat als volwassene nog steeds afvragen? Ja, we voelen ons slecht, maar het zal wel niet erg zijn. We antwoorden standaard "goed" als iemand vraagt "hoe gaat het" want het is toch niet erg.
Ik overdrijf natuurlijk en trek het te ver door. Maar denk er eens over na. Het zit er zo ingebakken: "het is niet erg". Wat een loos zinnetje. Daar heb je toch niks aan als je gevallen bent of in de put zit, al is dat maar voor een kort moment. Ik begrijp het wel, hoor. Je wilt je kind troosten, kalmeren, bemoederen. Of wil je dat het zo snel mogelijk stopt met wenen? Kan je het niet goed verdragen dat het alweer valt, alweer schreeuwt, alweer luid en duidelijk van zich laat horen? Enfin, ik begrijp het echt wel, zenne. Je wil zeggen dat het niet erg is want je moet niet naar de spoedafdeling van het ziekenhuis, er is geen ramp gebeurd, er is geen vulkaan uitgebarsten en er zijn geen doden gevallen en er zijn veel ergere dingen. Je bedoelt dat het wel nog meevalt. Een kusje of een plakker erop en 't is al over. Maar beslis alsjeblieft niet voor je kind hoe erg het is. Laat het hem zelf voelen en benoem gewoon wat er gebeurd is of wat je ziet of hoort. Zeg gewoon "oei, je bent gevallen" of "nu moet je heel hard wenen, kom hier gij". Doe het niet teniet maar ga ook niet aan de andere kant overdrijven "oh nee, dat is kei-erg, je hebt je hard pijn gedaan" bij een duwtje ofzo. Het is wat het is, laat het zijn. Het heeft bestaansrecht. Ontkenning heeft geen zin. Het ondermijnt zelfs op de lange termijn. Enfin, zo denk ik het toch en zo probeer ik het. Ik ben eigenlijk helemaal niet goed in zo'n dingen, ik wil jullie helemaal niet zeggen wat je dan wel zou moeten doen. Het raakt me alleen wanneer ik dat standaardzinnetje altijd maar weer hoor. Ik voel dat het niet klopt, het stoort me, het irriteert me. Ik word er plaatsvervangend opstandig of verdrietig van. Misschien kunnen we gewoon vragen "oei, wat is er?" of "is het erg?". Of gewoon niks zeggen en een arm om je kind heen slaan. Het is slechts een idee.
Ik zeg u dus: 't is niet erg, mensen. Maar het is wel erg.
maandag 28 juli 2014
Zien dragen doet dragen
Gisteren op de rommelmarkt van de Veemarkt (elke zondag in de zomer vanaf 11u), een leuke anekdote meegemaakt. Geen fotobewijzen van, helaas pindakaas. Dochtertje van tweeënhalf intussen, krijgt haar tweede(!) cadeautje van de marktkramers die zo moeilijk van hun rommel vanaf geraken. Het is wel lief, want het is een groter meisje dat zelf naar ons toekomt om de mat met spullen heen en ietwat bedeesd een knuffelaap in onze richting houdt. We hebben al zoveel knuffelbeesten in huis, ook al verschillende gewoon zomaar gekregen van wildvreemden, maar daar zwijg ik wijselijk over. Lena is in de wolken en blijft maar staan terug glimlachen naar de gulle schenkster. Dit is echter niet de anekdote, die komt nu. We dralen nog verder rond, op zoek naar wat we niet vinden, en de kleine meid begint last te krijgen met haar aap. Ze had eerst nog een ander speeltje in haar handen dat ik al had weggestoken in mijn tas. Zo een redelijk grote aap al wandelend vasthouden is niet alles, die zit wat in de weg om mama nog goed een handje te kunnen geven. En dan komt het: "Mama, die aap moet op mijn rug". Geweldig toch, dat een kind zelf op dat idee komt. Gelukkig had ik een zomersjaal bij, die ik terstond als draagdoekje begon te knopen. Eerst probeerde ik op haar buik zoals bij baby'tjes - don't ask why - maar dat was niet goed. Slim, want op de rug heb je toch iets meer vrijheid, en kan je bovendien nog door mama gepakt worden met aap en al. Het was geen perfect geknoopte poppendraagdoek zoals ze dat noemen, maar aap viel er niet uit en zat daar goed. Zo stapten we verder hand in hand over de markt en dat vond ik stiekem wel een beetje cool al is het eigenlijk de gewoonste zaak van de wereld.
