Gisteren op de rommelmarkt van de Veemarkt (elke zondag in de zomer vanaf 11u), een leuke anekdote meegemaakt. Geen fotobewijzen van, helaas pindakaas. Dochtertje van tweeënhalf intussen, krijgt haar tweede(!) cadeautje van de marktkramers die zo moeilijk van hun rommel vanaf geraken. Het is wel lief, want het is een groter meisje dat zelf naar ons toekomt om de mat met spullen heen en ietwat bedeesd een knuffelaap in onze richting houdt. We hebben al zoveel knuffelbeesten in huis, ook al verschillende gewoon zomaar gekregen van wildvreemden, maar daar zwijg ik wijselijk over. Lena is in de wolken en blijft maar staan terug glimlachen naar de gulle schenkster. Dit is echter niet de anekdote, die komt nu. We dralen nog verder rond, op zoek naar wat we niet vinden, en de kleine meid begint last te krijgen met haar aap. Ze had eerst nog een ander speeltje in haar handen dat ik al had weggestoken in mijn tas. Zo een redelijk grote aap al wandelend vasthouden is niet alles, die zit wat in de weg om mama nog goed een handje te kunnen geven. En dan komt het: "Mama, die aap moet op mijn rug". Geweldig toch, dat een kind zelf op dat idee komt. Gelukkig had ik een zomersjaal bij, die ik terstond als draagdoekje begon te knopen. Eerst probeerde ik op haar buik zoals bij baby'tjes - don't ask why - maar dat was niet goed. Slim, want op de rug heb je toch iets meer vrijheid, en kan je bovendien nog door mama gepakt worden met aap en al. Het was geen perfect geknoopte poppendraagdoek zoals ze dat noemen, maar aap viel er niet uit en zat daar goed. Zo stapten we verder hand in hand over de markt en dat vond ik stiekem wel een beetje cool al is het eigenlijk de gewoonste zaak van de wereld.
Dit is normaal voor onze situatie, want zien dragen doet dragen, zoals met zoveel dingen des levens. Onze dochter wordt zelf nog steeds gedragen af en toe in een peuter-draagzak (Boba of Tula). En in onze directe omgeving zien we in verhouding best veel kindjes bij mama in de doek. De dag tevoren was ik zelfs nog bij een vriendin haar eerste rekbare draagdoek gaan brengen voor haar pasgeborene. Mijn knooptechniek was niet meer geweldig om het even te demonstreren, maar Lena werd toch maar weer eens getoond hoe je een baby draagt. Dát je een baby draagt. Ze speelt thuis soms ook dat er knuffelbeesten in de doek moeten (zoveel mogelijk zelfs), dat is al een poosje geleden eigenlijk. Blijkbaar zit het er toch goed in. Dat juichen we natuurlijk alleen maar toe! Hoe meer dragen in het straatbeeld in zicht komt, hoe beter me dunkt. Onze kinderen en kleinkinderen zullen ons er dankbaar om zijn.
maandag 28 juli 2014
zondag 27 juli 2014
Books, books, books
Vrijdagavond-post met beetje vertraging.
Het MoederSalon is haar boekencollectie aan het uitbreiden, met het oog op haar bezoeksters. Bij een salon hoort ook een eigen bibliotheek. Ik had al een paar interessante titels in huis die de moeite waard bleken voor nieuwe mama's. Intussen heb ik veel extra gelezen rond (natuurlijk) ouderschap, vooral geleend uit de bib. Nu ga ik stelselmatig aankopen wat er hier toch écht in huis moet zijn, zo van die basiswerken. Dat wil niet zeggen dat alles wat er in staat waar is en ik het er mee eens ben, maar de meeste zijn gewoonweg eye-openers of degelijke informatie. Niet uit de boekskes of van misplaatste opvoedgoeroe's.
