Gisteren op de rommelmarkt van de Veemarkt (elke zondag in de zomer vanaf 11u), een leuke anekdote meegemaakt. Geen fotobewijzen van, helaas pindakaas. Dochtertje van tweeënhalf intussen, krijgt haar tweede(!) cadeautje van de marktkramers die zo moeilijk van hun rommel vanaf geraken. Het is wel lief, want het is een groter meisje dat zelf naar ons toekomt om de mat met spullen heen en ietwat bedeesd een knuffelaap in onze richting houdt. We hebben al zoveel knuffelbeesten in huis, ook al verschillende gewoon zomaar gekregen van wildvreemden, maar daar zwijg ik wijselijk over. Lena is in de wolken en blijft maar staan terug glimlachen naar de gulle schenkster. Dit is echter niet de anekdote, die komt nu. We dralen nog verder rond, op zoek naar wat we niet vinden, en de kleine meid begint last te krijgen met haar aap. Ze had eerst nog een ander speeltje in haar handen dat ik al had weggestoken in mijn tas. Zo een redelijk grote aap al wandelend vasthouden is niet alles, die zit wat in de weg om mama nog goed een handje te kunnen geven. En dan komt het: "Mama, die aap moet op mijn rug". Geweldig toch, dat een kind zelf op dat idee komt. Gelukkig had ik een zomersjaal bij, die ik terstond als draagdoekje begon te knopen. Eerst probeerde ik op haar buik zoals bij baby'tjes - don't ask why - maar dat was niet goed. Slim, want op de rug heb je toch iets meer vrijheid, en kan je bovendien nog door mama gepakt worden met aap en al. Het was geen perfect geknoopte poppendraagdoek zoals ze dat noemen, maar aap viel er niet uit en zat daar goed. Zo stapten we verder hand in hand over de markt en dat vond ik stiekem wel een beetje cool al is het eigenlijk de gewoonste zaak van de wereld.
Dit is normaal voor onze situatie, want zien dragen doet dragen, zoals met zoveel dingen des levens. Onze dochter wordt zelf nog steeds gedragen af en toe in een peuter-draagzak (Boba of Tula). En in onze directe omgeving zien we in verhouding best veel kindjes bij mama in de doek. De dag tevoren was ik zelfs nog bij een vriendin haar eerste rekbare draagdoek gaan brengen voor haar pasgeborene. Mijn knooptechniek was niet meer geweldig om het even te demonstreren, maar Lena werd toch maar weer eens getoond hoe je een baby draagt. Dát je een baby draagt. Ze speelt thuis soms ook dat er knuffelbeesten in de doek moeten (zoveel mogelijk zelfs), dat is al een poosje geleden eigenlijk. Blijkbaar zit het er toch goed in. Dat juichen we natuurlijk alleen maar toe! Hoe meer dragen in het straatbeeld in zicht komt, hoe beter me dunkt. Onze kinderen en kleinkinderen zullen ons er dankbaar om zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten