Pilletjes om je beter te voelen

Daar gaan we met nog eens een echt stukje. Over antidepressiva dan nog wel. Twee nieuwsberichten onlangs gaven me het idee om hier luid en duidelijk te laten horen dat je misschien beter twee keer nadenkt alvorens over te gaan tot het nemen van deze medicijnen (en andere).

1) Op een zondagochtend vertelde men op de radio dat er in een dierenopvangcentrum in Engeland pinguïns zijn die nu antidepressiva krijgen. Als ik zoiets hoor kan ik alleen maar denken "jongens, waar gaat de wereld toch naartoe". Dit is toch al te gek. Wij zetten pinguïns in gevangenschap (in de dierentuin hè) volledig uit hun natuurlijke biotoop (die wel wordt geïmiteerd en de beestjes worden goed verzorgd, natuurlijk) en vervolgens geven die pinguïns blijk van zich raar (depressief) te gaan gedragen omdat ze ontheemd zijn. Het weer hier was niet hoe het moest zijn voor hun. Tja, en hoe lossen wij problemen op die we eigenlijk eerst zelf gecreëerd hebben? Bestrijden! Niet naar de oorzaak van de kern gaan, maar een lapmiddel erop. Dat zal wel geen kwaad kunnen zeker, er zijn zoveel mensen die antidepressiva pakken en dat "werkt"... Ik stel het hier wat simplistisch voor - geen oordeel over die Britten die met hun pinguïns (in)zitten - maar ik heb toch een punt, meen ik. Stiekem vind ik het cool dat de pinguïns hun voedsel met pilletjes erin verstopt weigeren op te eten. Zouden ze onraad ruiken?
(Artikeltje in de Standaard en filmpje van de redactie.be)

2) Een poosje later op de radio (wij hebben duidelijk geen tv in huis) nog iets onthutsends in het nieuws: een aantal geneesmiddelen "werkt" helemaal niet volgens een onderzoek van Test-Aankoop. Enfin, het is beter om deze medicijnen niet te nemen door de mogelijke bijwerkingen die meer kwaad dan goed doen. Dit wordt op de radio bevestigd door een grote meneer vanuit de medische wereld zelf. Het gaat om meer dan één op tien geneesmiddelen die je bij de apotheker kan verkrijgen al dan niet op voorschrift. Ik ben sowieso al niet voor pillen (en borstvoeding geven helpt daarbij want dan mag je niet zomaar alles slikken) en dergelijk nieuws versterkt alleen maar mijn gevoel dat je zoveel mogelijk van al die medische rommel moet afblijven. Het is een intuïtieve weerstand die ik al had maar die met het moeder worden nogal wat is uitgebreid.
(Artikel in de Standaard)

Dat waren de twee nieuwsfeiten die me triggerden om het er in het MoederSalon eens over te hebben. Want we moeten dat niet verzwijgen: nieuwe moeders kunnen zich heel slecht voelen en soms krijgen ze daarom antidepressiva voorgeschreven. Ik vind dat geen oplossing. En ik niet alleen. Bovendien ondervindt je baby er ook gevolgen van, ook al zijn het zogenaamde borstvoedingsvriendelijke varianten. Het lijkt aanlokkelijk; iets kunnen nemen dat de miserie verzacht zodat het maar snel overgaat. Pak jij ook een pilletje als je hoofdpijn hebt? Oeps, dan lees je misschien beter niet verder. Dat is niet zo'n goed idee namelijk. Ik denk altijd aan het gezegde dat ik ooit hoorde over griep. "Als je antibiotica neemt, ben je maar een week ziek. Als je niks doet, ben je zeven dagen ziek." Je bent niet zomaar ziek of voelt je niet zomaar slecht in je vel. Het is een sein van je lichaam dat er iets aan de hand is (van de stomste kortstondige spanningshoofdpijn over een keelontsteking tot een langdurige depressie zeg maar). Dat wil niet zeggen dat je er een instant oplossing moet tegenaan gooien in de vorm van een pil of drankje (of drugs) om het effect teniet te doen of te vergeten. Daarmee heb je je probleem niet aangepakt of het gewoon doorvoeld. Dat kan je namelijk helemaal zelf zonder afhankelijk te zijn van (dagelijkse) medicijnen of de farma-industrie. (En je leert je baby in één klap in de praktijk dat je niet naar pillen hoeft te grijpen.) Dat is tenminste mijn overtuiging en ik heb het zelf gaandeweg ontdekt en ervaren. Ik ben maar wat blij dat ik nu bijna drie jaar al (vanaf het begin van de zwangerschap) geen geneesmiddelen meer gebruik (op misschien 1 pilletje voor hoofdpijn per jaar na in uiterste noodgevallen).