Dus wat was ik blij toen ik 's avonds van mijn werk thuiskwam en het nieuwe pakketje boeken was aangekomen! Ik had geluk gehad voor de helft van het pak, ook online doen ze solden. Kijk mee naar mijn buit op de keukentafel:
Dat dikke boek links wou ik toch wel graag zelf hebben voor in het MeoderSalon ter inzage, omdat het je verbaast welke frappante dingen erin staan over ieders geboortedag. Nieuwsgierig? Kom nog eens langs :-) De andere drie boeken kan je lenen, die heb ik zelf al verslonden vroeger. Ik verspreid ze graag op deze manier. Hetzelfde voor de boeken die al in huis waren en ik ook even fotografeerde:
Deze hebben allemaal (ruim) met moederschap/opvoeding/baby's te maken. En het is nog maar een begin, want we gaan uitbreiden :-) Tijdens de grote opruimactie hier in huis, ontdekte ik ook nog een "survivalkit for new mom's" met 30 tips op handige kaartjes, om je te helpen ontstressen. Ook best leuk!
Het MoederSalon is haar boekencollectie aan het uitbreiden, met het oog op haar bezoeksters. Bij een salon hoort ook een eigen bibliotheek. Ik had al een paar interessante titels in huis die de moeite waard bleken voor nieuwe mama's. Intussen heb ik veel extra gelezen rond (natuurlijk) ouderschap, vooral geleend uit de bib. Nu ga ik stelselmatig aankopen wat er hier toch écht in huis moet zijn, zo van die basiswerken. Dat wil niet zeggen dat alles wat er in staat waar is en ik het er mee eens ben, maar de meeste zijn gewoonweg eye-openers of degelijke informatie. Niet uit de boekskes of van misplaatste opvoedgoeroe's.
Dus wat was ik blij toen ik 's avonds van mijn werk thuiskwam en het nieuwe pakketje boeken was aangekomen! Ik had geluk gehad voor de helft van het pak, ook online doen ze solden. Kijk mee naar mijn buit op de keukentafel:
Dat dikke boek links wou ik toch wel graag zelf hebben voor in het MeoderSalon ter inzage, omdat het je verbaast welke frappante dingen erin staan over ieders geboortedag. Nieuwsgierig? Kom nog eens langs :-) De andere drie boeken kan je lenen, die heb ik zelf al verslonden vroeger. Ik verspreid ze graag op deze manier. Hetzelfde voor de boeken die al in huis waren en ik ook even fotografeerde:
Deze hebben allemaal (ruim) met moederschap/opvoeding/baby's te maken. En het is nog maar een begin, want we gaan uitbreiden :-) Tijdens de grote opruimactie hier in huis, ontdekte ik ook nog een "survivalkit for new mom's" met 30 tips op handige kaartjes, om je te helpen ontstressen. Ook best leuk!
maandag 21 juli 2014
Lichte lectuur
Ik geef jullie graag een paar boekentips voor tijdens de zomer, overigens ook genietbaar in een andere tijd van het jaar...
Het zijn letterlijk twee leestips; titels waarvan ik zelf heb genoten omdat ze zo vlot lezen, eerder luchtig zijn en toch nog over het ouderschap gaan, haha. Nou, het is geen lulkoek die ik je voorschotel, hoor. Eerlijke vertelsels met een melodramatische schwung, meer zoiets.
Het eerste boek is van cabaretier Wouter Deprez: "Waarom je moeder en ik bijna altijd een kamerjas dragen". Op de achterflap staat dat ie pas vader is geworden (dat was in 2008). 'Met tederheid, humor en verwondering beschrijft hij hoe hij de eerste levensmaanden van zijn zoon ervaart.' Dat doet hij in de vorm van korte brieven die hij aan hem richt. Ze worden vergezeld van zwart-rood-witte tekeningetjes van de hand van Frow Steeman. Er volgden bij uitgeverij De Eenhoorn trouwens twee vervolgtitels ook in briefvorm, ditmaal met illustraties van Randall Casaer. Zowel "Gelukkig heeft je moeder twee oren" als "De hond is een beetje kapot" moet ik eerst zelf nog lezen voor ik ze kan aanraden. Ik citeer graag een ietwat toepasselijke brief, kwestie van de stijl al eens te proeven.
"Dag zoon,
Eind april geboren,
en daarna altijd maar warmer.
Wat dacht je?
Dat we met zijn allen in een grote oven leven?
Dat we langzaam maar zeker worden gebakken?
Dat we allemaal vleesbroodjes zijn?
En dan nu SEPTEMBER.
Ben je opgelucht als je die frisse ochtend voelt, met je koude neus?