Dit is normaal voor onze situatie, want zien dragen doet dragen, zoals met zoveel dingen des levens. Onze dochter wordt zelf nog steeds gedragen af en toe in een peuter-draagzak (Boba of Tula). En in onze directe omgeving zien we in verhouding best veel kindjes bij mama in de doek. De dag tevoren was ik zelfs nog bij een vriendin haar eerste rekbare draagdoek gaan brengen voor haar pasgeborene. Mijn knooptechniek was niet meer geweldig om het even te demonstreren, maar Lena werd toch maar weer eens getoond hoe je een baby draagt. Dát je een baby draagt. Ze speelt thuis soms ook dat er knuffelbeesten in de doek moeten (zoveel mogelijk zelfs), dat is al een poosje geleden eigenlijk. Blijkbaar zit het er toch goed in. Dat juichen we natuurlijk alleen maar toe! Hoe meer dragen in het straatbeeld in zicht komt, hoe beter me dunkt. Onze kinderen en kleinkinderen zullen ons er dankbaar om zijn.
Dit is normaal voor onze situatie, want zien dragen doet dragen, zoals met zoveel dingen des levens. Onze dochter wordt zelf nog steeds gedragen af en toe in een peuter-draagzak (Boba of Tula). En in onze directe omgeving zien we in verhouding best veel kindjes bij mama in de doek. De dag tevoren was ik zelfs nog bij een vriendin haar eerste rekbare draagdoek gaan brengen voor haar pasgeborene. Mijn knooptechniek was niet meer geweldig om het even te demonstreren, maar Lena werd toch maar weer eens getoond hoe je een baby draagt. Dát je een baby draagt. Ze speelt thuis soms ook dat er knuffelbeesten in de doek moeten (zoveel mogelijk zelfs), dat is al een poosje geleden eigenlijk. Blijkbaar zit het er toch goed in. Dat juichen we natuurlijk alleen maar toe! Hoe meer dragen in het straatbeeld in zicht komt, hoe beter me dunkt. Onze kinderen en kleinkinderen zullen ons er dankbaar om zijn.
zondag 27 juli 2014
Books, books, books
Vrijdagavond-post met beetje vertraging.
Het MoederSalon is haar boekencollectie aan het uitbreiden, met het oog op haar bezoeksters. Bij een salon hoort ook een eigen bibliotheek. Ik had al een paar interessante titels in huis die de moeite waard bleken voor nieuwe mama's. Intussen heb ik veel extra gelezen rond (natuurlijk) ouderschap, vooral geleend uit de bib. Nu ga ik stelselmatig aankopen wat er hier toch écht in huis moet zijn, zo van die basiswerken. Dat wil niet zeggen dat alles wat er in staat waar is en ik het er mee eens ben, maar de meeste zijn gewoonweg eye-openers of degelijke informatie. Niet uit de boekskes of van misplaatste opvoedgoeroe's.
Dus wat was ik blij toen ik 's avonds van mijn werk thuiskwam en het nieuwe pakketje boeken was aangekomen! Ik had geluk gehad voor de helft van het pak, ook online doen ze solden. Kijk mee naar mijn buit op de keukentafel:
Dat dikke boek links wou ik toch wel graag zelf hebben voor in het MeoderSalon ter inzage, omdat het je verbaast welke frappante dingen erin staan over ieders geboortedag. Nieuwsgierig? Kom nog eens langs :-) De andere drie boeken kan je lenen, die heb ik zelf al verslonden vroeger. Ik verspreid ze graag op deze manier. Hetzelfde voor de boeken die al in huis waren en ik ook even fotografeerde:
Deze hebben allemaal (ruim) met moederschap/opvoeding/baby's te maken. En het is nog maar een begin, want we gaan uitbreiden :-) Tijdens de grote opruimactie hier in huis, ontdekte ik ook nog een "survivalkit for new mom's" met 30 tips op handige kaartjes, om je te helpen ontstressen. Ook best leuk!