Maar misschien zit jij als lezer wel diep in de put en dan heb je hier helemaal niks aan. Dan geloof je niet dat het ooit beter wordt en vraag je je af hoe je eruit komt. En denk je misschien dat antidepressiva wel zouden kunnen helpen. Al is het maar tijdelijk. Let op, die pillen hebben wel een werking natuurlijk. Ze kunnen je inderdaad tijdelijk helpen met het hoofd boven water te houden en in sommige extreme gevallen kan dat nuttig zijn. Je zal je "beter voelen". Maar vroeg of laat moet je zonder pillen en grote kans is dat je dan hervalt. Enfin, dan komt weer de kop opsteken wat je tijdelijk hebt weggemoffeld. Dat is dacht ik zelfs wetenschappelijk bewezen. Er zijn veel interessante dingen over geschreven, ik wil het hier gewoon even opwerpen. En nog meegeven waar je verder kan lezen, waar ze het goed en deftig gezegd krijgen. Ik vermeldde reeds het boek "Mijn baby lacht... nu ik nog!". Het derde hoofdstuk gaat hier helemaal over: "Iemand nog een pilletje? - Zin en onzin van depressies en antidepressiva". Er staan interessante dingen in zoals dat we ons precies in deze maakbare maatschappij altijd maar gelukkig moeten voelen en vooral genieten, anders ben je ziek. Het begrip moederrouw is iets nieuws en tegelijk iets normaals als je erbij stilstaat. Dan citeer ik nog uit een boek van een heel andere strekking maar waarin in één paragraafje toch weer een andere kijk op antidepressiva aan bod komt. Het gaat over de wisselwerking tussen lichaam en psyche. "Iemand die depressief is, kan antidepressiva slikken die de chemie in zijn lichaam beïnvloeden, waardoor hij zich beter zal voelen. ... Maar hij kan ook weigeren medicijnen te slikken en kiezen voor een therapie waarbij hij aan de hand van psychologische oefeningen een chemische reactie teweegbrengt in zijn lichaam waardoor hij zich ook beter zal voelen." (De wereld redden: met peer-to-peer naar een postkapitalistische samenleving van Michel Bauwens en Jean Lievens, pagina 154.)