Je leeft al je derde seizoen.
Vorige week nog gewone muggen in je kamer.
Vanochtend, plots, je eerste langpootmug.
Wat dacht je?
Verdorie,
die groeien snel?
Je vader"
En dan laat ik graag nog een andere BV aan het woord (Bekende Vader in deze context). Dirk Draulans schreef "Dagboek voor mijn dochter". Hetzelfde principe dus, echter geen korte briefjes gericht aan het nageslacht, maar hele epistels. Het boek leest als hoofdstukken, niet om zomaar los in te bladeren en hier en daar iets mee te pikken. Zeer ontspannend nog wel en met interessante lesjes biologie erin verweven. Draulans omschrijft zichzelf als nieuwe man en dat merk je ook. Hier kondigt de achterflap ons aan: 'een ontroerend boek over biologie, nieuwsgierigheid en vaderliefde'. Er zit veel natuurlijk ouderschap in zijn verhaal, het charmeert. Het laatste hoofdstuk is geschreven door de moeder van zijn dochter, die de speciale naam Yahmina kreeg. Daaruit citeer ik graag een mooi paragraafje om dit stukje mee te eindigen.
"Ik zie je zo graag, Yahmina, als de ruimte tot het verste sterrenstelsel in het heelal en weer terug. Dat zeg ik elke avond tegen je, als we de dag doorlopen, voor we slapen gaan. En dan strek jij je handjes ten hemel en lach je je melktandjes bloot, alsof je begrijpt wat ik bedoel. En dan val je vredig in slaap, aan de borst. Veilig."
Veel leesplezier, mama's!
Het zijn letterlijk twee leestips; titels waarvan ik zelf heb genoten omdat ze zo vlot lezen, eerder luchtig zijn en toch nog over het ouderschap gaan, haha. Nou, het is geen lulkoek die ik je voorschotel, hoor. Eerlijke vertelsels met een melodramatische schwung, meer zoiets.
Het eerste boek is van cabaretier Wouter Deprez: "Waarom je moeder en ik bijna altijd een kamerjas dragen". Op de achterflap staat dat ie pas vader is geworden (dat was in 2008). 'Met tederheid, humor en verwondering beschrijft hij hoe hij de eerste levensmaanden van zijn zoon ervaart.' Dat doet hij in de vorm van korte brieven die hij aan hem richt. Ze worden vergezeld van zwart-rood-witte tekeningetjes van de hand van Frow Steeman. Er volgden bij uitgeverij De Eenhoorn trouwens twee vervolgtitels ook in briefvorm, ditmaal met illustraties van Randall Casaer. Zowel "Gelukkig heeft je moeder twee oren" als "De hond is een beetje kapot" moet ik eerst zelf nog lezen voor ik ze kan aanraden. Ik citeer graag een ietwat toepasselijke brief, kwestie van de stijl al eens te proeven.
"Dag zoon,
Eind april geboren,
en daarna altijd maar warmer.
Wat dacht je?
Dat we met zijn allen in een grote oven leven?
Dat we langzaam maar zeker worden gebakken?
Dat we allemaal vleesbroodjes zijn?
En dan nu SEPTEMBER.
Ben je opgelucht als je die frisse ochtend voelt, met je koude neus?
Je leeft al je derde seizoen.
Vorige week nog gewone muggen in je kamer.
Vanochtend, plots, je eerste langpootmug.
Wat dacht je?
Verdorie,
die groeien snel?
Je vader"
En dan laat ik graag nog een andere BV aan het woord (Bekende Vader in deze context). Dirk Draulans schreef "Dagboek voor mijn dochter". Hetzelfde principe dus, echter geen korte briefjes gericht aan het nageslacht, maar hele epistels. Het boek leest als hoofdstukken, niet om zomaar los in te bladeren en hier en daar iets mee te pikken. Zeer ontspannend nog wel en met interessante lesjes biologie erin verweven. Draulans omschrijft zichzelf als nieuwe man en dat merk je ook. Hier kondigt de achterflap ons aan: 'een ontroerend boek over biologie, nieuwsgierigheid en vaderliefde'. Er zit veel natuurlijk ouderschap in zijn verhaal, het charmeert. Het laatste hoofdstuk is geschreven door de moeder van zijn dochter, die de speciale naam Yahmina kreeg. Daaruit citeer ik graag een mooi paragraafje om dit stukje mee te eindigen.