Het MoederSalon is haar boekencollectie aan het uitbreiden, met het oog op haar bezoeksters. Bij een salon hoort ook een eigen bibliotheek. Ik had al een paar interessante titels in huis die de moeite waard bleken voor nieuwe mama's. Intussen heb ik veel extra gelezen rond (natuurlijk) ouderschap, vooral geleend uit de bib. Nu ga ik stelselmatig aankopen wat er hier toch écht in huis moet zijn, zo van die basiswerken. Dat wil niet zeggen dat alles wat er in staat waar is en ik het er mee eens ben, maar de meeste zijn gewoonweg eye-openers of degelijke informatie. Niet uit de boekskes of van misplaatste opvoedgoeroe's.
Dus wat was ik blij toen ik 's avonds van mijn werk thuiskwam en het nieuwe pakketje boeken was aangekomen! Ik had geluk gehad voor de helft van het pak, ook online doen ze solden. Kijk mee naar mijn buit op de keukentafel:
Dat dikke boek links wou ik toch wel graag zelf hebben voor in het MeoderSalon ter inzage, omdat het je verbaast welke frappante dingen erin staan over ieders geboortedag. Nieuwsgierig? Kom nog eens langs :-) De andere drie boeken kan je lenen, die heb ik zelf al verslonden vroeger. Ik verspreid ze graag op deze manier. Hetzelfde voor de boeken die al in huis waren en ik ook even fotografeerde:
Deze hebben allemaal (ruim) met moederschap/opvoeding/baby's te maken. En het is nog maar een begin, want we gaan uitbreiden :-) Tijdens de grote opruimactie hier in huis, ontdekte ik ook nog een "survivalkit for new mom's" met 30 tips op handige kaartjes, om je te helpen ontstressen. Ook best leuk!
maandag 21 juli 2014
Lichte lectuur
Ik geef jullie graag een paar boekentips voor tijdens de zomer, overigens ook genietbaar in een andere tijd van het jaar...
Het zijn letterlijk twee leestips; titels waarvan ik zelf heb genoten omdat ze zo vlot lezen, eerder luchtig zijn en toch nog over het ouderschap gaan, haha. Nou, het is geen lulkoek die ik je voorschotel, hoor. Eerlijke vertelsels met een melodramatische schwung, meer zoiets.
Het eerste boek is van cabaretier Wouter Deprez: "Waarom je moeder en ik bijna altijd een kamerjas dragen". Op de achterflap staat dat ie pas vader is geworden (dat was in 2008). 'Met tederheid, humor en verwondering beschrijft hij hoe hij de eerste levensmaanden van zijn zoon ervaart.' Dat doet hij in de vorm van korte brieven die hij aan hem richt. Ze worden vergezeld van zwart-rood-witte tekeningetjes van de hand van Frow Steeman. Er volgden bij uitgeverij De Eenhoorn trouwens twee vervolgtitels ook in briefvorm, ditmaal met illustraties van Randall Casaer. Zowel "Gelukkig heeft je moeder twee oren" als "De hond is een beetje kapot" moet ik eerst zelf nog lezen voor ik ze kan aanraden. Ik citeer graag een ietwat toepasselijke brief, kwestie van de stijl al eens te proeven.
"Dag zoon,
Eind april geboren,
en daarna altijd maar warmer.
Wat dacht je?
Dat we met zijn allen in een grote oven leven?
Dat we langzaam maar zeker worden gebakken?
Dat we allemaal vleesbroodjes zijn?
En dan nu SEPTEMBER.
Ben je opgelucht als je die frisse ochtend voelt, met je koude neus?
Je leeft al je derde seizoen.
Vorige week nog gewone muggen in je kamer.
Vanochtend, plots, je eerste langpootmug.
Wat dacht je?
Verdorie,
die groeien snel?