Tot slot: enkele alternatieve pilletjes om je beter te voelen als kersverse mama.
*Tip nummer één: ga elke dag naar buiten, al is het nog maar een halfuurtje. En dit lenteweer is daarvoor een cadeau. Een hele wandeling hoeft niet, twee straten verder is er misschien wel een bankje om wat op te zitten en gewoon buiten te zijn. Hopelijk is baby'tje intussen in slaap gevallen.
*Zoek mensen op, ook al lijkt dat problematisch omdat iedereen zo ver weg is letterlijk of figuurlijk. Er is ook nog altijd de (super)markt.
*Een dooddoener maar gezond eten helpt echt om je energieker te voelen, net als lichaamsbeweging (maar die heb je al door naar buiten te gaan :-).
*Kijk niet naar de klok en al zeker niet 's nachts. Stop met vanalles te tellen.
*Lees boeken, tijdschriften of op internet enkel verder als ze je geen slechter gevoel bezorgen dan je al hebt maar er echt iets zinnigs staat waarmee je verder kan op een of ander punt.
*Tv en nieuws: vermijd drama's en slecht nieuws. Humor graag, of serieuze deftige dingen die echt interessant zijn.
*Trek een gek gezicht naar je spiegelbeeld. Of steek gewoon je tong uit naar jezelf.
*Als je baby al kan lachen: maak hem zoveel aan het lachen als je kan. Op kriebelen staat geen tijdslimiet.
*Huil mee met je baby zoveel je wil. Wat eruit moet, moet eruit. Tranen inhouden is emoties opkroppen en wat je onderdrukt komt toch later ooit tevoorschijn dus maak je er maar beter meteen komaf mee. Vertel je kleintje wat er aan de hand is, hij begrijpt je onbewust.
*Slaap zoveel als je kan want slaaptekort is een grote boosdoener. Echt, elk halfuurtje dat je overdag nog maar kan meesoezen in de zetel is gewonnen. Voorzie infrastructuur hiervoor. Kampeer desnoods op je slaapkamer met groot bed.
*Schaamte of schuldgevoel, verban ze!
*Yoga-achtige dingen (helaas zelf nog niet toe gekomen) of je concentreren op je ademhaling of kleine teen. Alles om meer in het hier en nu te zijn vrij van stress en zorgen.
*Doe zoveel mogelijk samen met je baby heel dicht bij jou maar laat hem ook los (letterlijk en in je hoofd) zoveel mogelijk in andere goede handen. Op tijd en stond alleen op je gemak naar de wc kunnen gaan is al een verademing.
*Schakel allerhande hulp in. Dat is een gouden tip. Want je hebt nu gewoonweg heel veel hulp nodig in deze levensfase en niet alleen van de papa van je kindje.
*Bedenk je eigen alternatieve pillen. Echt, zoek het helemaal zelf uit. Begin elke dag opnieuw.
*And last but not least: probeer het huishouden zoveel mogelijk te negeren. Er zijn wel belangrijker dingen dan dat en zeker nu. Wie niet tegen stof kan of ongestreken kleren, dikke pech voor hen. Binnen enkele jaren ben je allicht een superhuisvrouw net zoals mij (ahum).
*Nog een mooie gedachte: je hebt negen maanden een mensje zitten maken en nu ben je bezig met het allerbelangrijkste voor de mensheid: er zijn voor dat kleintje dat mee de volgende generatie wordt die de wereld bevolkt en beter maakt (want je eigen leerproces helpt het zijne). Gewoon moederen en mama zijn, niet meer of niet minder.
*En oh ja, vraag raad aan een échte hulpverlener zoals een goede dokter, therapeut, psycholoog, psychiater, homeopaat, osteopaat of whatever.

Amen.

Korte update

Even kort: het MoederSalon ligt niet stil, hoor! Het is hier alleen even druk geweest met de viering van een 2-jarige in huis. Er zit een echt blogbericht in mijn hoofd klaar. Meerdere eigenlijk. Alleen nog tijd maken om te schrijven... En om flyers te verspreiden. De eerste zijn al uitgeprint. De voorbije weken was het stil dinsdagochtend. Dat is wel eens leuk ter afwisseling, maar zowel moeder als dochter missen onze wekelijkse gasten. Heb geen schroom om te komen!!!

Flyers om de deur uit te gaan vliegen!

Ik heb een flyer ineen geknutseld en de proefdruk is geslaagd. Helaas begeeft die oude printer hier thuis het na welgeteld één exemplaar "voor echt", geen inkt meer. Dus 4 flyertjes klaar, haha. Dat wordt naar een kopiezaak lopen morgen. Of misschien heeft er iemand opmerkingen? Zou jij je aangesproken voelen om te komen als je dit zag liggen bij je vroedvrouw, draagconsulente, kinderarts, K&G, de bakker om de hoek (ik zeg maar wat :-)? Dan kan ik nog aanpassingen doen alvorens het echte drukwerk te starten. Nou ja, het is en blijft een amateuristisch iets - het MoederSalon - dus daar horen lekker ambachtelijke flyers bij gewoon gemaakt in Word...

Flyers moeten gaan vliegen, hopelijk wordt deze boodschap snel verder verspreid! Oja, op de achterkant ben ik van plan handmatig mijn naam te schrijven met Groetjes ervoor. Op elk flyertje, jawel, lijkt me zinvolle avondbezigheid voor enkele keren. Liefhebbers mogen altijd een bestelling plaatsen, of ik stuur de pdf door als je zelf wil printen en knippen.