"Ik zie je zo graag, Yahmina, als de ruimte tot het verste sterrenstelsel in het heelal en weer terug. Dat zeg ik elke avond tegen je, als we de dag doorlopen, voor we slapen gaan. En dan strek jij je handjes ten hemel en lach je je melktandjes bloot, alsof je begrijpt wat ik bedoel. En dan val je vredig in slaap, aan de borst. Veilig."
Veel leesplezier, mama's!
donderdag 17 juli 2014
ook op facebook
Het MoederSalon heeft de eerste stappen op facebook gezet met een fanpagina. Sharen en liken dus die handel... KLIK.
maandag 14 juli 2014
Regenweer
Slecht weer hè de laatste dagen...
Conversatie met Lena op de fiets terwijl we op het vispad reden, deed mij hier anders over denken. Eerst en vooral het vispad verduidelijken: dat is geen verspreking, maar een woordspeling. Echte kindertaal. Ineens kwam ze erop dat we op een vispad reden ("Nee, geen fietspad, mama!") en mama deed dan maar alsof ze een vis was ("Blub, ik ben een vis, blub. Ben jij ook een blubvis, Lena?"). Nou ja, hilariteit verzekerd en wat een leuk spel om in op te gaan want toen ik sneller fietste werd ik een echte piranha! Maar dat was dus een andere conversatie dan die over het weer. Was op een fietspad vol regenplassen wel, dat telde misschien mee.
Kinderen in deze fase van spreken houden je een wonderbaarlijke spiegel voor. Al is dat slechts door het simpele feit dat al wat je zegt of doet eenvoudigweg wordt vastgesteld door een wedervraag. Alles wordt bevraagd. Wij dus op de fiets en dan converseer je met iemand achter je rug die je niet ziet maar heel goed hoort. Ik flap er iets uit met een zucht van dat het slecht weer is. "Is het slécht weer, mama?" Het hoge stemmetje kan ik er niet bij schrijven, maar de toon is zo mooi kinderlijk, eerlijk, ernstig. Mja, wat antwoord je daar nu op... "Ja, Lena, dat zeggen de mensen zo, dat het slecht weer is als het regent." En meteen begin ik te filosoferen, want dat gaat heel goed met kinderen. "Maar eigenlijk is dat geen slecht weer. Slecht of goed weer bestaat niet, het weer is altijd goed zoals het is. Of mooi. Eigenlijk is dat stom om te zeggen dat het weer slecht is, het regent gewoon. Dus zullen we zeggen dat het regenweer is, ja." En ik bedenk erbij dat daar tenminste geen oordeel in zit, waarom moeten we het weer toch bestempelen als iets dat goed of slecht is. Het weer, ocharme. Wij geven zo onbewust vele gekke dingen mee aan onze kinderen. Dat het buiten met bepaald weer slecht kan zijn bijvoorbeeld, omdat we zelf niet graag in de regen lopen. Maar er is helemaal niks mis met regen, het is alleen maar wat nat water. We hebben paraplu's en regenjassen en botten! En lekvrije huizen en auto's! En het is zelfs redelijk warm buiten momenteel, eigenlijk is deze zomerregen helemaal niet zo erg. Ik heb ook graag wat zon op tijd en stond en zeker in deze tijd van het jaar, maar ik heb helemaal niks te willen van het weer. Het heeft echt geen zin om het weer stom te vinden. Door de aanhoudende regen te beklagen, maken we het alleen maar mistiger. Mijn enthousiaste gebabbel op de fiets tegen Lena was nog niet gedaan. "Het is regenweer! Da's eigenlijk nog wel leuk hè." That's the spirit!
