Schrijven voor jezelf kan helpen als je het wat moeilijker hebt. Over dat soort schrijven wil ik het even hebben. Dagboekachtig schrijven of brieven schrijven aan jezelf of anderen en die al dan niet versturen, verscheuren, verbranden. Je kan ook op een blog je ei kwijt, dan heb je wel mogelijks secundaire lezers :-) Er zijn vele mamablogs, ik kwam ze al in alle soorten en maten tegen. Je kan ook gewoon een los vel kladpapier nemen en even je gedachten en gevoelens al schrijvend ordenen. Het gaat om het schrijven an sich, de woorden laten stromen. Creatief of expressief schrijven noemen ze dit onder andere. Geen heuse poëzie, geen literatuur, maar zinnen met haken en ogen aan en stiekem zoveel taalfouten als je maar wil. Echt de moeite waard om eens te proberen! Ik spreek uit eigen ondervinding en er is naar 't schijnt zelfs al wetenschappelijk bewijs voor dat schrijven therapeutisch kan zijn. Zoals hardlopen dat bijvoorbeeld ook kan zijn, ieder zijn eigen uitlaatklep uiteraard. Ik werd aan de deugd van schrijven herinnerd door verschillende stukjes lectuur die op mijn pad kwamen.
Eerst was daar een stukje dat ik las in de nieuwsbrief van Veerle Schaltin van WiebelWoorden. Zij ondervond zelf aan den lijve dat schrijven zelfs niet alleen goed is voor je psychisch welzijn maar ook voor je lichaam (logisch eigenlijk, want die twee hangen samen). Ze onderging een operatie en genas wonderwel heel snel. Er is al enig wetenschappelijk onderzoek gedaan naar het feit dat mensen sneller herstellen na een medische ingreep als ze dagelijks wat schrijven, waarnaar wordt verwezen. De links in haar stukje zijn interessant. Schrijven helpt om je levensverhaal te structureren en om je gezondheid op peil te houden.
Dan ontleende ik in de bib een mini-boekje over piekeren, een brochure bijna, uit de reeks Actuele Onderwerpen (een overigens onvolprezen reeks die kort en helder elke maand op een ander thema ingaat en telkens is geschreven door een professional, heel geschikt voor onderwijsdoeleinden, afkomstig uit Nederland). Piekeren dus, we hebben er allemaal wel eens last van. Het kan nuttig zijn maar trop is teveel. Het boekje heeft het over quasi dagelijks piekeren of overmatige, oncontroleerbare piekergedachten. Wanneer je dus in kringetjes denkt en steeds hetzelfde zinloos door je hoofd maalt. Er wordt uitgelegd wat piekeren eigenlijk is (een soort reactie op stress die meestal nergens toe leidt en veel energie vreet) en welke invloed het op onze slaap heeft en algemeen welzijn. Je krijgt ook praktische tips en één daarvan is... tatataaaa... wat had u gedacht; schrijven natuurlijk! Ze zeggen er meteen bij voor wie houdt van schrijven, dat het kan helpen om de piekerstromen op papier te zetten. Zo doe je meteen ook eens iets anders, het is een soort actie i.p.v. niks doen en in je bed liggen woelen omdat je de slaap niet kan vatten bijvoorbeeld. Het herlezen ervan kan je op ideeën brengen en misschien ga je na verloop van tijd wel patronen ontdekken. Dit kan je helpen relativeren of tot echte oplossingen leiden voor je eventuele problemen.
Het gaat hier van klein naar groot: eerst een blogachtig stukje, dan een mini-boekje en tot slot las ik een volledig boek dat helemaal illustreert hoe schrijven kan helpen voor de schrijfster zelf en bij uitbreiding de lezers die iets aan haar verhaal zouden kunnen hebben. Ik vond tussen de ramsj-boeken de titel "Vlinder van verdriet" met als ondertitel "Hoe ik mijn postnatale depressie overwon". Het boek is intussen al tien jaar oud, geschreven door Inge Janssens, een gewone vrouw die na haar derde zwangerschap hiermee werd geconfronteerd. Ik stond een beetje sceptisch tegenover de titel maar heb dit autobiografisch document uiteindelijk in twee rukken uitgelezen. Het leest heel vlot en beschrijft mooi haar proces van de dieperik ingaan en ook er weer uit geraken. Het is een mix van dagboekfragmenten, gedichtjes en denkbeeldige brieven aan o.a. haar psychiater (waar ik wel mijn bedenkingen bij heb, dit geheel terzijde). In haar voorwoord en nawoord lees je dat vooral geduldig wit papier haar erdoorheen hielp. Schrijven dus! Uiteindelijk bleek ze het nog een beetje goed te kunnen en werd het in een herschreven versie klaargemaakt voor publicatie alvorens ze een andere weg in haar leven insloeg. Wat een prachtig voorbeeld!
Als je het dus even niet meer zo goed ziet zitten, neem eens pen en papier ter hand. Ik heb het de laatste tijd zelf weer meer gedaan. Mezelf een mooi dagboek cadeau gedaan, brieven en allerlei stukjes geschreven, een schriftje dat bij de Flow (tijdschrift) zat ingewijd, enzovoort en daardoor wat minder hier geblogd. De frequentie zal momenteel wat lager blijven omdat ik met verschillende ideeën rondloop en ein-de-lijk aan mijn eigen boek beginnen schrijven ben. Niet hoe ik mijn postnatale depressie overwon, maar een allegaartje van pogingen tot natuurlijk en bewust ouderschap, laten we het daarbij houden. Een "mamaboek anders" zoals er wel al enkele bestaan, maar nog niet genoeg! Ik moet het gewoon DOEN en eigenlijk ook niet hier erover schrijven, maar wilde toch deze blogpost online. Het MoederSalon op dinsdag blijft voorlopig gewoon zo doorgaan. Ik haal er trouwens ook elke keer weer inspiratie uit want mama's zijn oerbronnen ;-) Tot kijk dus graag. En hopelijk binnenkort of binnenlang hoort u nog op een andere manier van me...
