Vandaag eindigt officieel de Poëzieweek die begon met Gedichtendag vorige week donderdag. Daarom post ik het onderstaande dat ik vond in de dichtbundel "tot het bos zijn adem heft" (Vereniging voor Bos in Vlaanderen, uitgegeven door Bakermat in 2000). Er staan mooie beelden in dit gedicht. En het onderwerp beroert ons allen: wat is het om kind te zijn... Het trof mij - door zijn bevreemdendheid op het eerste gezicht zoals poëzie dat soms kan zijn - omdat er veel symbolen in voorkomen die ik tegenkom in het boek dat ik nu weer aan het lezen ben. Dat is "De weg van Inanna - het vrouwelijk spoor" door Marijke Baken. (Op de link links in het menu verder klikken naar boeken.) Ik moet er nog mijn weg in vinden alvorens er iets over te schrijven. Wel veelbelovend en heel speciaal in elk geval. De mythe van Inanna; nu pas heb ik die gelezen en ontdek ik deze "moedergodin". Maar een gedicht dus ter verstrooiing of net om dieper in jezelf te duiken (en weer terug boven te komen, niet vergeten!)...
Kind
Hier zou moeten zijn: een wereld
die geen wereld is, maar woud.
Een leven dat geen sterfte kent.
Een appelvrucht in een witte schil.
Een voortdurende geboorte. Want het kind
in mij heeft gezien: bouwsels en bewoners,
maar wat het wil is bos en mos.
Het kind heeft geproefd: de tijd
en haar geboden, maar wat het wil is water.
De natte koek van moeder kosmos.
Een oerschelp op het stalen strand
van dit bestaan.
Peter Goethals
Geen opmerkingen:
Een reactie posten