Ik ben wel geen boerin, da's nog een ander verhaaltje. Nu met ons afhaalpunt van groentepakketten en meer rechtstreeks contact met wie je groenten teelt, besef je wat regen meer kan betekenen dan iets wat een dag zogezegd mooi maakt of niet. Het is echt niet goed voor de groenten op het veld momenteel, zo kunnen ze beginnen rotten. Er kan niet gewerkt worden door de supernatte grond. Dat is even slikken. Denk aan al die boeren en velden en boomgaarden en wijngaarden en wat nog meer. Zij hebben regen nodig maar best wat meer gedoseerd. Hier is het weer echt nog van belang en bepalend. Niet gewoon een bijkomstigheid voor een leuke dag met de kinderen of een factor voor de belevenis van een sportevenement, nog onbenulliger in mijn ogen. Ik heb toch zo gelachen toen ik hoorde dat een voetbalmatch moest stilgelegd worden. Maar goed dat de mensen nog met hemelwater worden geconfronteerd, je hebt er werkelijk niks over te zeggen.
Vind je het lastig om de kinderen bezig te houden binnen met dit weer? Of als je nog met een kleine baby zit, heb je het gevoel dat de regen je belemmert om naar buiten te gaan? Jammer allemaal. Ga naar buiten, deze regen is zalig! Het zijn geen voortdurende pijpenstelen maar heerlijke buien en gezever, bijna een zoete atmosfeer. Mooie wolken en luchten ook en speciaal licht soms als de zon even komt meespelen. Kies of je je nat laat worden of niet, je krijgt er trouwens niet meteen kou van nu. Dit weer is ideaal om met een kindje op je buik of rug te gaan wandelen met een paraplu boven je hoofd. Het is zo gezellig en veel kans dat er geslapen wordt terwijl jij een frisse neus krijgt. In regen fietsen met groter kindje is dan weer wat avontuurlijker. Ik ga hier niet allerlei tips geven voor wat te doen met kinderen als het regent. Binnentips genoeg te vinden overal denk ik. Zelfs dat het leuk is om naar buiten te gaan en lekker in de plassen te stappen. Ook in de regen is het leuk om naar paarden te kijken of kikkers te zoeken of te schommelen (met een handdoek onder de poep). Misschien zelfs leuk om "kokenetentje" te spelen naast de bbq, of in de modderbak te spelen die vroeger zandbak was. Of gewoon rondlopen in het natte gras en spelen zoals anders. Ik geloof dat ik zelfs een kruipertje nu even buiten de vrijheid zou geven op een mooi stukje gazon, halfbloot. Met de voetjes in het natte gras, wat een sensatie! En daarna lekker warm en droog weer binnen. Altijd heerlijk om van achter het raam naar de regen buiten te kijken. Naar de tuin of de mensen op straat. Naar druppels op de wereld. Het is zo mooi.
Hopelijk is het morgen nu geen mooi weer hè ;-)
Conversatie met Lena op de fiets terwijl we op het vispad reden, deed mij hier anders over denken. Eerst en vooral het vispad verduidelijken: dat is geen verspreking, maar een woordspeling. Echte kindertaal. Ineens kwam ze erop dat we op een vispad reden ("Nee, geen fietspad, mama!") en mama deed dan maar alsof ze een vis was ("Blub, ik ben een vis, blub. Ben jij ook een blubvis, Lena?"). Nou ja, hilariteit verzekerd en wat een leuk spel om in op te gaan want toen ik sneller fietste werd ik een echte piranha! Maar dat was dus een andere conversatie dan die over het weer. Was op een fietspad vol regenplassen wel, dat telde misschien mee.