eens een gedicht ter afwisseling

Vandaag eindigt officieel de Poëzieweek die begon met Gedichtendag vorige week donderdag. Daarom post ik het onderstaande dat ik vond in de dichtbundel "tot het bos zijn adem heft" (Vereniging voor Bos in Vlaanderen, uitgegeven door Bakermat in 2000). Er staan mooie beelden in dit gedicht. En het onderwerp beroert ons allen: wat is het om kind te zijn... Het trof mij - door zijn bevreemdendheid op het eerste gezicht zoals poëzie dat soms kan zijn - omdat er veel symbolen in voorkomen die ik tegenkom in het boek dat ik nu weer aan het lezen ben. Dat is "De weg van Inanna - het vrouwelijk spoor" door Marijke Baken. (Op de link links in het menu verder klikken naar boeken.) Ik moet er nog mijn weg in vinden alvorens er iets over te schrijven. Wel veelbelovend en heel speciaal in elk geval. De mythe van Inanna; nu pas heb ik die gelezen en ontdek ik deze "moedergodin". Maar een gedicht dus ter verstrooiing of net om dieper in jezelf te duiken (en weer terug boven te komen, niet vergeten!)...

Kind

Hier zou moeten zijn: een wereld
die geen wereld is, maar woud.
Een leven dat geen sterfte kent.
Een appelvrucht in een witte schil.

Een voortdurende geboorte. Want het kind
in mij heeft gezien: bouwsels en bewoners,
maar wat het wil is bos en mos.
Het kind heeft geproefd: de tijd

en haar geboden, maar wat het wil is water.
De natte koek van moeder kosmos.
Een oerschelp op het stalen strand
van dit bestaan.

Peter Goethals

Gemiste kansen

Gisteren was een dag van gemiste kansen...

Wandelend in het park zag ik een jonge mama die ik van ergens herkende, maar van waar, geen idee. Allicht samen op school gezeten of samen op kamp geweest ofzo. Ik herkende haar vrolijke gezicht van ziens, niet dat we ooit veel contact hadden gehad met elkaar. We kwamen elkaar gisteren een paar keer tegen tijdens het wandelen tussen de dieren in het park en rond de speeltuin. Ik had het kunnen vragen want zij leek me ook te herkennen? En met kinderen heb je altijd een aanspreekpunt... Maar neen, ik liet de kans schieten en we speelden gewoon op ons eigen familie in het park.

Gisteren was het LETS-ledenvergadering. Die ik had graag bijgewoond. Maar er was nog vanalles in het huishouden te doen en het was zondag-familiedag. Als ik het echt had gewild, had ik kunnen gaan en de was laten staan en kindje in andere handen gelaten. Maar neen. De volgende jaarlijkse vergadering (of gewone Lets-activiteit) ga ik me beter op voorbereiden, want het is altijd zo fijn om Letsers te ontmoeten. Deze gemiste kans kan ik nog eens herkansen.

En dan nog het strafste. 's Avonds op restaurant vóór het dessert begon Lena te spelen in de buurt van een tafeltje waaraan niemand minder zat dan de kraamhulp die we bijna exact 2 jaar geleden in huis hadden. Ik moest eerst goed kijken maar dan herkende ik haar. En zij ons ook precies. Ik vond niet de goede moment om haar aan te spreken en natuurlijk ging ook deze kans voorbij. En dit had wel eens een zinvol gesprek(je) kunnen worden in tegenstelling tot die 2 kraamweken ooit lang geleden. Maar neen. Een echte gemiste kans. Deze ploetermoeder durft soms meer te schrijven dan het gesprek aan te gaan. En ligt daar dan 's nachts wakker van en speelt de gemiste scenario's dan wél af.

Misschien heb je hier niet veel aan als mama in het MoederSalon? Misschien heb je wel ook talloze gemiste kansen. Maar dat is niet erg, dat was gisteren (of langer geleden) en vandaag schijnt de zon alweer. Zoals elke dag is vandaag de dag om met iets nieuws te beginnen waar niemand ooit aan begon. We worden geboren in één dag en we sterven in één dag. Op één dag kunnen we de liefde van ons leven omarmen. In één dag kan je veranderen.* Vandaag heb ik wel gewoon gebabbeld met de mama die naast mij zat in het consultatiebureau. Vandaag was tot nu toe helemaal niet zoals gisteren. Hèhè.

* Voorstaande zinnen geïnspireerd op een citaat dat mij online passeerde én op een regel uit een gedicht dat ooit ons slaapkammerraam sierde. Ik kan de links opvissen als dat echt moet. :-)