Je vader"
En dan laat ik graag nog een andere BV aan het woord (Bekende Vader in deze context). Dirk Draulans schreef "Dagboek voor mijn dochter". Hetzelfde principe dus, echter geen korte briefjes gericht aan het nageslacht, maar hele epistels. Het boek leest als hoofdstukken, niet om zomaar los in te bladeren en hier en daar iets mee te pikken. Zeer ontspannend nog wel en met interessante lesjes biologie erin verweven. Draulans omschrijft zichzelf als nieuwe man en dat merk je ook. Hier kondigt de achterflap ons aan: 'een ontroerend boek over biologie, nieuwsgierigheid en vaderliefde'. Er zit veel natuurlijk ouderschap in zijn verhaal, het charmeert. Het laatste hoofdstuk is geschreven door de moeder van zijn dochter, die de speciale naam Yahmina kreeg. Daaruit citeer ik graag een mooi paragraafje om dit stukje mee te eindigen.
"Ik zie je zo graag, Yahmina, als de ruimte tot het verste sterrenstelsel in het heelal en weer terug. Dat zeg ik elke avond tegen je, als we de dag doorlopen, voor we slapen gaan. En dan strek jij je handjes ten hemel en lach je je melktandjes bloot, alsof je begrijpt wat ik bedoel. En dan val je vredig in slaap, aan de borst. Veilig."
Veel leesplezier, mama's!
Het zijn letterlijk twee leestips; titels waarvan ik zelf heb genoten omdat ze zo vlot lezen, eerder luchtig zijn en toch nog over het ouderschap gaan, haha. Nou, het is geen lulkoek die ik je voorschotel, hoor. Eerlijke vertelsels met een melodramatische schwung, meer zoiets.
Het eerste boek is van cabaretier Wouter Deprez: "Waarom je moeder en ik bijna altijd een kamerjas dragen". Op de achterflap staat dat ie pas vader is geworden (dat was in 2008). 'Met tederheid, humor en verwondering beschrijft hij hoe hij de eerste levensmaanden van zijn zoon ervaart.' Dat doet hij in de vorm van korte brieven die hij aan hem richt. Ze worden vergezeld van zwart-rood-witte tekeningetjes van de hand van Frow Steeman. Er volgden bij uitgeverij De Eenhoorn trouwens twee vervolgtitels ook in briefvorm, ditmaal met illustraties van Randall Casaer. Zowel "Gelukkig heeft je moeder twee oren" als "De hond is een beetje kapot" moet ik eerst zelf nog lezen voor ik ze kan aanraden. Ik citeer graag een ietwat toepasselijke brief, kwestie van de stijl al eens te proeven.
"Dag zoon,
Eind april geboren,
en daarna altijd maar warmer.
Wat dacht je?
Dat we met zijn allen in een grote oven leven?
Dat we langzaam maar zeker worden gebakken?
Dat we allemaal vleesbroodjes zijn?
En dan nu SEPTEMBER.
Ben je opgelucht als je die frisse ochtend voelt, met je koude neus?
Je leeft al je derde seizoen.
Vorige week nog gewone muggen in je kamer.
Vanochtend, plots, je eerste langpootmug.
Wat dacht je?
Verdorie,
die groeien snel?
Je vader"
En dan laat ik graag nog een andere BV aan het woord (Bekende Vader in deze context). Dirk Draulans schreef "Dagboek voor mijn dochter". Hetzelfde principe dus, echter geen korte briefjes gericht aan het nageslacht, maar hele epistels. Het boek leest als hoofdstukken, niet om zomaar los in te bladeren en hier en daar iets mee te pikken. Zeer ontspannend nog wel en met interessante lesjes biologie erin verweven. Draulans omschrijft zichzelf als nieuwe man en dat merk je ook. Hier kondigt de achterflap ons aan: 'een ontroerend boek over biologie, nieuwsgierigheid en vaderliefde'. Er zit veel natuurlijk ouderschap in zijn verhaal, het charmeert. Het laatste hoofdstuk is geschreven door de moeder van zijn dochter, die de speciale naam Yahmina kreeg. Daaruit citeer ik graag een mooi paragraafje om dit stukje mee te eindigen.
"Ik zie je zo graag, Yahmina, als de ruimte tot het verste sterrenstelsel in het heelal en weer terug. Dat zeg ik elke avond tegen je, als we de dag doorlopen, voor we slapen gaan. En dan strek jij je handjes ten hemel en lach je je melktandjes bloot, alsof je begrijpt wat ik bedoel. En dan val je vredig in slaap, aan de borst. Veilig."
Veel leesplezier, mama's!
Abonneren op:
Posts (Atom)