Kinderen in deze fase van spreken houden je een wonderbaarlijke spiegel voor. Al is dat slechts door het simpele feit dat al wat je zegt of doet eenvoudigweg wordt vastgesteld door een wedervraag. Alles wordt bevraagd. Wij dus op de fiets en dan converseer je met iemand achter je rug die je niet ziet maar heel goed hoort. Ik flap er iets uit met een zucht van dat het slecht weer is. "Is het slécht weer, mama?" Het hoge stemmetje kan ik er niet bij schrijven, maar de toon is zo mooi kinderlijk, eerlijk, ernstig. Mja, wat antwoord je daar nu op... "Ja, Lena, dat zeggen de mensen zo, dat het slecht weer is als het regent." En meteen begin ik te filosoferen, want dat gaat heel goed met kinderen. "Maar eigenlijk is dat geen slecht weer. Slecht of goed weer bestaat niet, het weer is altijd goed zoals het is. Of mooi. Eigenlijk is dat stom om te zeggen dat het weer slecht is, het regent gewoon. Dus zullen we zeggen dat het regenweer is, ja." En ik bedenk erbij dat daar tenminste geen oordeel in zit, waarom moeten we het weer toch bestempelen als iets dat goed of slecht is. Het weer, ocharme. Wij geven zo onbewust vele gekke dingen mee aan onze kinderen. Dat het buiten met bepaald weer slecht kan zijn bijvoorbeeld, omdat we zelf niet graag in de regen lopen. Maar er is helemaal niks mis met regen, het is alleen maar wat nat water. We hebben paraplu's en regenjassen en botten! En lekvrije huizen en auto's! En het is zelfs redelijk warm buiten momenteel, eigenlijk is deze zomerregen helemaal niet zo erg. Ik heb ook graag wat zon op tijd en stond en zeker in deze tijd van het jaar, maar ik heb helemaal niks te willen van het weer. Het heeft echt geen zin om het weer stom te vinden. Door de aanhoudende regen te beklagen, maken we het alleen maar mistiger. Mijn enthousiaste gebabbel op de fiets tegen Lena was nog niet gedaan. "Het is regenweer! Da's eigenlijk nog wel leuk hè." That's the spirit!
Ik ben wel geen boerin, da's nog een ander verhaaltje. Nu met ons afhaalpunt van groentepakketten en meer rechtstreeks contact met wie je groenten teelt, besef je wat regen meer kan betekenen dan iets wat een dag zogezegd mooi maakt of niet. Het is echt niet goed voor de groenten op het veld momenteel, zo kunnen ze beginnen rotten. Er kan niet gewerkt worden door de supernatte grond. Dat is even slikken. Denk aan al die boeren en velden en boomgaarden en wijngaarden en wat nog meer. Zij hebben regen nodig maar best wat meer gedoseerd. Hier is het weer echt nog van belang en bepalend. Niet gewoon een bijkomstigheid voor een leuke dag met de kinderen of een factor voor de belevenis van een sportevenement, nog onbenulliger in mijn ogen. Ik heb toch zo gelachen toen ik hoorde dat een voetbalmatch moest stilgelegd worden. Maar goed dat de mensen nog met hemelwater worden geconfronteerd, je hebt er werkelijk niks over te zeggen.
Vind je het lastig om de kinderen bezig te houden binnen met dit weer? Of als je nog met een kleine baby zit, heb je het gevoel dat de regen je belemmert om naar buiten te gaan? Jammer allemaal. Ga naar buiten, deze regen is zalig! Het zijn geen voortdurende pijpenstelen maar heerlijke buien en gezever, bijna een zoete atmosfeer. Mooie wolken en luchten ook en speciaal licht soms als de zon even komt meespelen. Kies of je je nat laat worden of niet, je krijgt er trouwens niet meteen kou van nu. Dit weer is ideaal om met een kindje op je buik of rug te gaan wandelen met een paraplu boven je hoofd. Het is zo gezellig en veel kans dat er geslapen wordt terwijl jij een frisse neus krijgt. In regen fietsen met groter kindje is dan weer wat avontuurlijker. Ik ga hier niet allerlei tips geven voor wat te doen met kinderen als het regent. Binnentips genoeg te vinden overal denk ik. Zelfs dat het leuk is om naar buiten te gaan en lekker in de plassen te stappen. Ook in de regen is het leuk om naar paarden te kijken of kikkers te zoeken of te schommelen (met een handdoek onder de poep). Misschien zelfs leuk om "kokenetentje" te spelen naast de bbq, of in de modderbak te spelen die vroeger zandbak was. Of gewoon rondlopen in het natte gras en spelen zoals anders. Ik geloof dat ik zelfs een kruipertje nu even buiten de vrijheid zou geven op een mooi stukje gazon, halfbloot. Met de voetjes in het natte gras, wat een sensatie! En daarna lekker warm en droog weer binnen. Altijd heerlijk om van achter het raam naar de regen buiten te kijken. Naar de tuin of de mensen op straat. Naar druppels op de wereld. Het is zo mooi.
Hopelijk is het morgen nu geen mooi weer hè ;-)
Abonneren op:
Posts (Atom)