zondag 8 juni 2014

Praktische mededeling: zomerstop

Beste bezoeksters,

Nu dinsdag is het nog één keer MoederSalon, daarna doe ik drie weken dicht. Tijd om eventjes te bezinnen en vakantie te nemen. Waarschijnlijk verschijnt het MoederSalon daarna ook op facebook. Het blijkt een communicatiemiddel dat sommige mama's missen. De blog zal blijven bestaan, daarvoor zitten er nog te veel stukjes klaar in mijn hoofd om uitgetypt te worden.

Een zijsprongetje: wie interesse heeft in een moedergroepje in de regio rond geweldloos communiceren met kinderen, gelieve me te mailen. Enkele moeders waaronder ik zijn daarover namelijk aan het brainstormen.

Ik wil jullie nog de volgende "extreme fotoreeks" meegeven. Ik werd er zelf op geattendeerd. Het geeft stof tot nadenken en discussiëren.

Dus zie ik jullie graag terug vanaf dinsdag 8 juli weer elke week, same time, same place. Of nu dinsdag nog eens natuurlijk!

Groetjes,
Elke

zondag 1 juni 2014

Kom maar gewoon binnenvallen

Stel; al meer dan een maand geleden heb je een baby gekregen. Je eerste kindje. Wat was dat voor een avontuur! Of een ware beproeving? Zwanger worden, een dikke buik krijgen en eventuele bijhorende ongemakken, terwijl nog eens aan het werk buitenshuis, altijd maar meedraaien in de maatschappij, hoogzwanger zijn en dan de langverwachte geboorte. Je weet nu waar de uitdrukking "'t Was een zware bevalling" vandaan komt, ook al ging het nog enigszins vlot zonder te veel medische interventies. Of je hebt enigszins geschokt het ziekenhuis na een weekje verlaten. En dat was pas het begin. Nu leef je samen met een baby en de papa van jullie kindje. Een hele nieuwe situatie, een hele aanpassing en dan heb je bovenop nog een pas bevallen en ontzwangerend lichaam. Je bent al gestopt met bloeden, je hebt de eerste maand borstvoeding en quasi slapeloze nachten overleefd. Je leeft nog maar bent eigenlijk doodmoe. Er zijn al enkele momenten geweest waarvan je intens hebt genoten van dat prachtige wonder, ergens in je halfwerkende geheugen kan je dit opgraven. Je wil toch vooral nog veel slapen en zo weinig mogelijk doen. En dat ze je alsjeblieft zoveel mogelijk helpen want je hebt bijna geen handen en tijd vrij.

Dagen bestaan uit voedingen, verschonen, dutjes, je afvragen wat de baby nodig heeft, voor je uit staren, proberen iets in het huishouden te doen, voortdurend onderbroken worden en tegen de avond terug andere volwassenen zien. Je vervloekt soms de werkende mens, want jij zit voortdurend alleen thuis met af en toe bezoek dat eerlijk gezegd altijd op het verkeerde moment komt. Dagen hebben geen ritme; orde en regelmaat blijken fabeltjes uit boekjes. Een baby valt niet te voorspellen, ook al zijn er niet veel mogelijkheden voor hem. Slapen, melk drinken, wat rondkijken, kaka doen; weinig andere opties in optimale gezondheidstoestand. Enfin, er is toch niks mis want hij weent eigenlijk dikwijls? Of doe je zelf iets mis? Waar blijft dat moedergevoel? En wanneer wordt alles weer terug normaal? Wanneer kan je weer eens gewoon even de deur uit als je dat zou willen, al is het slechts voor een korte boodschap? Wanneer krijg je alles weer geregeld zoals vroeger? Wanner kan je nog eens op je gemak naar de wc? De tijd lijkt eindeloos voort te kabbelen. Elke dag is anders en tegelijkertijd lijkt er geen enkele vooruitgang. Hoe geraak je hier ooit uit? Hoe doen andere mama's dit in godsnaam? Dit had je je in de verste verte niet kunnen voorstellen, zo een vermoeiend leven. Een uitputtingsslag en tegelijk zo gewoon mogelijk proberen te doen want wat heb jij nou te klagen...

Maar je probeert een beetje uit je cocon te kruipen, je krijgt stilaan terug oog voor de rest van de wereld. Je wil naar buiten ook al lukt het sommige dagen van geen kanten (ben je bijvoorbeeld pas uit je pyjama tegen vijf uur 's avonds). Het besef is gekomen dat dit nu eenmaal je nieuwe leven is. There's no way back. Je bent moeder geworden en zal het nu voor altijd zijn. Die baby is jouw constante verantwoordelijkheid, elke moment van de dag. Deze gedachten drijven je soms tot wanhoop of regelrechte waanzin. Hier en daar ontmoet je andere jonge mama's en vang je een glimp op van hetzelfde. Je bent niet alleen hierin, al kan je dat niet helemaal geloven. Waarom wordt er dan zo weinig over gezegd? Waar kan je terecht? Je durft het bijna niet onder woorden te brengen. Onzekerheid knaagt. En je energiepeil is bovendien ver beneden nul. Je hebt wel de papa en wat familie en enige hulp maar zij zijn niet zo doordrongen van jouw besef. Eigenlijk zou je willen instorten maar dat kan je je niet veroorloven. Dus ploeter je voort en zoekt lichtpuntjes in het donker. Die mama daar met die onrustige baby, zou die ook misschien... En op internet lees je ook vanalles dat helemaal niks met rozengeur en maneschijn te maken heeft. Want je hebt tenminste nog een computer thuis of zelfs een foon altijd bij de hand. De verbinding met de buitenwereld. Gek als je erover nadenkt hoe online onze samenleving is, maar je bent al gek genoeg. Als het zo moet gaan, dan maar zo. Via facebook, forums, blogs en wat nog meer. Je ziet door de bomen het bos niet meer, maar ach.

Je hebt viavia van het MoederSalon gehoord, één van die vele nieuwe initiatieven. En je woont in het Mechelse. Oef, Muizen dat moet nog te doen zijn. Je zal er eens proberen langsgaan, je weet maar nooit of het iets oplevert. Of het iets helpt. Of je er écht iets aan hebt. Of er andere moeders zijn een beetje zoals jij.

Lieve mama, probeer het niet. Aarzel alsjeblieft geen seconde en kom gewoon de eerstvolgende dinsdag naar hier. Doe het voor jezelf. Zó help je pas je baby. Er zal in de ochtend nooit een goed moment zijn om te vertrekken. Nog niet genoeg melk gedronken, dan weer een natte luier, dan juist in slaap, dan vuile kleren, dan blablabla. Zet de baby gewoon in die autostoel. Neem wat reservedingen mee en vergeet zoveel als je wil, we zullen je hier helpen. Je kan hier even op adem komen. Hoe warrig je kapsel ook is, hoe groot je wallen ook zijn. Hoe het huilen je soms nader staat dan het lachen. Het kan en mag hier allemaal.